Αλήθεια, υπάρχει κανείς που δεν έχει ακούσει έστω και μια φορά στη ζωή του κάποια ιστορία που να σχετίζεται με την παράδοση ενός τόπου ή ενός θρύλου; Φαντάζομαι ελάχιστοι. Αυτών των ειδών οι ιστορίες, για να ακριβολογούμε κιόλας, είναι ευρέως γνωστές και ως μύθοι. Και αν θέλουμε να το πάμε πιο συγκεκριμένα, ο κλάδος εκείνος που καταπιάνεται με τη μελέτη τους ονομάζεται μυθολογία. Και σίγουρα θα αναρωτηθεί κάποιος, που στην ευχή μας βοηθάνε όλα αυτά; Ιδού λοιπόν η απάντηση!
Με «ξεναγό» λοιπόν τον Θωμά Μαστακούρη και όχημα το τελευταίο του βιβλίο, Η Γκρίζα Χώρα και άλλες ιστορίες από τον μακρινό βορρά (Εκδ. Ars Nocturna 2013), ταξιδεύουμε νοητά σε ιστορίες και εποχές, ώστε ακόμα και οι μη μυημένοι έχουν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τις παραδόσεις και τους θρύλους των σκανδιναβικών χωρών που τόσο απλόχερα τους προσφέρει τούτο το βιβλίο. Η νουβέλα και τα τρία διηγήματα που το απαρτίζουν δεν πρόκειται να σας χαριστούν. Και κυρίως δεν πρόκειται να σας κουράσουν. Θα σας βάλουν μονομιάς μέσα στο κλίμα. Θα σας δώσουν από πρώτο χέρι να αντιληφθείτε το τι ακριβώς συνέβαινε, κάμποσα χιλιόμετρα ψηλότερα από δω, κάποτε στον μακρινό βορρά. Στη γενέτειρα των Βίκινγκς με άλλα λόγια. Αλλά και πόσο μπορεί άνετα να ισορροπούν σε μια κλώστη ο μύθος με την πραγματικότητα. Όλα αυτά δε θα είχαν καμία τύχη αν δε συμμετείχε σε αυτά ο συγκεκριμένος συγγραφέας, ο οποίος σημειωτέον διαθέτει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό σε τέτοιου είδους πονήματα.
Οφείλω να ομολογήσω πως αυτά που θα διαβάσετε δεν θα λέγατε ότι σας είναι και τελείως άγνωστα. Θα διαπιστώσετε σίγουρα ομοιότητες που έχουν να κάνουν τόσο με τη χώρα μας, όσο και με την ελληνική μυθολογία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως υπάρχει η «υποψία» ότι οι πρώτοι βορειο-ευρωπαίοι γεωργοί, να ήταν Έλληνες. Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν αυτές τις γενικές πληροφορίες και ας επικεντρωθούμε σ’ αυτό καθ’ αυτό στο βιβλίο. Αυτά που θα διαβάσετε δεν είναι σίγουρα κάποια ευχάριστη και ωραιοποιημένη ιστοριούλα. Τουναντίον θα έλεγα. Εκείνο που σίγουρα όμως θα γεννηθεί μέσα σας, σελίδα τη σελίδα, είναι ερωτήσεις και προβληματισμοί. Θα αναρωτηθείτε για το πώς είναι δυνατόν να μοιάζουν τόσο πολύ οι εποχές παρόλο που τις χωρίζουν χιλιάδες χρόνια. Και το πιο πιθανόν είναι να καταλήξετε στο συμπέρασμα, όπως ο υπογράφων, πως η ζωή όντως κάνει κύκλους. Δε νοείται να συμβαίνει διαφορετικά. Από πού να ξεκινήσω! Από τη μόνιμη πλέον και καθημερινή μάχη που δίνουμε πιστεύοντας ότι μπορεί να μας φέρει κάτι καλύτερο; Και ας ξέρουμε πολλές φορές ότι δε μπορούμε να νικήσουμε, δε μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μολοντούτο συνεχίζουμε να πολεμούμε για τη δική μας υστεροφημία, για κάποιες αξίες αλλά και ιδανικά. Για το ένστικτο της επιβίωσης από τη μια, αλλά και της ανάγκης για να προσφέρουμε και από το υστέρημά μας σε κάποιον που το έχει ανάγκη από την άλλη.
Για τη μαγική εκείνη στιγμή του έρωτα, που θέλετε να διαφυλάξετε σαν κόρη οφθαλμού ακόμα και αν χρειαστείτε να το πληρώσετε με την ίδια σας τη ζωή. Αλλά και για όλα αυτά που εν ολίγοις επιθυμούμε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί. Και αν με ρωτήσετε πως είναι εφικτό όλα αυτά να συνδυάζονται με τη μυθολογία, αυτό και μόνο θα σας απαντήσω. Γίνεται! Άλλωστε αν το καλοσκεφτούμε όλοι μας κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όλο και κάποια στιγμή θα μας έχει ξεφύγει κάποια έκφραση του στυλ: «αυτό που γίνεται δεν υπάρχει» ή «ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας δε θα μπορούσε να συλλάβει αυτό που έγινε» ή και ακόμα ακόμα «ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φανταζόμουν πως…». Και για όλα αυτά είναι καθ΄ ύλην αρμόδιος ο Μαστακούρης που με ιδιαίτερη επιτυχία έχει παντρέψει το παρελθόν με το παρόν, το μύθο με την πραγματικότητα αφήνοντας αναλλοίωτες νοσταλγίες, αναμνήσεις αλλά κυρίως …lust for life όπως θα έλεγε και ο Ίγκι Ποπ.
