Φώτο 1.
Ήταν στιγμές που μεγέθυνα το εφήμερο
σαν κατακόρυφη ρίψη μιας ιδέας
σε ένα κατάρτι ισορροπούσα.
Φώτο 2.
Στο προαιώνιο κενό έπεφτα μέσα
βυθιζόμουν χωρίς φωνή
με τη σκέψη ότι το μόνο που αξίζει να επιπλεύσει είναι η λήθη.
Φώτο 3.
-Θυμάμαι, ιριδισμούς πριν από την πτώση
χρώματα σε επαφή με το άλλο με το όμοιο με το Εγώ-.
Φώτο 4.
Έλα να εκφράσουμε το λανθάνον τώρα
που χρόνια πάσχει από φωτοφοβία
είπες,
Φώτο 5.
Να ενώσουμε σώμα ψυχής σε ένα πέταγμα βαθιά
πέρα από τα ανθρώπινα
τις γραμμές από ευθείες σε τεθλασμένες να μεταλλάξουμε,
Φώτο 6.
Σε μία κίνηση καθρέφτης του κόσμου να γίνουμε
πάνω στο νερό, στοιχείο ένα και αυτό που αντιστέκεται,
Φώτο 7.
Ιστιοφόρες ελπίδες
-σαν ένα κομμάτι χρόνου που δεν έσπασε-
να αφήσουμε στο πέρασμά μας από το εδώ.
Μαρία Τσιράκου
