photo © Στράτος Προύσαλης
Έχω γίνει βράχος από το να σε σκέφτομαι
Τυλιγμένη καθώς είσαι στα κόκαλά μου
Που ξεριζώνονται, αγάπη μου, για να σε συναντήσουν∙
Και δεν υπάρχει άλλη θάλασσα για μένα
Παρά μόνο της δικής σου σταγόνας
Ο ανεξάντλητος ωκεανός και τα κύματα.
Τρώνε τα σπλάχνα μου του ουρανού τα όνειρα
Μα δεν υπάρχει άλλο όνειρο για μένα
Σαν το δικό σου πρόσωπο καθώς ξυπνά μες στη ζωή
Όπως το πρώτο φως ξυπνούσε μες στον πρώτο κόσμο.
Σαν φιλημένη μοιάζεις από μια ευλογία άγνωστη
Κοιτάζω τα μάτια σου κι είναι σαν να κοιτώ
δύο καινούργια ευαγγέλια,
Ακούω τα λόγια σου και μέσα μου χαράσσονται
πρωτόγνωρες αιώνιες λέξεις.
Μα είμαι βράχος, και δεν μου περισσεύει τίποτα:
Ούτε το άστρο που θέλω ν’ αποκοιμίσω στη σιωπή
των χεριών σου,
Μήτε το σμίξιμο των ονείρων που θέλω να
ξαναβαφτίσω στα χείλη σου∙
Είμαι βράχος, μα η αγράμματη ψυχή μου
Έμαθε όπως την άγγιζες τη φωτιά σου να διαβάζει.
Αν όμως χρειαστείς μια πέτρα για να διώξεις
τις σκιές απ’ την καρδιά σου
Τότε θα σπάσω και θα σου χαρίσω όλα τα κομμάτια
Κι αυτή θα είναι η δικιά μου κερδισμένη αγάπη
Αυτή θα είναι η δικιά μου κερδισμένη ευγνωμοσύνη
Το ξενυχτισμένο δέντρο που βρήκε τις ρίζες του
στην αγκαλιά της μέρας.
Έχω γίνει βράχος από το να σε σκέφτομαι–
Σύρω την κραυγή μου σαν επιτάφιο στην ανάσταση
της κραυγής σου
Εγώ ο άφωνος βυθός, εσύ η άγια μουσική
Εσύ η αστραπή που εξαργυρώνει το σώμα μου
Εγώ ο κεραυνός που αληθεύει στο δικό σου∙
Κάθε πρωί το φως επάνω μου
Προφέρει τ’ όνομά σου.
**
O Kώστας Λιννός ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Μετασχηματισμοί Α' (εκδόσεις Δωδώνη 2004), Μετασχηματισμοί Β' (Εκδόσεις των Φίλων 2007) και Μετασχηματισμοί Γ' (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013).
