photo © Στράτος Προύσαλης
Μέρες πιο δυνατές κι από ατστάλι
Πιο αληθινές κι από ελπίδα
Πιο τρυφερές κι από άσπιλο μικρό σπουργίτι
Πιο αιχμηρές από γυαλί που σπάει
Είμαι η φωτιά που με λιώνει
είμαι η υγρασία που με σβύνει
Είμαι εσύ που άφησα χωρίς να σκεφτώ
Είμαι όλοι εκείνοι που έφυγαν πολύ νωρίς
Είμαι τα παιδιά που δεν έφτασαν μέχρι εδώ
Σε ένα καράβι θα φορτωθώ μαζί σας
Όλοι μαζί, για πάντα μαζί
Πόδια, χέρια, λαιμοί, πρόσωπα
Χείλη, μάτια, όλα μια ανάσα, μια μόνο λέξη
Ρίχνω στο χώμα τις λέξεις
Without you, life, flower dry and stink
Ας φύγω δεν αντέχεται, ποιός είπε ότι όλα περνάνε
Μόνο τα σύννεφα ρίχνουν σταγόνες
Χρυσές, κι ασημένιες σε ταπεινά κεφάλια
Εδώ σε μένα, δεν υπάρχει λύτρωση
Τα κλειδιά τώρα δεν βαραίνου την τσέπη
Το δάσος εμποδίζει να διακρίνω τον όγκο
Για δες, όλα σταμάτησαν ένα βήμα πριν.
