photo © Στράτος Προύσαλης
Ένας χειμώνας της Λίνας στην Εσθονία
Κόκκινος ουρανός
Βραδιές του χειμώνα
Θωπείες έβδομου ονείρου
Θα συναντηθούμε
Στα πανδοχεία
Κάτω από τις παγωμένες λίμνες
Ποτά ρουμπίνια
Θα σιγοκαίμε
Πλάι στα βλέφαρα
Κι εμείς αόρατοι
Ξωτικά των συνόρων των αεροδιαδρόμων
Θα νοσταλγούμε
Ανίσχυροι
Μιας φασολιάς το μίσχο
Ως πάνω στον αιθέρα
Να χαθούμε.
Αγαπημένη μου Αλίκη
Μου επιτρέπεις να σε λέω Αλίκη… (1)
Ο πόθος
Το πάθος
Η επιθυμία
Διώκονται
Από τον καιρό που έπαψε η προϊστορία
Σταδιακά
Οι άνθρωποι πλήθυναν στον πλανήτη
Εδώ κι εκεί η περιπέτεια
Μετουσιώθηκε
Με πρωτοβουλίες των ιερατείων
Τα προπατορικά αμαρτήματα
Απλώθηκαν ιστοί πυκνοί και σκούροι
Τα καλέσματα έγιναν μυστικά
Και το μυστήριο ονομάστηκε με λόγια περιφρόνησης
Λίγο-λίγο η αρμονία των διευρύνσεων
Έδωσε τη θέση της
Στη στενωπό της νύχτας
Λες και η νύχτα υπάρχει για να κρύβει
Κι όχι για να συμπληρώνει τη μέρα.
Τα όνειρά της
Νεφελώδης επανάληψη συμβάντων
Άλλων πραγματικών, άλλων φανταστικών
Τόσες παραμορφώσεις, τόσες παρακάμψεις
Αγαπημένη μου Αλίκη
Είσαι τυχερή που δε θυμάσαι τα όνειρά σου
Απαλλαγμένη από την επιθυμία;
Ασφαλής στη συγκάλυψη;
Απολαμβάνεις την ελευθερία σου
Έχοντας υποστεί μια εκούσια επιτυχημένη λοβοτομή;
Για φαντάσου
Η ελευθερία ντύνεται με ποικίλους τρόπους
Διεισδύει στα απόκρυφα
Δημιουργεί εκρήξεις και συμπαγή ζωή εκ του μηδενός
Κάθε ανεκπλήρωτη επιθυμία είναι εν δυνάμει τέτοια ελευθερία
Μετά την έκρηξή της, μετά την πρώτη σκόνη και το χάος
Χιλιάδες λαμπερά αστέρια δημιουργούνται.
Τα σώματα και οι ψυχές είναι αδιαίρετες φωλιές εκπλήξεων
Αλλά
δε βλέπουμε τα κύτταρά μας, αρνούμαστε τις επιθυμίες μας
Όταν καταφέρουμε ν’ ακούσουμε τις εκρήξεις
Όταν μπορέσουμε να τις κάνουμε Λόγο, τους δίνουμε υπόσταση
Απολαμβάνουμε με αθωότητα τη λαμπρότητά τους
Μπορεί όμως να μείνουμε εγκλωβισμένοι σε νοητές μεν, καλοστημένες δε, παγίδες
Και να νοσήσουν είτε το σώμα είτε η ψυχή
Άλλοτε μπορεί να διασχίσουμε καθαρτήρια μέχρι να εξορίσουμε τα βαρίδια, τα χρέη
Που δε μας ανήκουν και μάταια φορτωνόμασταν χρόνια τώρα
Ενώ η κίνηση είναι τόσο εύκολη
Αδειάζεις τα ντουλάπια από καθετί που σου εμποδίζει τη ζωή
Κι όταν έρχεται ο θάνατος - ο κάθε θάνατος - μεγάλος απρόσκλητος
σχεδόν αδικημένος σαν απρόσκλητος
δεν είναι ανατροπή
είναι η συνέχεια πέρα από το φόβο
ένα απλό καθημερινό βίωμα
που φωτίζει τις βραδιές δίπλα στη θάλασσα.
Σε χαιρετώ, η φίλη σου.
«Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο» (2)
Έντγκαρ Άλαν Πόε
Είσαι εδώ. - Είσαι εδώ;
Αναπολείς. - Νοσταλγείς;
Εγώ πάλι όχι. Καθόλου.
Βλέπεις, το βάρος ελάφρυνε - σα να μην υπήρξε-
Στρεβλής αφετηρίας μύρια στρεβλά έπονται.
Αλλά η… «δυστυχία» είναι κι αυτή μια επινόηση, μια επιλογή
Παρηγοριά στην ανημποριά!
Κοίτα όμως, υπάρχουν μυριάδες αόρατες στιγμές
Σπινθήρες μικροσκοπικοί, εδώ, στους νευρώνες
Όπου ανοίγουν νέο δρόμο, αποσυμπιέζεται η σύγχυση του νου
Καταργείται!
Το ανεπίτρεπτο είναι μόνο ο κόμπος πριν ο σπινθήρας ανοίξει το νέο δρόμο.
Είναι φανερό κατόπιν, το φταίξιμο είναι ένα σύννεφο μόνο
Μέσα του έχει φασκιωμένα «τα φυτά του ύπνου». (3)
Είναι τα όνειρα επικίνδυνα;
Επειδή είναι μαρτυριάρικα;
Γι’ αυτό είναι επικίνδυνα;
Επειδή πάνε ένα βήμα πιο βαθιά από την επιθυμία;
Μμμμ, ναι, τα όνειρα είναι η επανάσταση
όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για την ελευθερία.
Βγάζουν στην επιφάνεια τη ζωή
που έχει ανάγκη να ζήσει ο καθένας και η καθεμιά
Για να μοιάσουν, την επόμενη στιγμή, όλα φυσιολογικά
«Κι ακόμα περισσότερο, εκείνα, τα αφύσικα» (4)
Όλα αψεγάδιαστα
καθώς
ένα φίδι αναχωρητής - κατά τύχη παρόν - θυμάστε…. τότε…
αδιαφόρησε ολότελα
για την καρποφορία των μηλεών και τη διάθεση των καρπών.
Ο ρόλος του ήταν μάλλον θεραπευτικός
Άφησε αυτό το πήγαιν’ έλα ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο
να είναι το πιο φυσικό πράγμα
-δεν είναι το πιο φυσικό πράγμα; -
Πνιγμοί, πτώσεις, δηλητήρια…
Αλλά είναι ο άνθρωπος που δίνει νόημα στα πράγματα.
Δες μια βάρκα χωρίς τον καπετάνιο της- «έπρεπε»; -
Δεν είναι η ίδια πια,
ακόμα κι αν η μνήμη την κρατά σφιχτά
ανάμεσα στα βογγητά
που κυματίζουν στ’ ακρογιάλι.
Σημειώσεις
1. Με αφορμή το μυθιστόρημα «Ο πόνος είναι μοναχικό ζώο» (εκδ. Γαβριηλίδη 2014).
2. Με αφορμή τη νουβέλα «Θα ερχόσουν μαζί μου στη Νορβηγία;» (εκδ. Vakxikon.gr 2015).
3. Τίτλος ποιητικής συλλογής της Μπίλης Βέμη (εκδ. Άγρα).
4. «Θα ερχόσουν μαζί μου στη Νορβηγία;» σελ. 15.
