Γράφει η Κατερίνα Καντσού
Το έργο "Η Αγριόπαπια" του Ερρίκου Ίψεν παρουσιάζεται στο θέατρο Εκάτη σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Λουρμπά. Ένα όχι τόσο παιγμένο έργο του μεγάλου συγγραφέα, σερβίρεται με μια πολύ προσεγμένη σκηνοθετική μαεστρία, αποτελώντας ένα μικρό διαμαντάκι στο παρόν θεατρικό γίγνεσθαι. Ο ίδιος ο χώρος του θεάτρου προδιαθέτει θετικά την όλη ατμόσφαιρα κι έκβαση του έργου, συνομιλώντας θαρρείς τόσο με το κοινό όσο και με τους ηθοποιούς.
Η εναρκτήρια σκηνή του έργου αφήνει ένα αίσθημα αγωνίας για το τι θα επακολουθήσει. Και ο Ίψεν ζωντανεύει για άλλη μια φορά μπροστά μας.
Μια οικογένεια καθ' όλα αγαπημένη δίνει της δικές της, προσωπικές μάχες για να κρατηθεί ακέραιη κι αξιοπρεπής κόντρα στις δυσκολίες και την φτώχεια. Η είσοδος ενός ξένου όμως θα τους φέρει αντιμέτωπους μ' ένα κρυφό παρελθόν, απ' όπου θα ξεπηδήσουν ενοχές και ψέματα, απειλώντας το στέρεο, μα ψεύτικο οικοδόμημα πάνω στο οποίο είχε χτιστεί η ευτυχία των μελών της.
Το αίσθημα των ψευδαισθήσεων που συχνά διατρέχει τα έργα του 'Ιψεν, συμβολίζεται εδώ με μια σχεδόν διαλυμένη αγριόπαπια, που είναι αυτή που ενώνει αλλά και παράλληλα χωρίζει τα μέλη της οικογένειας. Ο Ίψεν, πιστός στις δραματικές εκφάνσεις κι εντάσεις του υφαίνει έναν ιστό από αποκαλύψεις, ιστορίες, ερωτήματα, φιλοσοφία μέσα από μια ολοκληρωμένη απεικόνιση των χαρακτήρων-ηρώων του, δυνατούς και συγκινησιακούς διαλόγους και μιας περίτεχνης πλοκής που λεπτό το λεπτό χτίζει μια ασφυκτική ένταση που μας προσφέρεται απλόχερα.
Στα έργα του Ίψεν, αυτά τα στοιχεία της έντασης και της αγωνίας, που φτάνει πάντα σε μια απελευθερωτική κορύφωση, είναι τα στοιχεία που έχουν καταστήσει τα έργα του εκθέματα παγκόσμιας εμβέλειας, έμπνευσης κι επιρροής. Η Λουρμπά, πιστή στο ύφος και τις προθέσεις του συγγραφέα, απεικονίζει ένα έργο που μας κερδίζει μέσα από την ειλικρίνεια και των δικών της προθέσεων.
Το σκηνικό λειτουργούσε σε δύο επίπεδα, εκμεταλλευόμενο τον θεατό κι αθέατο κόσμο της σκηνικής ζωής. Η τραγωδία στα έργα του 'Ιψεν, συμβαίνει συνήθως off-stage, αφήνοντας τον κάθε θεατή να νιώσει τον πόνο στο μέτρο που μπορεί κι αντέχει. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν off-stage στην παράσταση, λειτούργησαν εξίσου δυνατά και περίτεχνα, με την κατάλληλη αλλαγή στον φωτισμό να συνοδεύει το συναίσθημα αυτών των σκηνών.
Οι ερμηνείες ήταν καταπληκτικές απ' όλους τους συντελεστές, με την Αλεξάνδρα Μαρθαλαμάκη να κλέβει δικαίως την παράσταση. Η μετάφραση του έργου στάθηκε επίσης, πολύ πιστή στο πρωτότυπο κείμενο και οι διάλογοι ακριβείς και προσεγμένοι. Μια παράσταση που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον, αλλά και τη συγκίνηση από το πρώτο λεπτό και που φεύγοντας από αυτήν, άφηνε ένα συναίσθημα πληρότητας κι ικανοποίησης.
Το έργο του Ίψεν ξεχωρίζει για μια ακόμη φορά για τους ξεκάθαρους, πιστούς κι ειλικρινείς στόχους του, κάτι το οποίο κρατήθηκε στο έπακρο από την σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση όλων των συντελεστών της παράστασης, αποδεικνύοντας πως όταν το κλασικό αποδίδεται με τον πρέποντα σεβασμό στο ύφος της εποχής και το όραμα του συγγραφέα, μπορεί ν' αποδώσει τα μέγιστα, διαχρονικό κι επίκαιρο όπως είναι και παραμένει.
Συντελεστές: Το έργο είναι σε μετάφραση Βάσου Δασκαλάκη και σκηνοθεσία Βαλεντίνης Λουρμπά. Μουσική επιμέλεια: Ουρανία Αργυροπούλου. Ηχοληψία: Μιχάλης Σαρημανώλης. Παίζουν οι ηθοποιοί: Δέσποινα Αποστολίδη, Ηλίας Μαζιώτης, Αλεξάνδρα Μαρθαλαμάκη, Ξενοφών Χαντζής, Μάνος Χατζηγεωργίου.
Στο θέατρο Εκάτη (Υακύνθου & Εκάτης 11, Κυψέλη).
