ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ
Εδώ που τα λέμε,
δεν είχα και σπουδαίες βλέψεις
εκείνον τον καιρό.
Ούτε περίμενα να αποκτήσω
κάποτε…
Καμιά φιλοδοξία ή προσμονή για το ανέφικτο
δεν τριγύριζε το μυαλό μου
Ένα τραπέζι με τα σύνεργα της δολοφονίας μου
και λίγα χρήματα-απόδειξη πως κάποτε ζούσα-
ήταν αρκετά.
Ποιος νοιαζότανε για έρωτα, αθανασία και ψέματα;
Ή για φωτογραφίες μπροστά σε νεκρές επιθυμίες
και αγκαλιές με το διάβολο;
Δεν ήμουν δα και κάποιος προφήτης
για να ανασταίνω δυστυχισμένους…
Έστριβα λοιπόν την ψυχή μου
και την κάπνιζα μέχρι το φίλτρο
φυσώντας, βιαστικά, τον καπνό
για να μη θυμάμαι τα λόγια σου.
ή τότε που με ξέσκιζε η ματιά σου
κι ευχόμουν να ‘χα κι άλλη σάρκα
ΚΑΠΟΤΕ
Το αίμα στα ρούχα μου
Ήταν όπως η σκόνη
Που αφήνει η πεταλούδα
Καθώς γλιστράει απ’ το χέρι
Ή όπως το φτερό που ξεκολλά
Απ’ το δέρμα του καναρινιού
Πάνω στη λαχτάρα της ελευθερίας
Μόνο που εγώ, έπρεπε
Να βρω ένα τρόπο να το καθαρίσω
Γιατί με περίμενε κόσμος στο σαλόνι
Με απαθή βλέμματα και καθαρά ρούχα.
ΛΕΞΕΙΣ
Έχω δει την αλήθεια
να οδηγείται με χαλινάρι
στην αγχόνη
κάτω από χειροκροτήματα,
ζωές και τάφους
να σμίγουν
εξαιτίας μιας γλώσσας,
γυναίκες να πλαγιάζουν
με άντρες
φτιάχνοντας όνειρα
να πηδάνε στο κενό
με το σπέρμα ακόμα υγρό
πάνω στο σώμα τους.
όλα φτιαγμένα από λέξεις
ειπωμένα για άλλες λέξεις
ο αιώνας της ρητορείας
πάνω απ’ το φως
Κι όμως,
δεν είναι λέξη αυτό
που με κρατά μακριά
απ’ την ικανοποίηση
ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΟΥ
Τα γράμματα σου ριγμένα στην αυλή μου
κίτρινα απ’ τον καιρό
τρυγημένα με απόγνωση
προσφάτως
Σα νεκρά μελίσσια χωρίς βασίλισσα
ένα γεύμα μόνο ξερό ψωμί
και θυμηδία
Μεταξύ της πρώτης και της επόμενης ανάσας
πικραίνει η ζωή και γλυκαίνει πάλι
όταν φιλώ το όνομα σου
-γραμμένο βιαστικά στο φάκελο
μαρτυρώντας χέρι που τρέμει
τρέμουν και τα χείλη μου-
κι όλο ανησυχώ
μήπως δε λάβω γράμμα σου ξανά
ή το όνομα σου άλλαξες
και φιλώ ξένα χέρια
Ο Βασίλης Καλογήρου ζει στην Κοζάνη.
