Σαν ναυαγός στο νησί μιας χαροκαμένης γης εμφανίστηκε ο Θωμάς Ιωάννου. Σαν ένας άλλος ξενύχτης καταμεσής στο δρόμο, ύστερα από το ξεφάντωμα μιας άγριας ημέρας. Χαμένος βαδίζει στα αγκάθια του δρόμου, χωρίς να θέλει τίποτε άλλο, παρά μόνο να πληγωθεί για να αποδείξει , ότι ακόμα και το δικό του αίμα να ρέει, δεν τον τρομάζει.
Εμφανίζεται έξω από την οδό Ιπποκράτους να χαρίζει συγχωροχάρτια για τους ταλαιπωρημένους οδοιπόρους. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ευεργέτης για τους αδύναμους, καθώς τους χαρίζει την αλήθεια σκληρή και τις πληγές γεμάτες με αίμα. Η μοναξιά είναι άλλο ένα ψεγάδι της ζωής που καταφέρνει και το εξιστορεί σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Στην «Οδό Ιπποκράτους 15», βρίσκεται εκεί και περιμένει, με γυμνά τα χέρια και ορθάνοιχτα τα μάτια, να ατενίζει τον ορίζοντα. Θα σου μιλήσει σκληρά με τα ποιήματά του, μετά θα σου γνέψει με χαμόγελο να σηκωθείς να φύγεις απ’ το μονοπάτι της σιωπής και όχι από τον κεντρικό δρόμο της πολυκοσμίας ο οποίος φέρνει δυσωδίες.
Στην πρώτη ποιητική συλλογή του Θωμά Ιωάννου, δεν θα συναντήσεις τα εύκολα λόγια του έρωτα. Εδώ μιλάμε για την ίδια την ζωή και τα ανεξόφλητα δάνεια που σαν αιμοσταγή φιλιά μας έχουν περικυκλώσει. Θα πληρώσω όμως με τον θάνατό μου και θα ξεχρεώσω για όλες σας τις αμαρτίες με τον σταυρό μου. Και σας παρακαλώ να κάνετε ησυχία εσείς δήθεν φίλοι και εχθροί. Και προσοχή μην φτύνετε θα λερωθείτε!
