Επειδή είμαι πολύ καλή για να ‘μαι αληθινή κι επειδή θέλω να ‘μαι αληθινή, θα πάψω να ‘μαι καλή, για να τελειώνουμε. Αν ήθελα να διαβάσω ένα τηλεοπτικό μυθιστόρημα, θα άνοιγα την τηλεόραση, θα άπλωνα τα πόδια μου στο τραπεζάκι, θα ρουφούσα και μια γρανίτα φράουλα και όλα καλά. Όμως δεν ήθελα. Δυστυχώς στη ζωή συμβαίνουν και πράγματα που δε θέλουμε κι έτσι αναγκάστηκα να διαβάσω τη Φατμαγκιούλ, όσο κι αν σκόπευα να την αποφύγω. Προς στιγμήν βέβαια, νόμιζα πως συνέπεσε στα χέρια μου κι ένα ένθετο οδηγού πόλης για την Πόλη κι άρχισα να ψάχνω αφελώς στο κάτω μέρος της σελίδας το χαρακτηριστικό αστερίσκο με τη διευκρίνιση «το ρεπορτάζ είναι ή δεν είναι διαφημιστικό», αλλά φυσικά δεν τον βρήκα, γιατί την Ευτυχία κρατούσα μόνο.
Άχρηστες ήταν οι εν λόγω οι αναλυτικότατες πληροφορίες, λοιπόν, διότι στην Πόλη άμεσα δεν σκόπευα να πάω κι έτσι για του κοσμοπολίτη το αληθές δεν έχω να πω τίποτα. Κι εντάξει, κοντοστάθηκα στα αγεφύρωτα ήθη της αχανούς αυτής χώρας, της χώρας του μίσους, όπως αναφέρεται κάπου με αγανάκτηση. Έσκυψα πάνω στη σκέψη του συγγραφέα σχετικά με το αβάσταχτο βάρος της γνώσης της μοίρας στη ζωή. Αναρωτήθηκα κι εγώ μαζί με τον ήρωα του μήπως η σιγουριά είναι και δυστυχία. Ταλαντεύτηκα, δε λέω. Αλλά ως εκεί. Γιατί από κει και πέρα με πήραν στο κατόπι φράσεις κλισέ, φθηνές «δραματουργικές» λύσεις, βαρετοί καταιγισμοί ονείρων, λογοτεχνικοί ναρκισσισμοί, εκβιαστικοί συναισθηματισμοί, λαϊκισμοί και βάλε.
Άρχισα να λαχανιάσω πίσω από ένα υπερφορτωμένο «σενάριο», όπου στριμώχνονται βιασμοί, αφορισμοί, εγκυμοσύνες, θάνατοι, απιστίες, χαμένες προσδοκίες, πόλεμοι, βεντέτες, διαλυμένες καριέρες, καθηγητές να μεταμορφώνονται από αστικά τέρατα σε πρωταγωνιστές της «γαλάζιας λίμνης», εν δυνάμει δολοφόνοι να εξαγνίζονται μπροστά σ’ ένα γυναικείο σβέρκο… μεγάλη πυκνοκατοίκηση. Κι όμως, θα έλεγα με σιγουριά πως το μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο, ως προς την ουσία του, αραιογραμμένο, όσο αραιοκατοικημένη είναι εκείνη η ξεχασμένη περιοχή της λίμνης Βαν, στα βάθη της Τουρκίας. Εκ βαθέων, με αγάπη!
