Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.»Lord Byron
Δεσποινίδες φευγάτες, μιας Belle Époque•
ολίγον μοδάτες, ολίγον κλασικές.
Σε λουτροπόλεις παθαίνουν κανένα αμόκ,
για δες ‘τες, για δες ‘τες, πως παίζουν γυμνές.
Τα τρόλεϊ κάνουν συχνά καμπαρέ,
και καθρεφτίζονται και βάφουν τα χείλη.
Κι αράζουν Εξάρχεια να πιούνε καφέ,
μεθάνε, προσεύχονται κι ανάβουν καντήλι.
Με τις επτά τους ψυχές σα γάτες χαϊδεύουν,
πεθαίνω στην μπέρτα μου να τις τυλίγω…
Και να λικνίζονται αργά πως λατρεύουν,
ουρλιάζω σα δαίμονας, κάνω να φύγω.
Κι όταν το φόρεμά τους αγγίζουν υγρό,
το σονέτο το φτύνω• καληνυχτίζω εδώ!
απ’ την έπαυλή σου εσύ.
Στο λαιμό κρύβεις σημάδι,
με την πούδρα σου πιστή.
Και στους κήπους που θα φτάσεις,
με το αίμα θα κρατώ,
μια ζωή που είναι να χάσεις,
θα στην ξαναδώσω εγώ.
Στο φανό περίμενέ με
τα μεσάνυχτα ακριβώς.
Παγωμένο μύρισέ με,
είμαι ο μαύρος σου λωτός.
Καλώς όρισες κι απόψε, δεν φοβάσαι τι σου μένει;
-Θα υπάγω εις τους κήπους, ζωντανή ή πεθαμένη.
