Ιστιοφόρο
Τις μέρες που φυσάει ονειρεύεται.
Η άπνοια φέρνει άγριους εφιάλτες.
Θα ‘θελε να ‘ταν πάντοτε νοτιάς,
γιατί κανένας γλάρος τότε δεν φοβάται.
Και το χειμώνα δεν χρειάζεται προφύλαξη.
Υπάρχουνε και καταιγίδες που λυτρώνουν.
Δεν συμπαθεί το άσπρο της αγνότητας,
κι ας κάνει παιχνιδίσματα το φως όταν αλλάζει.
Ζήτησε να ‘χει κόκκινα πανιά.
Ζήτησε κι όνομα που ξεκινά από λάμδα.
Πύρινη ανάσα ταξιδιού
στο χάδι του διαχρονικού κι αέρινου γαλάζιου.
Transcendental
Κοχύλι της νύχτας κρυμμένο σε στίχο ασύμμετρο.
Μ’ αγγίζει σ’ ένα όνειρο αέναης γαλήνης.
Ξαπλώνει δίπλα μου κι ακούω την καρδιά του.
Μπλέκεται στα μαλλιά μου αφήνοντας αύρα θαλασσινή.
Και ξεμακραίνει στο ρυθμό ενός πράσινου πιάνου.
Μένει το φως των λέξεων που αύριο θα ειπωθούν.
Σε θυμάμαι να ζωγραφίζεις γέφυρες
και να σου κλέβω τις μπογιές που είχαν χρώμα γκρίζο.
Η Άρτεμις Μιχαηλίδου έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Αόριστος διαρκείας (Μανδραγόρας 2013). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
