Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 24

Ελπίδα - Θεοχάρης Παπαδόπουλος

papadopoulosth24.jpg
 φωτό: Αλ. Κατσής
Το είχε πάρει απόφαση. Θα κατέβαινε στη διαδήλωση. Δεν είχε πάει σε καμιά προηγούμενη, αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ένας μαθητής είχε σκοτωθεί. Δεν μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια.Η ώρα ήταν ακόμα πέντε και η διαδήλωση άρχιζε στις εφτά. Η Ελπίδα άρχισε να ετοιμάζεται ενώ από μυαλό της περνούσε όλη η προηγούμενη ζωή της. Φοιτήτρια στα 19 η Ελπίδα είχε έρθει από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να σπουδάσει στη σχολή, που πέρασε με διάβασμα, ξενύχτια και θυσίες. Είχε γράψει σχεδόν άριστα στην έκθεση. Το θέμα ήταν για τη βία. Της είχε έρθει στο μυαλό το σύνθημα: Βία ενάντια στη βία της εξουσίας. Μετά ένα τσιτάτο από τον Μαρξ, όμως, ένιωσε τη βία του ότι έπρεπε να τα γράψει όπως τα ήθελαν και συμμορφώθηκε. Πέρασε στην Αθήνα. Αρχικά, έκανε αίτηση να την πάρουν στην εστία, αλλά θα περίμενε μήνες μέχρι να εγκριθεί, έτσι νοίκιασε ένα μικρό δωμάτιο κι έβαλε αγγελία για συγκάτοικο, μήπως και μοιραστεί το έξοδο. Παράλληλα με τις σπουδές, άρχισε να ψάχνει για κάποια δουλειά του ποδαριού, που θα ξαλάφρωνε οικονομικά τους ήδη επιβαρυμένους γονείς της.

Στις έξι και τέταρτο η Ελπίδα πήρε το μετρό και κατέβηκε στη διαδήλωση. Ο κόσμος είχε κατέβει κατά χιλιάδες. Μην ξέροντας, που ακριβώς να πάει η Ελπίδα ακολούθησε ένα μπλοκ, που φαινόταν σχετικά μαζικό και που είχε αρχίσει να κατευθύνεται προς την Ομόνοια.

Ξαφνικά, ακούστηκαν κρότοι. Μολότοφ έπεφταν βροχή. Κάποιοι έβαζαν φωτιές στους κάδους των σκουπιδιών. Η αστυνομία απαντούσε με χημικά. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Οι διαδηλωτές προσπαθούσαν να προφυλαχτούν. Άλλοι φορούσαν μάσκες, άλλοι έβαζαν malox, άλλοι χρησιμοποιούσαν χαρτομάντιλα και άλλοι δεν είχαν τίποτα και προσπαθούσαν να καλύψουν όπως μπορούσαν τη μύτη και τα μάτια τους. Η Ελπίδα έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και το έφερε στη μύτη της. Με μάτια θαμπά, που έτσουζαν από τα χημικά, προσπαθούσε να μη χάσει το μπλοκ. Μια κοπέλα της έτεινε το μπράτσο της.

-Αλυσίδα συντρόφισσα, της είπε με τη φωνή της αλλοιωμένη. Η Ελπίδα την έπιασε χωρίς να απαντήσει. Της έκανε εντύπωση, που την προστατεύανε παρά το μαύρο της ντύσιμο και το παράξενο κούρεμά της.

Φτάσανε στην Ομόνοια. Βρήκανε αλυσίδες από άλλο μπλοκ, που δεν τους άφηνε να περάσουν, επειδή δεν ήταν δικοί τους. Καμιά ελπίδα. Στρίψανε στη Σταδίου. Φτάσανε μέχρι το Σύνταγμα και από εκεί μπήκαν στην Φιλελλήνων. Οι φωτιές και τα δακρυγόνα τους ακολουθούσαν. Κατέβηκαν την Βασιλίσσης Όλγας και ενώ οι συγκρούσεις απλώνονταν στη Συγγρού,  στρίψανε προς Βουλιαγμένης και αυτή η στροφή τους έσωσε.

Λίγο αργότερα η Ελπίδα ένιωσε ασφαλής. Πέταξε το χαρτομάντιλο κι ανάσανε ελεύθερα. Την πλησιάσανε. Έκανε νέες γνωριμίες. Της χαμογέλασαν και χαμογέλασε. Τελικά, ίσως, να υπάρχει ελπίδα.

Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Τα παράταιρα (ιδ. έκδοση 1997), Κραυγές (εκδόσεις Ιωλκός 2009), Ερείπια (εκδόσεις ΡΕΩ 2010), Πρόσωπα γνωστά (εκδόσεις ΡΕΩ 2011), Ξερόκλαδα (εκδόσεις ΡΕΩ 2012). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.