της Σοφίας Κολοτούρου
Υπάρχουν ποιητές που γράφουν στίχους
εξαίσιους και μ’ άψογη μορφή.
Παλεύουνε με τ’ άσπρο το χαρτί
για ώρες, μες τους τέσσερίς τους τοίχους.
Εμπνέονται από Δάντη ή Πετράρχη
και με τον Μαλλαρμέ αναρριγούν.
Τον Έλιοτ με ευλάβεια προσκυνούν,
και γράφουν μ’ όποιον μπούσουλα υπάρχει.
Συνθέτουνε μπαλάντες και σονέτα,
με μετρημένη κάθε συλλαβή -
και γράφουνε, με πέννα ακριβή…
Τι γράφουνε εντέλει; Γάμησέ τα!
Μες τη βιβλιοθήκη τους κλεισμένοι,
- τόμοι στη σκόνη γύρω, σε σωρό –
Λόγο αναζητούνε καθαρό
κι ωστόσο, ένας στίχος τους δεν μένει.
Ένας μονάχα στίχος, μ’ εμπειρία,
που να πηγάζει ίσια απ’ την καρδιά –
τα ποιήματά τους, τα εγκεφαλικά,
φαντάζουνε συνήθως τόσο κρύα…
Γιατί ποτέ δεν βγήκαν παραέξω,
να ζήσουν, όπως έκαν’ ο Ρεμπώ.
Τώρα μπρος στο κομπιούτερ μου κι εγώ,
ποιόν ξεγελάω, πώς να τους εμπαίξω;
Η Σοφία Κολοτούρου είναι ποιήτρια. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Αν-επίκαιρα ποιήματα» (Τυπωθήτω, 2007).
