Γράφει ο Θανάσης Βαβλίδας
Η «Άλκηστις» μας συστήθηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή από τον Ευριπίδη κι αργότερα υμνήθηκε στην υπέροχη, ομώνυμη όπερα του Γκλουκ ως το πρότυπο της συζυγικής αφοσίωσης. Την πάντρεψαν με τον Άδμητο κι αφοσιώθηκε τόσο πολύ στο γάμο και στο σύζυγό της, που δε δίστασε να δεχθεί να πεθάνει στη θέση του, όταν η Άρτεμις τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά, σύμφωνα με το μύθο, ο Ηρακλής αναγνώρισε την αυτοθυσία της και την έσωσε.
Και η «Άλκηστις» της νέας, αλλά εμπνευσμένης συγγραφέως, Στέργιας Κάββαλου, υπήρξε αφοσιωμένη μητέρα και σύζυγος, αλλά η αυτοθυσία της δεν αναγνωρίστηκε ποτέ και το χειρότερο, δεν υπήρξε κανένας… Ηρακλής να τη σώσει, όταν βρέθηκε ένα βράδυ κλειδωμένη έξω από τη θύρα του σπιτιού της. Έπρεπε η ίδια να μαζέψει τις αναμνήσεις, τα παράπονα και τα δίκια της ζωής της, για να βρει την αναγνώριση από… τους θεατές της! Το ανοιχτό και αισιόδοξο τέλος, έδωσε σε αυτό το πλάσμα που αποζητούσε την αληθινή αγάπη μία διέξοδο που δεν είχε καταφέρει να δει μέχρι τότε. Έπρεπε να βρεθεί έξω από τον ασφαλή, τακτοποιημένο και πλούσιο κόσμο της κατοικίας της, για να συνειδητοποιήσει, ότι, ουσιαστικά, δε βρισκόταν κανένας δίπλα της τη στιγμή που τον χρειαζόταν. Συνειρμικά, ίσως, όταν περάσει κανείς μία περίοδο κρίσης, τότε και μόνο τότε έχει πιθανότητα να συνειδητοποιήσει ποιους έχει πραγματικά δίπλα του, ποια είναι η αλήθεια για τον κόσμο που ζει.
Βουτηγμένο το έργο ως το μεδούλι της σύγχρονης πραγματικότητας, αναδύει ένα πλήθος από νοήματα κι ερωτήματα, κάποια απ’ τα οποία, ίσως, να μην ταίριαζαν στην επαγγελματική, διευθυντική της θέση. Το κείμενο ρέει αβίαστα με μικρές σκηνές, που περιγράφουν κόσμους ολόκληρους με καίριες νύξεις. Και παρά την τραγική κατάσταση της ηρωίδας, όχι σπάνια ένα χαμόγελο χαράζει τα χείλη μας. Τόσο η σκηνοθεσία όσο και η ερμηνεία της Έφης Νιχωρίτη κατάφερε να μας πείσει για την ταύτιση με το ρόλο της Άλκηστης με καθαρή εκφορά λόγου, εκφραστικές κινήσεις και εκμετάλλευση όλου του σκηνικού χώρου ως προέκταση της εξώθυρας προς τον κόσμο. Τα σκηνικά της Αγγελικής Δημουλή μας έδωσαν συγκεκριμένα και όχι υπαινικτικά στοιχεία για το εσωτερικό του σπιτιού, ενώ τα κοστούμια της (ρούχα γραφείου και επίσημο βραδινό ένδυμα) συντάσσονταν πλήρως με τις προεκτάσεις που δίνει το κείμενο. Τα μουσικά σχόλια του Γιώργου Μυλωνά ήταν σωστά ενταγμένα στην παράσταση.
Το κείμενο (μαζί με επίμετρο της Αγγελικής Δημουλή) κυκλοφορεί σε καλαίσθητα επιμελημένη έκδοση από τις εκδόσεις Vakxikon.gr για να θυμόμαστε ότι ο «Διθύραμβος» φιλοξένησε μια παράσταση άξια για πολλές αυλαίες.
Κείμενο: Στέργια Κάββαλου, Σκηνοθεσία / ερμηνεία: Έφη Νιχωρίτη, Σκηνικά / κοστούμια: Αγγελική Δημουλή, Μουσική / artwork: Γιώργος Μυλωνάς (Jnk), Φωτογραφίες: Θανάσης Μπαρλαγιάννης.
Στο θέατρο Διθύραμβος, Λητούς 6, πλατεία Αγίας Λαύρας στο Μαρούσι.
