– Κόρη μου, πώς να τραυλίσω έναν χειμώνα δυάρι
μόνο χάπια• μόνο μίσος κι αυτό σπασμένο
Ο γέρος μού σπάζει καρτέλα: δεν ξέρει πώς
’δρωνει κρόταφος η μέρα στην πρώτη
παραφορά
και πιάνει την τρέλα από τον σπόνδυλο
– Δεν είμαι άγγελος κι η γλώσσα μου
κρατάει σκοτάδια
Κάποτε γαβγίζω ψώρα ως το κόκαλο την
εξουσία της ουράς του
κι έξι-οκτώ παίζουμε νευρικά με τα ξυράφια
του συστήματος
Δεν είναι πως ξοδεύουμε φλέβα στις δομές
Την Πέμπτη τρώμε 500 μιλιγκράμ με τα
βραστά λαχανικά μας
Και λέμε κίνδυνο αυτό το ζωντανό σκουλήκι
Κι ο Βόλια κραύγασε στη συνέλευση: «Ποτέ οι Έλληνες δεν ταυτίστηκαν με το κράτος»
Και στα Χαυτεία οι «δικοί τους» άσκησαν την κατασταλτική
ιεραρχία φύλακα και πολίτη σε αριστεριστές,
ανένταχτους και συμπαθούντες του κινήματος
Το κέρδος διψά τη λάσπη του στον Νόμο – μια γλώσσα λάκκος που μαυρίζει τρέλα ως το σκουλήκι: και δεν μιλάει για τον λαό
Και η Σωκράτους –τρεις χαρακιές γραμμή– γέρνει το σκούρο βυζί της πίσω από τζάμια και κάδους
– Εδώ γαμάς μ’ ένα δεκάρι
ψοφάν οι μύγες στο ποτήρι
Κι η ξενοδόχα: σφάγιο πράγμα: «Ίμαλι σμο γιούτσε ουμπίστβο• βόντου; ντα, τόπλου – τ’ ργκοβατς, ρέκλι σου»
[Είχαμε φόνο χτες• νερό; ναι, ζεστό – έμπορος, είπαν]
Τώρα δεν τρέχουν κόκαλα ποντίκι μες στον
θάλαμο Ύπνος στις έντεκα στις δύο
στις τέσσερις με χάπια και πίσω: κλούβες ο
χειμώνας
Η ράτσα μου τραγούδησε στα κρατητήρια
– Γκέρμπεση έμπορα, γουρούνι απ’ την ταΐστρα
του φονιά
Κι ύστερα βγήκε ο «Σλάβος» μ’ αίματα στα
σκέλια: Η εκδίκηση θα σπάσει τρέλα
στην τρέλα τους να εξουσιάζουν
Τραβήξου–! Οι δρόμοι είναι μια γλώσσα που
φωνάζεται φρικιό
