Γράφει η Κατερίνα Καντσού
Στο Θέατρο 104 ανέβηκε το πολυαγαπημένο και πολυπαιγμένο κλασικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ''Η Παρέλαση''.
Πρωταγωνιστές 2 έφηβα παιδιά, 2 αδέρφια τα οποία μεγαλώνουν σχεδόν μόνα αλλά και εγκλωβισμένα μέσα σ' ένα σπίτι απ' το οποίο ο πατέρας τους είναι μονίμως απών. Ο έξω κόσμος είναι κάτι το άπιαστο γι' αυτούς, κάτι στο οποίο θαρρείς δεν έχουν δικαίωμα, κάτι το απαγορευμένο. Μπορούν μόνο να τον γεύονται κοιτώντας τον από ένα μικρό παράθυρο/ φεγγίτη που δεσπόζει στο δωμάτιό τους. Και ο μέσα χώρος, το δωμάτιο είναι ταυτόχρονα το καταφύγιό τους αλλά και ο κλοιός που θ' αρχίσει να σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω τους ώρα με την ώρα, καθώς ο πόλεμος που μαίνεται έξω θ' αρχίσει να τους πλησιάζει επικίνδυνα κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν πως δεν μπορούν ούτε εκεί μέσα να είναι ασφαλή.
Ο χώρος της παράστασης πέτυχε τον στόχο της- μικρός και με προεξοχές, συνέτεινε έντονα στο γενικότερο αίσθημα ασφυξίας του έργου. Το σκηνικό με τους τοίχους σχεδόν παντού γύρω τους έδενε απόλυτα με τον εγκλωβισμό και την μοναξιά που και οι δύο βίωναν. Πάνω σε αυτούς τους τοίχους ο Άρης (ο αδερφός) ζωγράφιζε σχέδια μιας άλλης ζωής- εκείνης που θυμόταν από παλιά ή εκείνης που θα ήθελε να ζήσει. Και ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους είτε ειπώνονταν λόγια και φράσεις που είχαν πολλάκις ειπωθεί, είτε κουβέντες, ερωτήσεις και συζητήσεις έμεναν αναπάντητες, μισοτελειωμένες ή ανείπωτες. Σαν τη ζωή τους.
Και ο έξω κόσμος, εκείνος που είχε το ακαθόριστο σχήμα μιας άπιαστης γιορτής και χαράς (βλ. Παρέλαση) μετατρέπεται λίγο- λίγο σ' ένα καθορισμένο σχήμα μιας βίαιης απειλής που τους πλησιάζει και ζητάει να εισχωρήσει στον μικρόκοσμό τους. Τα δύο παιδιά καταλαβαίνουν πως έχουν μόνο το ένα το άλλο για προστασία.
Οι δύο εξαίρετοι ηθοποιοί (Μάριος Πάμμος, Ουρανία Φουρλάνου) δίνουν σάρκα και οστά στην εύθραυστη ψυχολογία των ηρώων βιώνοντας την αγωνία τους ως δική τους. Οι φωτισμοί, η μουσική, οι έξω θόρυβοι όλα συνθέτουν ένα περιβάλλον τόσο οικείου και τόσο ξένου ταυτόχρονα.
Ένα έργο που παραμένει πάντα επίκαιρο στην εποχή και στον παρόντα χρόνο μας. Γιατί μιλάει για την προσδοκία, την αναμονή, την υπομονή, τις θύμησες, το παρελθόν, το πετρωμένο παρόν, το αβέβαιο μέλλον, τον φόβο, τη διαφυγή. Τις αμέτρητες παρούσες στιγμές μας.
Σημείωμα του σκηνοθέτη Ρωμανού Καλοκύρη:
"Με σεβασμό στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη προσεγγίζουμε τον άνθρωπο, μετέωρο ανάμεσα στη μνήμη και το όνειρο, όταν η πραγματικότητα εισβάλλει από τον φεγγίτη".
