του Κωνσταντίνου Καραμουζά
Στο χρονικό της αποτύπωσης του κόσμου ως παράστασης και ως βιώματος η φωτογραφία σκιαγραφεί μια δυναμική διττής διάρκειας: ακίνητης και κινούμενης. Μια αιώνια ακινησία μια αιώνια κίνηση που φυλακίζεται προς στιγμήν προκειμένου να απελευθερωθεί σαν ύλη και ενέργεια μαζί στα μάτια αυτών που κοιτούν μια στιγμή τη πόλης, μια σκηνή στο δωμάτιο, ένα περιβάλλον φύσης. Δανεισμένη θαρρείς η κάθε φωτογραφία επισυνάπτεται στο dna του καθενός σαν αρχετυπική εμπειρία. Στις φωτογραφίες της Δ. Λαζαρίδου η εμπειρία αυτή αναπαύεται σε ένα πολύεδρο πραγματικότητας που μοιάζει να Εκκινεί διαρκώς. Aκόμα κι αν οι σκιές είναι μόνες τους, τα φυτά συντροφεύονται από την παραίτηση της ίδιας τους της μορφής ή και ακόμα της ανεπίκαιρης πόρτας. Σαν όλα να Επιστρέφουν σε έναν οργανικό διάκοσμο μέσα στον οποίο θα διαδραματιστεί η ζωή, ξανά. Ο αστικός χώρος καμβάς μιας "σύγχρονης ζωϊκότητας" ανακαλεί μέσα από την γεωμετρία του το ανθρώπινο πρακτέο σαν να θέλει να ποζάρει αιώνια. Μπορεί να μην απλά ίσταται όπως θα έλεγε ο Χαϊντεγγερ για έναν αρχαίο ναό όμως με την ματιά του καλλιτέχνη αποκτά ένα πρώτο διαβατήριο "ένθεης ζωϊκότητας", μιας φυσικής πλέον βάσης.
Οι άνθρωποι συλλαμβάνονται στο εσωτερικό μιας πόλης που αναπνέει ωσάν κοραλλιογενής βυθός σφύζων στιγμών που μεταφορικά και κυριολεκτικά κυοφορούν την ζωή σαν στοπ-καρρέ σε κινηματογραφική ταινία, σαν μια διαρκώς στο χείλος ανάμνηση που υπακούει σε κβαντικούς κανόνες πλέοντας και ζώντας τόσο την κάθε στιγμή της όσο και τον διαρκώς επικείμενο θάνατό της. Η χορευτική πιρουέτα της Δ. Λαζαρίδου λαμβάνει χώρα εκεί ανάμεσα στις δύο καταστάσεις για να συνομολογεί τελικά υπέρ της πρώτης. Της γέννησης της στιγμής και της διαιώνισής της σαν όλες οι φωτογραφίες της να μοιάζουν still a-live with out…anything από το φως το στύλου έως την κρυπτογραφική παρουσία κάποιου. Όλα στοιχειοθετούν μια θέληση για έν-πνοη φόρμα που δεν υπηρετεί αυτιστικά ‘καλλιτεχνικά desiderata’ αλλά επιλέγει στιγμές-σκηνές συνθέτοντας κομμάτια ενός εσωτερικού παζλ στο οποίο ο καθένας θα μπορούσε να βρει το δικό του κομμάτι. Είτε σαν περαστικός από κάποιο σημείο της πόλης που εκπέμπει ενέργεια-διαφορετική ενδεχομένως για τον καθένα- αλλά ενέργεια. Είτε σαν θεατής μιας σκηνής δωματίου οπού ο ρόλος παρατηρητή-παρατηρούμενου μπορεί να εναλλάσσεται. Είτε σαν το οποιοδήποτε περιβάλλον που περιμένει λες ανθρώπους να ‘ρθουν να το δουν με χρώματα νυχτερινά ή άλλα. Στις φωτογραφίες της Δ. Λαζαρίδου ελλοχεύει μια διαρκής πρόσκληση για επανένταξη σε μια Εκκίνηση και μια Επιστροφή.
Η Δήμητρα Λαζαρίδου από το 1998 εκθέτει ατομικά και ομαδικά τις φωτογραφίες της στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει στην Αθήνα.
