Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 33

Λευτέρης Τσώνης: "Tο αλκοόλ ανακατασκευάζει την «ηθική» της καθημερινότητας"

τσώνης

Συνέντευξη στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο

Συνομιλήσαμε με τον συγγραφέα Λευτέρη Τσώνη, με αφορμή την κυκλοφορία του ποιητικού του βιβλίου "Το αλκοολόγιο" (εκδόσεις Εκάτη 2015).

Στο βιογραφικό σας διαβάζουμε, ότι εργάζεστε σε μπαρ. Πιστεύετε ότι το επάγγελμά σας έχει επηρεάσει την ποίησή σας κι ως εκ τούτου και τη συλλογή αυτή;  
Σαφώς κι έχει συμβεί. Νομίζω, ότι αυτό ισχύει περίπου για όλα τα επαγγέλματα: παίρνεις κι αφήνεις χαρακτηριστικά, αποτυπώματα, θραύσματα – πόσο μάλλον σε έναν χώρο, όπως είναι το μπαρ, που αποτελεί μια ζωντανή δουλειά με πολλών ειδών ανταλλαγές…

Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής «Το αλκοολόγιο» καθώς και τα ποιήματα «Τα ξύδια αναψυχής» και «Gin» παραπέμπουν σε ποιήματα, που έχουν γραφτεί με και για το αλκοόλ. Υπάρχουν ποιητές, που μπορούσαν να γράψουν μόνο αφού είχαν καταναλώσει ικανή ποσότητα αλκοολούχων ποτών, όπως συνέβη στην Μπητ γενιά. Εσείς τι γνώμη έχετε γι’ αυτό;
Η γενιά Μπιτ ήταν αυτό που ήταν. Θεωρώ ότι ο κάθε ποιητής έχει τον δικό του τρόπο να διαχειρίζεται τα πάθη και τα όριά του (ή και το ανάποδο). Από την άλλη, ένα ποτηράκι βότκα είναι πραγματικά εντάξει… Όσον αφορά το «Αλκοολόγιο», η θέση που καταλαμβάνει το αλκοόλ σε αυτό είναι κυρίως συμβολική. Λειτουργεί σαν ένας ελιγμός, σαν ένας μεσάζοντας που αναδεικνύει με τον τρόπο του τα όποια χαρακτηριστικά του «πνεύματος» που στην καθημερινότητά μας παραμονεύουν κάπου «μέσα» (μας)… Ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα που φέρνει στον καθέναν μας, άσχετα με τις επιδράσεις του και τον τρόπο που το χρησιμοποιούμε, το αλκοόλ ανακατασκευάζει άμεσα την «ηθική» της καθημερινότητας, ακόμα κι αν αυτή είναι μια εφήμερη κατάσταση.

Έχετε τιτλοφορήσει ένα ποίημα σας «Σκηνή 5η». Πείτε μας λίγα λόγια για το πώς θεωρείται τη σχέση ποίησης και θεάτρου.  
Θεωρώ ότι η σχέση ποίησης και θεάτρου είναι πολύ άμεση. Πίσω από κάθε ποίημα υπάρχει μια ιστορία, ένας τόπος, ένα περιβάλλον, μια μουσική, μια αναπαράσταση ή αντανάκλαση - ακόμη κι αν δεν είναι πάντα ακριβής και πιστή στην πραγματικότητα. Το καθένα από αυτά, πολλές φορές και το σύνολό τους, δημιουργούν σκηνές, ηθοποιούς και θεατές, πριν τοποθετηθεί ο,τιδήποτε στο χαρτί. Ετεροχρονισμένα, αλλά και πολλές φορές παρόντα, μαζί με την αίσθηση του συγγραφέα απαρτίζουν το κείμενο. Στο τέλος, διαπιστώνεις ότι αναπτύσσεται η ίδια δυναμική που συμβαίνει και στο θέατρο: κάποιος γράφει ένα έργο και κάποιοι άλλοι (το κοινό) κάνουν τη δική τους «ανάγνωση».   
Στο βιογραφικό σας διαβάζουμε πως έχετε ασχοληθεί με τη δραματοθεραπεία. Αν δεχτούμε ότι το θέατρο θεραπεύει ψυχικές νόσους, πιστεύεται ότι και η ποίηση θεραπεύει;  
Από τη μικρή μου εμπειρία στον χώρο της δραματοθεραπείας, είδα ότι η ποίηση πολλές φορές λειτουργεί και ως επιστέγασμα της ίδιας της θεραπείας. Σίγουρα η ποίηση έχει και θεραπευτικές ιδιότητες, και ως έκφραση, που είναι συχνά συμβολική και μεταφορική, δίνει σε μια «φωνή» τη δυνατότητα να ακουστεί, να πάρει δηλαδή θέση κι απόσταση από τον εαυτό της.  

Στο βιβλίο σας δεν υπάρχει κάποια αναφορά για προηγούμενα βιβλία. Άρα «Το αλκοολόγιο» είναι το πρώτο σας πόνημα; Σκοπεύετε να εκδώσετε σύντομα κάτι καινούργιο;  
Σωστά, είναι η πρώτη μου συλλογή. Η πρώτη απόπειρα, αν θέλετε, τυπωμένη σε χαρτί. Υπάρχουν σκέψεις, ήχοι και ιδέες που δουλεύονται και είναι εν πλω. Θα ήθελα να «συμβούν» κι ελπίζω σύντομα να ολοκληρωθούν.