της Σοφίας Κολοτούρου
Τα ψέματα τελειώνουν… Οι αγελάδες,
πια θα ‘ναι ισχνές – κι οι Φαραώ
“διαίρει και βασίλευε” μες το λαό:
ματοβαμμένες πάλι δυο Ελλάδες.
Κι όπως θ’ ανηφορίζει στη Σταδίου,
στο ξέσπασμα του πλήθους, στην πορεία,
πάντα ο καπνός θα δείχνει εικοσιτρία:
νέο πεδίο μάχης Εμφυλίου.
Σταθείτε λίγο!… Άλλος είν’ ο εχθρός μας -
δεν ωφελεί ν’ αφανιστούμε μέχρι ενός,
για να περάσει Αμερικάνος, Γερμανός,
να διαφύγει ο εγκληματίας πολιτικός μας.
Όχι μολότωφ στον υπάλληλο, όχι!
Στ’ αφεντικά τους, την εργοδοσία,
τους βουλευτές, τους υπουργούς, την εξουσία –
σ’ όποιον το χρήμα τ’ άρπαξε και το ‘χει.
Να μείνετ’ ενωμένοι αυτές τις μέρες:
Συνταξιούχοι, αδικημένοι, μισθωτοί,
ακούστε λίγο τη φωνή του ποιητή –
τι θέλει κι ο άγιος καμιά φορά φοβέρες.
Λαέ σε σώμα συγκροτήσου: η δύναμή σου,
μέσα απ’ το ίντερνετ, για πρώτη ίσως φορά,
μπορεί στο δρόμο να σε βγάλει, μαζικά -
για ν’ ακουστεί επιτέλους η φωνή σου.
Οργίσου!
Οργίσου, αλλ’ όχι με κυνήγι μαγισσών.
Στη βία δεν απαντούμε με τη βία –
με του Ρομπέν τον τρόπο, των Δασών,
ανακατανομή ζητάμε, των δασμών,
για να επιβιώσει η κοινωνία.
Όχι μολότωφ στον υπάλληλο, όχι -
σ’ όποιον το χρήμα τ’ άρπαξε και το ‘χει.
