Eν ύπνω..., ποίηση, Ελένη Γκίκα, εκδόσεις ΑΩ 2016
Έχουμε ξαναασχοληθεί στο παρελθόν με την ποίηση της Ελένης Γκίκα με την ποιητική της συλλογή «Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης». Μας δόθηκε, λοιπόν, η ευκαιρία να διαβάσουμε και την νέα της ποιητική συλλογή «Εν ύπνω…», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΑΩ».
Για άλλη μια φορά, η Ελένη Γκίκα εκδίδει μια ποιητική συλλογή με αρκετά ποιήματα και σε όλα έχει κάτι να πει και το λέει με έναν πρωτότυπο, δικό της, λιτό και απέριττο τρόπο.
Τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής «Εν ύπνω…» είναι υπαρξιακά. Η ποιήτρια αντιμετωπίζει το πέρασμα του χρόνου και τις αναμνήσεις με τρόπο νοσταλγικό: «Θα ντυθεί χτες / για να μείνει εκεί». Αλλού οικτίρει την βιασύνη του μικρού παιδιού, που ανυπομονεί να περάσουν τα χρόνια για να μεγαλώσει: «νωρίς ήρθαμε / από τον φόβο μήπως / αργήσουμε τελικά», ενώ για τον θάνατο θα διαπιστώσει με τρόπο τραγικό: «είναι κι ο θάνατος / στο παιχνίδι της ζωής μας / ο πλέον βασικός». Εξάλλου, στο πολύ όμορφο ποίημα «πλέοντας σ’ ένα κομμάτι χαρτί», η Ελένη Γκίκα αναφέρεται στη μοναξιά, που νιώθει ο άνθρωπος, που βλέπει τα καράβια να ξεκινάνε για ταξίδια και ο ίδιος να μην μπορεί να ταξιδέψει πουθενά, με μόνη συντροφιά: «ένα δωμάτιο / κι ένα κομμάτι χαρτί / για να ξεγελιέται / γαλάζιο.»
Σημαντικό μέρος της ποιητικής συλλογής της Ελένης Γκίκα «εν ύπνω…» αναφέρεται στην αγάπη. Την αγάπη, που μεταφράζεται σε έρωτα και τα αδιέξοδα, που δημιουργούνται στις ερωτικές σχέσεις: «Στενεύει η αγάπη, άραγε;», αλλά και για το τι μπορεί να θεωρηθεί αγάπη με τραγικά παρεξηγημένο τρόπο: «η Ράνια θα μαγειρέψει / έτσι την έμαθε την αγάπη στη ζωή».
Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή της Ελένης Γκίκα «εν ύπνω…» διαπραγματεύεται με τον έρωτα, τον θάνατο και τον χρόνο καταφέρνοντας να εντυπωσιάσει ευχάριστα και τελικά να κερδίσει τον αναγνώστη.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
