Συνέντευξη
στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο
Συνομιλήσαμε με την συγγραφέα Λούλα Γεωργιλά με αφορμή το μυθιστόρημά της Η ζωή είναι μία, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ownbook (2015). Σχετικά με το βιβλίο ανατρέξτε στη σελίδα τoυ βιβλιοπωλείου Ιανός.
Το μυθιστόρημά σας είναι μόλις το δεύτερο. Πιστεύεται ότι ένας συγγραφέας πρέπει να έχει συνεχή εκδοτική δραστηριότητα; Είναι ωφέλιμη η πολύχρονη αποχή από την έκδοση κάποιου έργου;
Για ν’ απαντήσω στο ερώτημά σας θα πρέπει πρώτα να σας πω ότι για πολλά χρόνια ασχολήθηκα με τον στίχο. Λιγότερο με ποίηση, περισσότερο με στίχο για μελοποίηση. Όμως ο καιρός περνούσε, η δισκογραφική μου δουλειά εξακολουθούσε να είναι μικρή και, όχι όπως την ήθελα. Κι έτσι έκλεισα αυτή τη σελίδα. Με το μυθιστόρημα δεν σκέφτηκα ποτέ ν’ ασχοληθώ. Το επιχείρησα όταν έψαχνα για εναλλακτική καθώς μου έλειπε το… οξυγόνο της ψυχής. Πιστεύω πως ένας συγγραφέας δεν πρέπει να απέχει για πολύ απ’ την συγγραφική του δραστηριότητα. Βέβαια ούτε να γράφει για να γράφει. Ένα βιβλίο έχει αξία μόνο όταν αφήνει κάτι στον αναγνώστη. Όταν τον αναγκάζει να πάρει μολύβι και να υπογραμμίσει κάποια πράγματα. Η, να θέλει να το ξαναδιαβάσει. Όσο για την εκδοτική δραστηριότητα, νομίζω πως αν κατακτήσεις τον αναγνώστη, αυτός, ξέρει να περιμένει.
Στο μυθιστόρημά σας η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από έναν άντρα (τον Νικόλα) και συνεχίζει σε πρώτο πρόσωπο από έναν επίσης άντρα (τον παππού). Πώς αισθανθήκατε όταν γράφατε παίρνοντας τον ρόλο του άντρα; Υπάρχει διαφοροποίηση στο πώς εκφράζεται ερωτικά ο άντρας από τη γυναίκα;
Καθώς έχω γιο, για τον Νικόλα, δεν είχα καμιά δυσκολία. Ίσα-ίσα πιστεύω πως τα αγόρια είναι πιο ευαίσθητα από τα κορίτσια, μόνο, που δεν εκδηλώνονται εύκολα. Όσο για τον Αλκιβιάδη (τον παππού), ξέρετε, με την ερώτησή σας, ο νους μου με πήγε κατευθείαν στα λόγια της φίλης και συγγραφέας Ελένης Ανθοπούλου που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας. Ήμουν στο ξεκίνημα του μυθιστορήματος όταν την είδα σκεφτική. «Οι άντρες έχουν άλλη ψυχοσύνθεση, είναι δύσκολο να μπεις στην ψυχολογία τους» μου είχε πει. Όχι πως δεν το είχα σκεφτεί, αλλά, η παραίνεση της φίλης μου με έκανε να μείνω σε αυτό. Το σκεφτόμουν καμιά βδομάδα κι ύστερα της τηλεφώνησα. «Αποφάσισα να το προχωρήσω» της είπα. Τώρα αν κατάφερα να μπω στην ψυχολογία των ανδρών, εσείς θα το κρίνετε.
Μέσα στο μυθιστόρημα αναφέρεστε σε ιστορικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα πριν γεννηθείτε. Πόσο δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να αναφέρετε σε γεγονότα προγενέστερα της εποχής του;
Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με το συναίσθημα. Αν καταφέρεις να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, οι εποχές, δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Λίγο πριν το τέλος του βιβλίου γράφετε ότι ο παππούς ήταν ανθρωπιστής. Ποια θεωρείται ότι είναι τα χαρακτηριστικά ενός ανθρωπιστή;
Ο άνθρωπος που βάζει τον συνάνθρωπό του πάνω από τον εαυτό του, για μένα, είναι ανθρωπιστής.
Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο; Πείτε μας τα νέα εκδοτικά σας σχέδια.
Κατά καιρούς, ανοίγω τα συρτάρια μου και ανασκαλεύω τη στιχουργική μου δουλειά. Την τελευταία φορά στάθηκα σε κάποιους στίχους που μου έδωσαν το έναυσμα να ξεκινήσω το τρίτο μου βιβλίο. Το θέμα είναι διαχρονικό κι όπως αντιλαμβάνεστε έχει πολλή δουλειά.
