επιλογή-μετάφραση : Κατερίνα Καντσού
εισαγωγή : Νέστορας Ι. Πουλάκος
Εντέλει, όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι ο τίτλος του τεύχους 11 του περιοδικού Βακχικόν είναι πραγματικό σύνθημα ζωής. Γιατί, όντως, το ζήτημα είναι να μην αδημονείς ποτέ. Και, όντως πάλι, τα πάντα έρχονται στην ώρα τους. Αυτά είχε γράψει ο Χένρι Μίλερ και έχει δίκιο, ο μπαγάσας. Τα λέω όλα αυτά για την Κατερίνα. Το χρόνιο πάθος της, η Ιρλανδία. Το αέναο, το ατέρμονο, το παντοτινό ως φαίνεται. Αφού ανταμώσαμε και πάλι, μετά από έναν χρόνο απουσίας της από το περιοδικό και την ομάδα μας, βάλαμε τα θέματα κάτω. Ποίηση, Κινηματογράφος, Φωτογραφία, Πεζό, Δοκίμια, Κείμενα, Σκέψεις, Βιογραφίες... Όλα την ενδιαφέρουν, όλα με όρεξη αχόρταγη τα κάνει. Και εκεί πέφτει πάλι στο τραπέζι, σε εκείνο τον πρωινό καλοκαιρινό καφέ Σαββάτου στο Σύνταγμα, η Ιρλανδία. Από τότε, στο ταξίδι της στο Δουβλίνο, είχε ακόμη την ανθολογία "Poems from the Irish" (Marino Books, 2004) σε επιλογή-επιμέλεια-μετάφραση του Gabriel Fitzmaurice. Αξιόλογοι Ιρλανδοί ποιητές μεταφράζονται στα αγγλικά από αυτή τη βαριά, ιδιαίτερη, δύσκολη διάλεκτο της χώρας. Και εδώ στο Βακχικόν, από αυτό το βιβλίο η Κατερίνα η Καντσού θα επιλέξει και θα μεταφράσει στα ελληνικά αυθεντική ιρλανδέζικη ποίηση. Η αρχή γίνεται στο Νέο της Εβδόμαδας. Εν είδει καλής αντάμωσης καθώς η Κατερίνα πραγματοποιεί -επιτέλους- το όνειρο της και φεύγει μες στην εβδομάδα για την Ιρλανδία. Θα μείνει στο Κορκ, θα δουλεύει για τα πολιτιστικά πεπραγμένα της πόλης, και από κει θα στέλνει τις συνεργασίες της στο Βακχικόν. Του οποίου βεβαίως η αντιπροσωπεία στα σίγουρα θα πάει να τη βρει οσονούπω. Κατερίνα... Τα πάντα έρχονται στην ώρα τους... Το είπε ο Μίλερ.
*
ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ
Μόνος χθες τη νύχτα
Καθισμένος στην ακτή
Κάτω από έναν ουρανό δίχως σύννεφα
Μόνο με τη θάλασσα και τη γη που ηχούσαν ήρεμες.
Η βασιλική σου μορφή
σχημάτιζε σκιές μέσα στην οθόνη του μυαλού μου,
αυτή η τελευταία αναλαμπή της αγάπης μου για σένα
που νόμιζα πως είχε εδώ και πολύ καιρό πεθάνει.
Φώναξα τρυφερά τ’ όνομά σου
Όπως συνήθιζα κάποτε,
Όμως το μόνο που άκουσα
Ήταν η φοβισμένη στριγγλιά
Ενός μοναχικού πουλιού.
Συγχώρεσέ με που ούτε καν θέλησες
Να κρατήσω την όμορφη σκιά σου στο χέρι μου,
Κι έτσι μου απόμεινε ένας ουρανός δίχως σύννεφα
Μόνο με τη θάλασσα και τη γη που ηχούσαν ήρεμες.
Mairtin O' Direain
*
ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ
Είμαι ένα ζώο
Ένα άγριο ζώο
Απ’ τα τροπικά μέρη
Φημισμένο
Για την ομορφιά μου
Κάποτε θα έκανα τα δέντρα να τρέμουν
Με το κλάμα μου
Αλλά τώρα
Ξαπλώνω και παρατηρώ μόνο
Με το ένα μου μάτι
Αυτό το μοναχικό δέντρο εκεί πέρα
Εκατομμύρια άνθρωποι
Φτάνουν εδώ καθημερινά
που θα έκαναν τα πάντα
για μένα
εκτός απ’ το να μ’ ελευθερώσουν.
Caitlin Maude
