Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 11

Ιστορίες της πόλης - Χαρακτήρες

της Σοφίας Κολοτούρου

ΣΤΑΤΛΕΡ ΚΑΙ ΓΟΥΟΛΝΤΟΡΦ

Έχω δυο φίλους που πολύ έχω αγαπήσει.
Όμως αρέσκονται να είν’ στα θεωρεία –
κι αφ’ υψηλού κοιτάζουν κάτω στην πλατεία,
κι οι δυο γκρινιάζοντας, το έργο πριν ν’ αρχίσει.

Τα ονόματά τους ξεχαστήκαν. Ποιος τα ξέρει;
Του Μάπετ Σώου τους θυμίζουνε οι γέροι.

Φαρμακερές έχουν ατάκες ξεστομίσει –
αλλά πανέξυπνες, με τόλμη, παρρησία.
Μ’ αλλοίμονο αν ξεφύγει λίγο απ’ την ευθεία
του προβολέα η λάμψη, αν κάπως τους φωτίσει.

Τα ονόματά τους ξεχαστήκαν. Ποιος τα ξέρει;
Του Μάπετ Σώου τους θυμίζουνε οι γέροι.

Τα λόγια τους μπερδεύουνε, δεν έχουν συνηθίσει
επί σκηνής να παίζεται δική τους ιστορία –
και μέσα τους εκτρέπεται σε δράμα η κωμωδία,
ίσα να φύγει η προσοχή, να μην ξαναγυρίσει.

Τα ονόματά τους ξεχαστήκαν. Ποιος τα ξέρει;
Του Μάπετ Σώου τους θυμίζουνε οι γέροι.

Οι δύο φίλοι μου, συχνά μ’ έχουν μισήσει -
όταν επάνω τους εστιάσω προβολέα
με κυνηγούνε,  να μου ρίξουν την αυλαία
και κριτικάρουν την ανθρώπινή μου φύση.

Τα ονόματά τους ξεχαστήκαν. Ποιος τα ξέρει;
Του Μάπετ Σώου τους θυμίζουνε οι γέροι.

Οι φίλοι μου δεν ζουν στη Νέα Υόρκη -
κι όπως το έργο θα τελειώσει και τα πάθη,
“γιατί ερχόμαστε; ” κανένας δεν θα μάθει.
Μα της φιλίας ιεροί για μένα οι όρκοι.

Οι δύο γέροι Στάτλερ και Γουόλντορφ του θεωρείου του Μάπετ Σώου έχουν πάρει τα ονόματά τους από δύο παλαιά ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης.
*
 
OI ΩΡΑΙΟΙ

Στου πρώτου ορόφου την ταβέρνα
μες σε καπνούς και φαγητά
(κόσμος πολύς και άντε πέρνα)
τον Μπαμπασάκη είδα ξαφνικά.
Εκεί, σαν όλα τα βραδάκια
με ουζάκι και με χταποδάκια.

Καθόταν ο ένας πλάι στον άλλο,
και κάποιοι ακόμα, καταγής –
που περιμέναν το σινιάλο
για ένα Μινόρε της Αυγής!
Κι αρχίζει ο νους ν’ αποξεχνιέται
σ’ ήχους και στίχους να πλανιέται.

(Ο Πειραιάς, Κανάλι Ενα,
οι Happy Few, το Βακχικόν,
ω! χρόνια, χρόνια ονειρεμένα,
των φίλων και των συμποτών…
Μη φεύγετε από κοντά μας,
έχετε πάρει τα μυαλά μας..)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
είν’ που αποκλήρωσε το γιο.
Άλλον τον χώρισ’ η γυναίκα,
κι το ‘χει ρίξει στο πιοτό.
Τους κάναν στο Χαλάνδρι χάζι
και το Μαρούσι πια δεν ησυχάζει.

-Το νοθευμένο φταίει ποτό μας;
-Ο Κέρουακ – στο Δρόμο – που αργεί;
-Τον Ικαρο εκλέξαμ’ αρχηγό μας
και φταίει…. ίσως φταίει η μουσική!
Ποιος λείπει, ποιος; Κανένα στόμα
ξεμέθυστο δεν βρίσκεται ακόμα…

Έτσι, σε τούτη τη ταβέρνα,
τα πίνουμε τα βράδια όλοι μαζί –
κι αν είσαι ωραίος, τώρα πέρνα,
κάτω από μένα γράψε μια ευχή:
Χρόνια πολλά στον Ικαρο, συνάμα
στους φίλους, που πλαντάξανε στο κλάμα!

Στον Ίκαρο Μπαμπασάκη