της Ελισάβετ Φωτοπούλου
Τρίτη βράδυ. Ανηφορίζω τη Στουρνάρη φορώντας το μαύρο φούτερ με την κουκούλα που μου δάνεισε την προηγούμενη βδομάδα μια πρεζομένη λούγκρα στο τμήμα, την ώρα που περιμέναμε στην ουρά για δαχτυλικά αποτυπώματα. Μου την είχε δώσει να τη βάλω για λίγο, για μια υποψία ζεστασιάς στον κρύο διάδρομο. Μα όταν ήρθε η σειρά του δεν ξαναβγήκε από τη μπροστινή πόρτα. Ποίος ξέρει; Τρεξίματα με τη δίωξη και μαλακίες. Τα πράγματα έχουν αγριέψει στα Εξάρχεια. Οι μπάτσοι βάλθηκαν να τα μετατρέψουν σε γκέτο και δένουν γύρω στα διακόσια άτομα τη μέρα για εξακριβώσεις και πίπες. Σε λίγες βδομάδες δεν θα πατάει κανείς εκεί. Σε ποιόν αρέσει άλλωστε να περνάει το βράδυ του στο πάτωμα του έκτου ορόφου της ΓΑΔΑ, πλάι σε ζαμπονιάριδες, μεθύστακες και "απροσάρμοστα ταραχοποιά στοιχεία"; Ντάξει, για μένα έχει πλάκα. Αν δεν έχεις κανονίσει τίποτα καλύτερο για το βράδυ, απλά κυκλοφορείς στην πλατεία, τη Μεσσολογγίου ή το πάρκο στη Ναυαρίνου. Μέσα σε μισή ώρα το πολύ σ’έχουν μαζέψει και περνάς κάποιες διασκεδαστικές ώρες στο πάτωμα του έκτου γνωρίζοντας κόσμο, τραγουδώντας ρεμπέτικα για χασίσια και κοροϊδεύοντας τους μπάτσους. Καμιά φορά –αν τους φανείς πολύ δεν ξέρω τι-, παίζεται μαλακία και σε ανεβάζουν στον εντέκατο. Εκεί δεν έχει αστεία. Σου αλείφουν το χέρι μ’ένα μαύρο σωληνάριο που μοιάζει με νερομπογιά και σου παίρνουν τ’αποτυπώματα. Είσαι πλέον επίσημα ύποπτος για κάθε τρομοκρατική ενέργεια, για κάποιο λόγο που δεν θα καταλάβεις ποτέ.
Φοράω την κουκούλα για σπάσιμο. Ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος την απαγορεύει και δίνει το δικαίωμα ακόμα και στον πιο τελειωμένο λύτη να σε συλλάβει. Ακούω δυο αμάξια να σταματούν πίσω μου. Δεν κάνω τον κόπο να γυρίσω. Ξέρω πως είναι Αυτοί. Το καταλαβαίνεις από το απότομο φρενάρισμα, τις πόρτες που ανοίγουν και τα ποδοβολητά που τρέχουν ξοπίσω σου. Τα ποδοβολητά φωνάζουν: Ακίνητος! Πάντα διασκέδαζα να με μπερδεύουν με αγόρι. Δεν είμαι ομοφυλόφιλη ή κάτι τέτοιο –παρά τις υποθέσεις όλων όσων μαθαίνουν πως με βάφτησαν Ιωάννα και όχι Τζο. Τζο λέγαν ένα αγοροκόρισο από τις "Μικρές Κυρίες’"–ένα τραγικά απαίσιο βιβλίο που μου διάβαζε η μάνα μου μικρή- το οποίο όμως με διασκέδαζε τότε και ταυτιζόμουν με την τύπισσα. Και υπάρχουν και κάποιες φορές που εύχομαι να ήμουν άντρας όπως τώρα που βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από εφτά πούτσους με στολή Ματάδων, κράνη και κασκόλ μέχρι τη μύτη για ψάρωμα να μου αρπάζουν την τσάντα.
Δύο πούτσοι ανοίγουν την τσάντα μου και αρχίζουν να πετούν στο κατουρημένο πεζοδρόμιο τα πράγματά μου. Άλλοι δύο σκίζουν τις αφίσες με το Αλφάδι από τον τοίχο πίσω μου και ένας πέμπτος –δυο κεφάλια ψηλότερός μου- έχει σκύψει και έχει κολλήσει σχεδόν την τεράστια μύτη του στη δική μου κοιτάζοντάς με προκλητικά κατάματα σε σημείο που αλληθωρίζω. Ξέρω τι προσπαθεί να κάνει το αρχίδι: να τα πάρω και να του την πω ώστε να με δέσει για εξύβριση κατά των Αρχών. Θέλω τόσο πολύ να τον ρωτήσω πώς γίνεται ενώ αντιπροσωπεύουν κάτι τέτοιοι τις Αρχές να μην είναι όλοι οι άνθρωποι Αναρχικοί, αλλά έχει χώσει τη χερούκλα του ανάμεσα στα πόδια μου λέγοντας σαρκαστικά: Μήπως θες να καλέσεις το 100 για να σε σώσει ομορφούλα;
Από μικρή είχα αδυναμία στα μαντήλια. Στην αρχή ήταν καθαρά θέμα ποικιλίας φανταστικών μεταμφιέσεων. Άδειαζα το συρτάρι με τα φουλάρια της μάνας μου και μπορούσα να γίνω τα πάντα: πριγκίπισσα, νεράιδα, μάγισσα, γριούλα, χήρα, χανούμισσα, πόρνη πολυτελείας, πόρνη του δρόμου, θύμα βιασμού και ό,τι άλλο είχα μάθει για τις γυναίκες. Αργότερα έγιναν το απαραίτητο αξεσουάρ για το hippy look μου: δεμένα στο λαιμό, στη μέση, στο κεφάλι, στο χέρι ή στο πόδι, σε τσάντες κλπ. Τώρα κυκλοφορώ συνήθως με ένα από αυτά –ό,τι πιο διακριτικό βρω- τυλιγμένο σαν κασκόλ για αναπάντεχες συναντήσεις με δακρυγόνα. Το γεγονός όμως ότι βρίσκομαι με το μαντίλι δεμένο σαν φίμωτρο γύρω από το στόμα μόνο πρόβλημα δημιουργεί. Οι πούτσοι ανακάλυψαν μια προκήρυξη στην τσάντα μου, που μου’χε δώσει ένας μαυροντυμένος μαλλιάς στο δρόμο που τις μοίραζε –τον είχα πλησιάσει για τράκα όταν ξέμεινα από τσιγάρα, αλλά μετά καταλήξαμε να πηδιόμαστε σπίτι του και δεν την διάβασα ποτέ. Τώρα διασκεδάζουν καπνίζοντας το τελευταίο μου χόρτο και παρακολουθώντας με να αγωνιώ ανήμπορη για το τι θα επακολουθήσει. Λένε πολλά όπως ότι τύποι σαν εμένα έχουν καταστρέψει την Αθήνα, ότι είμαστε τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα από το "Κουρδιστό Πορτοκάλι’" ότι θα πατάξουν την τρομοκρατία και άλλα που δεν προσέχω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το "Padam Padam" της Edith Piaf ως soundtrack σε μια μεγάλη δεξίωση παλιάς εποχής.
Ένας πούτσος σβήνει το τσιγάρο και σηκώνεται λέγοντας χαιρέκακα πως ήρθε η ώρα. Padam Padam Padam. Η δεξίωση είναι γεμάτη από ζευγάρια που χορεύουν. Padam Padam Padam. Αυτό, λέει, είναι για να μάθω να μην μεταλαμπαδεύω τρομοκρατικά μηνύματα. Padam Padam Padam. Με πλησιάζει ένας γοητευτικός άντρας με υπέροχο χαμόγελο πίσω από το ελαφρώς αξύριστο πρόσωπό του. Padam Padam Padam. Το γκλοπ προσγειώνεται με δύναμη στην πάνω αριστερή γωνία του κούτελού μου. Padam Padam Padam. Σάκη! ψιθυρίζω και ο άντρας με βουτάει από τη μέση και αρχίζουμε το χορό. Padam Padam Padam. Αυτό, λέει ένας δεύτερος πούτσος, είναι για να μάθω να μην κάνω παρέα με απροσάρμοστους. Padam Padam Padam. Ο Σάκης με κρατάει σφιχτά και η καρδιά μου πάει να σπάσει από πόθο καθώς στροβιλιζόμαστε στο τεράστιο σαλόνι. Padam Padam Padam. Το γκλοπ με βαράει στα πλευρά και λυγίζω. Padam Padam Padam. Ο Σάκης σκύβει τόσο κοντά μου που μπορώ να νιώσω την ανάσα του. Padam Padam Padam. Ο πούτσος ρωτάει αν μου φτάνουν αυτά ή αν έβαλα μυαλό. Padam Padam Padam. Με πονηρό χαμόγελο προειδοποιεί πως θα με λυγίσει αλλά να μην λυγίσω εκτός αν αυτό θέλω. Padam Padam Padam . Ο πούτσος ωρύεται γιατί δεν απαντάω, ρε. Padam Padam Padam. Τα καστανά του μάτια με μαγνητίζουν και ξέρω πως δεν θέλω τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή –ποτέ δεν ήθελα ίσως- εκτός από αυτόν και όλο του το είναι. Padam Padam Padam. Το τρίτο γκλοπ με βρίσκει στην καρωτίδα και πέφτω αναίσθητη. Padam Padam Padam. Χιλιάδες γυναίκες εμφανίζονται από παντού και βουτάνε το Σάκη ουρλιάζοντας υστερικά. Εγώ μένω μόνη, ακίνητη, ξαφνιασμένη και το τελευταίο πράγμα που καταφέρνω να δω είναι το Σάκη ανάμεσα στις γυναίκες να μου φωνάζει ‘ΞΕΝΕΡΩΤΗ! ΞΕΝΕΡΩΤΗ! ΞΕΝΕΡΩΤΗ!’ ενώ η Edith Piaf δεν τραγουδάει πια…
