Να παίρνεις τη ζωή όπως έρχεται
ή απλά όπως μπορείς,
έστω κι αδέξια.
Στο κάτω-κάτω άρπαξέ τη.
Δώρο είναι, δέξου το,
τα δώρα δεν τα περιφρονούν, έτσι δεν είναι;
Αυτό μας μαθαίνουν από παιδιά
και μας φτιάχνουν κομψές αλυσίδες
με κορδέλες περιτυλίγματος
Έτσι κι εγώ αλυσοδέθηκα.
Δεν ενηλικιώθηκα ποτέ.
Αντάλλαξα την ελευθερία μου με δυο-τρεις χάντρες πλαστικές,
μια κούκλα, μια μελόντικα.
Τις νύχτες τα παραμύθια μ’ έβγαζαν απ’ τον δρόμο μου
(και να σκεφθείς πως μέχρι τώρα τα ευγνωμονούσα).
Τα ψίχουλα που άφηνα πίσω τα ‘τρωγαν πάντα τα πουλιά
κι έτσι εγκλωβίστηκα στους δαίδαλους των δωματίων
φορώντας τη ριγέ στολή του «καθώς πρέπει»
Έζησα λάθος.
Το κατάλαβα σήμερα, έντρομη
την ώρα που έκλεινα το φερμουάρ
Η επίγνωση πλημμύρισε τον νου μου, τον συνέθλιψε,
όπως αυτό το κάτι
που ξέρεις πως υπάρχει
μα συνεχώς σου διαφεύγει ώσπου
πλήρες αυθάδειας
να αναδυθεί
λες κι είναι παλιότερο από σένα ή αυθύπαρκτο
σαν τον Θεό τον ίδιο.
H Xριστίνα Λιναρδάκη ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
