Γράφει ο Θανάσης Βαβλίδας
"Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα, /να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα. /Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει.
«Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα, /στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω, /αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.
- Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης. /Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια,/κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;
- Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους, /αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια, /αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω»".
Έτσι περιγράφουν κάποιοι στίχοι από "το τραγούδι του νεκρού αδελφού" τον όρκο του αδελφού, που ακόμα και πεθαμένος, θα κάνει τα πάντα για να τηρήσει τον όρκο του. Σε μια παράσταση που διερευνά τη σχέση μας και την ένωση με την ανώτερη φύση, ήτοι με δυνάμεις που μας ξεπερνούν, δε θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει η αναπαράσταση αυτού του τραγουδιού.
Η παράσταση ξεκινάει με αρχαίους ελληνικούς ύμνους (ομηρικός, ορφικός) που επικαλούνται τον Απόλλωνα και η ιέρεια που τους ψάλλει, χορεύει από ιερή μέθη, καθώς της αποδόθηκε η χάρη να συναντηθεί με τη θεότητα που υπηρετεί. Στη διαδρομή της ιστορίας, θα συναντήσουμε το "τραγούδι του νεκρού αδελφού", την "Παραλογή της Μεγάλης Παρασκευής" (ή "Μοιρολόι της Παναγιάς") που μιλάει για τον Εσταυρωμένο, την "Παραλογή του Αγίου Γεωργίου", αποσπάσματα μιας ιστορίας του Πολυλά και του ποιητικού "Λάμπρου" που έγραψε ο Σολωμός, για να οδηγηθούμε, τελικά, στη συμφιλίωση του Πάσχα. Μια ανώτερη δύναμη είναι πάντα παρούσα σε κάθε τραγούδι ή αφήγηση, για να καταδείξει ότι η συνάντηση με το θείο περνάει μέσα από την τρέλα/ την ταπείνωση/ το δέος.
Η επιλογή των κειμένων από τις πρωταγωνίστριες Ειρήνη Πολυδώρου και Νατάσσα Λούππου ακολουθεί τη διαχρονική πορεία τους, που η σκηνοθεσία της πρώτης τα "συρράπτει" χωρίς κενά και τα αναπαριστά με λιτά μέσα, εσωτερική ένταση και συμβολικές, τελετουργικές κινήσεις. Σε αυτό βοηθάει τα μέγιστα η μουσική σύνθεση του Νίκου Αθανασάκη, που ανασύρει ανά περίσταση αρχαϊκά και βυζαντινά μέλη, μνήμες κυρίως ελληνικής δημοτικής μουσικής, αυτοσχεδιαστικού ύφους υποβλητικές φράσεις και γέφυρες, που έπαιξε ο ίδιος στην κιθάρα. Τα σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Τριανταφύλλου έντυσαν, κατά το αναμενόμενο, με μελανά χρώματα τη σκηνή, όπου κάθε τόσο ένα φως ή ένα κερί διέλυε το σκοτάδι.
Οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών διακατέχονταν από ιερό μένος και ερμήνευσαν με χρωματική εκφορά λόγου που περιλάμβανε και τραγούδι, τόσο τη δημοτική όσο και τη λόγια ποίηση. Η κινησιολογία είχε καλό συγχρονισμό και περιλάμβανε ακόμα και χορό, διευρύνοντας τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών. Η ομοιογένεια και το ήθος της παράστασης είναι φανερό ότι υπήρξαν προϊόν εσωτερικής ανάγκης και επίπονης εργασίας.
Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Ειρήνη Πολυδώρου / Μουσική: Νίκος Αθανασάκης / Φωτισμοί: Γιώργος Ζιώγαλας / Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Τριανταφύλλου / Επιμέλεια έντυπου υλικού: Θεόφιλος Δεμερτζής / Τρέιλερ και φωτογραφία αφίσας: Νάσος Ζώτης / Παίζουν: Νατάσσα Λούππου, Ειρήνη Πολυδώρου / Φιλική συμμετοχή: Νίκος Αθανασάκης.
Θέατρο Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού, Χαλκιδικής 83, Γκάζι. Τελευταίες παραστάσεις: 15, 20, 22 Απριλίου 2016. Μέρες & ώρες: Τετάρτη: 21.00, Παρασκευή: 22.30.
