Γράφει η Κατερίνα Καντσού
Στον Πολυχώρο ΚΕΤ παρουσιάζεται Η ιστορία του Γερασμένου παιδιού, όπου και θα παίζεται για κάποιες μέρες ακόμη. Η θεατρική μεταφορά του έργου που έγραψε η Jenny Erpenbeck το 1999 μεταφέρεται στην Αθηναϊκή σκηνή σε διασκευή και σκηνοθεσία της Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου.
Πρωταγωνιστής ένα έφηβο κορίτσι χωρίς όνομα με μια ψυχή παγιδευμένη μέσα σ' ένα ενήλικο σώμα. Δίπλα της οι φιγούρες των συμμαθητών, δασκάλων και γιατρών της που ξετυλίγουν λίγο- λίγο την ιστορία της. Άνθρωποι που στροβιλίζονται γύρω της άλλοτε νωχελικά, άλλοτε πιο βίαια, διεκδικώντας κι ένα κομματάκι απ' την εύθραυστη ψυχή και το κουρασμένο σώμα της. Και το κορίτσι που τόσο είχε μάθει στον πόνο και την εγκατάλειψη, να λέει ευχαριστώ όταν το πονάνε, το σπρώχνουν ή το εξετάζουν ως απάντηση στο γεγονός πως ασχολήθηκε κάποιος μαζί της έστω κι έτσι.
Δεν μαθαίνουμε πολλά για το παρελθόν του κοριτσιού, ούτε για το πώς βρέθηκε στο ίδρυμα όπου μεγαλώνει με τα υπόλοιπα παιδιά. Βλέπουμε κυρίως το δύσμορφο παρόν του και φανταζόμαστε το αβέβαιο μέλλον του. Και προσπαθούμε να γλιστρήσουμε μέσα στο μπερδεμένο του μυαλό. Η μικρή δεν μας αφήνει όμως πολλά περιθώρια εξερεύνησής του. Ίσως αυτό να ήταν ένα ακόμη απ' τα τεχνάσματά της.
Μίνιμαλ σκηνικά, ηθοποιοί σε πολλούς του ενός ρόλου κι απανωτά παιχνίδια με το φως που δημιουργούσαν μια διαφορετική κάθε φορά αίσθηση της καθημερινότητας, αλλά και της ψυχοσύνθεσης των μικρών τροφίμων. Υπήρχε διάχυτη μια αίσθηση εγκλεισμού, η αίσθηση της ανελευθερίας που δεσπόζει μέσα στα ιδρύματα που οδηγεί αναπόφευκτα σε έλλειψη ευκαιριών, δημιουργικότητας και φαντασίας κι επαναληπτικών σκηνών μιας απρόσωπης πολλές φορές ρουτίνας. Και η μοναξιά της μικρής πρωταγωνίστριας έκδηλη σε κάθε της έκφραση και σε κάθε της κίνηση. Όπως έγκλειστη σε εκείνο το ίδρυμα, έτσι έγκλειστη και μέσα στην αβέβαιη και ταραχώδη ταυτότητά της.
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αυτής της κοπέλας χωρίς όνομα αποδόθηκαν στο έπακρο και με ιδιαίτερη προσοχή από την Νικολίτσα Ντρίζη μέσα από τη στάση του σώματός της, τα λόγια και τη φωνή της. Περισσότερη έμφαση ίσως θα έπρεπε να είχε δοθεί στην καθ' αυτό ονομασία κι εξέταση της ψυχοπαθολογικής κατάστασής της και στα αίτια που την οδήγησαν στο να νιώθει νεότερη απ' την πραγματική της ηλικία και να συμπεριφέρεται έτσι, πείθοντας γι' αυτό τόσο τον εαυτό της όσο και τους γύρω της.
Ύστερα από την αποκάλυψη της πραγματικής ηλικίας του κοριτσιού, δεν μαθαίνουμε αν το σκοτάδι εκείνης λοιπόν της γυναίκας ακολούθησε ποτέ το φως ή αν κατάφερε να δεχτεί τον εαυτό της έτσι όπως ήταν. Το σίγουρο είναι πως μια αλλαγή επήλθε. Η αλλαγή της συνειδητότητας ενός εαυτού χαμένου που ψάχνει να βρει απάγκιο. Όπως και του δικού μας.
Συντελεστές: Κείμενο: Τζέννυ Έρπενμπεκ | Διασκευή – Σκηνοθεσία: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου | Μετάφραση: Αλέξανδρος Κυπριώτης | Ερμηνεία: Νικολίτσα Ντρίζη, Βασιλική Σουρρή, Βασίλης Παπαδημητρίου, Μαρίνα Χλόη Αναγνωστοπούλου, Παύλος Ιορδανόπουλος | Σκηνικά: Αδριανός Ζαχαριάς | Κοστούμια: Μιράντα Θεοδωρίδου | Μουσική – Sound Design: Ελένη Λομβάρδου | Φωτογραφίες – Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης | Οργάνωση παραγωγής – Υπεύθυνη Marketing: Κίρκη Σχίζα | Ευχαριστίες στον Sven Helbig για την ευγενική παραχώρηση του τραγουδιού “Gone”.
Στον Πολυχώρο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α Κυψέλη).
