Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 37

"Μάνα λησμονιά", του Βαγγέλη Ασημένιου

Μάνα λησμονιά, ποίηση, Βαγγέλης Ασημένιος, εκδόσεις Περισπωμένη 2016

Σπάνια η πρώτη εμφάνιση στα γράμματα -και ειδικότερα στην ποίηση- νέων καλλιτεχνών συμβαδίζει με μία δυναμική γραφή. Σε ένα κλίμα αναζήτησης του εύκολου εντυπωσιασμού, λίγοι μόνο νέοι καλλιτέχνες επεξεργάζονται βασανιστικά τον στίχο κι αναζητούν στη χαμένη ουσία των λέξεων την τυραννία της ποίησης. Μία τέτοια περίπτωση είναι και ο Βαγγέλης Ασημένιος φιλολογικό ψευδώνυμο με την ποιητική συλλογή «μάνα λησμονιά» (Περισπωμένη, 2016).

Στη συλλογή εντυπωσιάζει η ρυθμικότητα του στίχου, που αποκαλύπτει μία λεπτή επεξεργασία. Η στιχουργική πλαστικότητα του Ασημένιου με την επιμελημένη ηχητική φροντίδα των λέξεων προσφέρει μία σπάνια μελωδικότητα που φαίνεται να έλκεται από τη ρομαντική ποίηση. Οι φθογγικές παρηχήσεις και οι παρομοιώσεις σε συνδυασμό με τη συλλαβική -έμμετρη συχνά- ισορροπία πλησιάζουν τη ρομαντική ποιητική. Με ετούτη, άλλωστε, τη δένει κι ο ελεγειακός τόνος.

Ωστόσο, η στιχουργική του Ασημένιου ξεπερνά τη ρομαντική μίμηση. Με έντονο το σουρεαλιστικό στοιχείο διαμορφώνει ένα ισχυρό πλέγμα που συνενώνει τον λυρισμό με τον υπερρεαλισμό και τον επεξεργασμένο και φροντισμένο στίχο. Καινοτόμες αλληγορίες με οδηγό συνειρμούς ζωντανεύουν τον ποιητικό του λόγο. Η υπερρεαλιστική απόδοση ιδιοτήτων από άλλους χώρους και αντικείμενα ξαφνιάζει και δημιουργεί μία πολυεπίπεδη ποιητική. Την ίδια στιγμή, η μεταφορική εισαγωγή φυσιολατρικών στοιχείων διαστέλλει τις αισθήσεις.

Ωστόσο, το δύσκολο και συχνά επιτηδευμένο λεξιλόγιο δυσχεραίνει την εύληπτη ανάδυση του συναισθήματος. Μία αίσθηση βερμπαλισμού εξαδυνατίζει την ένταση του ποιήματος σε βάρος τόσο της λεπτής επεξεργασίας όσο και του ποιητικού περιεχομένου.

Δήμος Χλωπτσιούδης