Σ’ έναν πανέμορφο artistic μέρος του πολυχώρου Ρουφ μας καλωσόρισαν οι ηθοποιοί της παράστασης ‘Για Πάντα’.
Της υπόσχεσης δηλαδή που πριν από 24 χρόνια είχε δώσει ο ήρωας στην τότε αγαπημένη του. Κι ενώ όλα στην τωρινή ζωή του ήρωα μοιάζουν να κυλάνε φυσιολογικά, εισβάλλει το παρελθόν στο παρόν και η παλιά αγαπημένη εμφανίζεται από το πουθενά, διεκδικώντας τον ίδιο κι όλα αυτά που πιστεύει πως της ανήκουν. Σ’ αυτό το γαϊτανάκι σχέσεων εμπλέκονται και η γυναίκα του παθόντος, ο γιος του και η κοπέλα του γιου, συνθέτοντας έτσι ένα σκηνικό όπου τα όρια μπερδεύονται, τα πάντα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα ν’ ανατραπούν και οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές που κινδυνεύουν να χαθούν. Και συνήθως μέσα από καταστάσεις που ακροβατούν μεταξύ επικίνδυνων ορίων, βγαίνει κάποιος χαμένος στο τέλος.
Μπροστά μας λοιπόν, εκτίθεται το χρονικό μιας επερχόμενης καταστροφής που συνέβη εν μία νυκτί. Το κείμενο του πολύ σημαντικού Γερμανού συγγραφέα Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, ένα κείμενο δυνατό κι άκρως δραματικό, δεν υποστηριζόταν σκηνοθετικά με τη δημιουργία της κατάλληλης αγωνιώδους κι ασφυκτικής ατμόσφαιρας απ’ την οποία θα έπρεπε να περιβάλλεται και σε αυτό συνέβαλλε και η συνεχής διακοπή της ροής του έργου με την επαναλαμβανόμενη αναφορά του μπρος-πίσω του χρόνου απ’ τους ηθοποιούς με αποτέλεσμα ν’ αποσυντονίζεται και να μπερδεύεται η δράση παρά να κατανοείται καλύτερα. Η αρχικά πρωτότυπη ιδέα της χρήσης της σκακιέρας με κούκλες- πιόνια που συμβόλιζαν τους ηθοποιούς στις κινήσεις τους αποδυνάμωνε την όλη δυναμική του έργου και δεν πετύχαινε το στόχο της.
Οι ηθοποιοί που έπαιζαν τους δύο βασικούς χαρακτήρες, δεν έπειθαν και σε αρκετά σημεία δεν φαίνονταν ξεκάθαρα τα κίνητρά τους, με αντίθεση αυτών της Λίζας Νεοχωρίτη και του Αλέξανδρου Ζαφειριάδη να ξεχωρίζουν, με την πρώτη να δίνει μια από τις πιο συγκροτημένες, ολοκληρωμένες κι αξιοπρεπείς ερμηνείες με δυνατό σκηνικό λόγο και πολύ καλή κίνηση του σώματός της. Πρέπει ν’ αναφερθεί επίσης ότι ο φωτισμός δεν βοηθούσε ιδιαιτέρως τους ηθοποιούς, μιας και έμοιαζε να έχει γίνει το ίδιο ερασιτεχνικά όσο και τα σκηνικά με τις πολλές κούτες και τις πρόχειρα στημένες πόρτες που εμπόδιζαν και τους ίδιους ηθοποιούς στις δράσεις τους.
Χωρίς να υποτιμούνται οι προσπάθειες όλων των συντελεστών και οι ειλικρινείς προθέσεις τους προς το κοινό, πρέπει παρ’ όλα αυτά να τονίσω ότι όταν έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο που απαιτεί μια απαιτητική κι εσωτερική δουλειά, αυτό αυτόματα πρέπει να χρίζει ιδιαίτερης προσοχής, χρόνου και μεγαλύτερης προσπάθειας εκ μέρους όλων, αλλά ειδικότερα του σκηνοθέτη, μιας και σε εκείνον πέφτει το βάρος της επιτυχίας ή αποτυχίας μιας παράστασης.
