Χαρίστε μου αυτόν το χορό.
Μετά θυμάμαι ένα σωρό ονόματα. Τ΄όνειρο τελειώνει μ΄αυτό το παράξενο προσκλητήριο. Δεν θα μάθω ποτέ αν αυτά τα πρόσωπα υπήρξαν ποτέ. Τιμώμενοι ένστολοι, κομματικές νεολαίες, άνθρωποι παραδομένοι στις μανίες μ΄εμφανή σημάδια, θερμά πρόσωπα που φθάνετε με τις εποχές. Κάτι έξαλες στροφές και οι ωραίες φιγούρες της ντάμας στη σκηνή του θρυλικού ξενοδοχείου Mirrador. Απέναντι πόλεις όπως το Μπουένος Άιρες και η Αβάνα φαντάζουν μακρινές. Κάτι σαν τ΄απόμακρα τοπία των τελευταίων υπερμάχων της αίσθησης χρωματοποιών.
Έτσι πριν χαράξει ακόμη, ο Reinaldo είχε γίνει πρόσωπο βυθισμένο σ΄αβαθή πηγάδια, είχε γίνει η μητέρα, ο σύντροφος, ο μικρός θαυματοποιός της πόλεως Μανχάταν, ένας φλογερός επαναστάτης απ΄τις επαρχίες. Το κρυμμένο, πρώτο πρόσωπο απ΄όσα αληθινά ποτέ εννοήσαμε.
Ο χορός τέλειωσε απότομα. Η βροχή ανάγκασε την ορχήστρα να εγκαταλείψει τη θαυμάσια συναυλία. Ο Reinaldo δεν δίνει δεκάρα σε τέτοιες αναποδιές. Η καρδιά του σπάει μαζί με τα κύματα, η καρδιά του αγαπά και προσεύχεται για τους μικρούς ήρωες της Αβάνας που κατακλύζουν απόψε τους δρόμους. Ο ρόλος του κατά γενική ομολογία ανεπανάληπτος.
Η ποίηση είναι κομμάτι από κάθε τι.Η ποίηση κυριαρχεί ως διάθεση, ως ύφος και μεταφορά. Άλλες φορές είναι η ανάγκη ν΄ανοίξει κανείς την καρδιά του. Η πιο λυπημένη εκδοχή σου είναι, ας πούμε το πιο τέλειο ποίημα.Χωρίς την ομορφιά σου αυτός ο κόσμος δεν θα χρειαζόταν την ποίηση και όλοι οι ζωγράφοι θα μπορούσαν να πετάξουν τα χρώματά τους στις φωτιές.Να θυμάσαι.
Την εγκατέλειψε σαν τα σπασμένα αγάλματα της θεάς. Αυτά τα λόγια και όσα απ΄τα ποίηματά του δεν σώθηκαν ήταν πάντα ζήτημα φωτός. Εκείνη τον κοιτούσε πιο ερωτευμένη από ποτέ, του ΄λεγε εγώ, εγώ θα σου σταθώ, πολεμούσε μες στο πλήθος να φτάσει κοντά του. Όμως εκείνος ήταν τώρα χαμένος ανάμεσα στα δέντρα, γράφοντας τ΄άγνωστα ονόματα που γι΄αυτά τον αγάπησαν. Reinaldo, Paolo, Όστια, Μανχάταν, μνημεία των ποιητών. Εκείνη που υποσχόταν πως θα του σταθεί γνωρίζει γωνιές της Αβάνας που ποτέ δεν θα ανακαλυφθούν.
