γλάροι πετούσανε σε πένθιμους σχηματισμούς
πίσσα ακύμαντος η θάλασσα
οι βάρκες κολυμπούσαν με αγκομαχητά
ψαράδες σφυροκοπούσαν με αφρόψαρα τα καφενεία
μ’ αλατόνερο ξορκίζανε την αδειοσύνη των διχτυών τους
κατά τα μεσάνυχτα φάνηκαν οι πρώτοι λουόμενοι
με ενδύματα φανταχτερά
κρανία διάφανα
και χαμόγελα ως τα αυτιά
ενώ στα ενοικιαζόμενα δωμάτια κατά μήκος της ακτής
παρατημένα τα παιδιά
κλειδωμένα και μοναχά
κλαίγανε ολονυχτίς
Η μοναξιά του εκλιπόντος
Κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία
άνοιξαν οι ουρανοί
δάκρυα και βροχή
σκοτείνιασε
από τα μαύρα σύννεφα η μέρα
Σύσσωμη η τοπική κοινωνία παραβρέθηκε στον Ιερό Ναό
μέσα σε κλίμα κατάνυξης κατά την ώρα του επικηδείου
Άθαφτος ακόμη ο νεκρός
ότι είχε αρχίσει η κάθοδός του,
κάποιοι ήδη πίσω από χαμόγελα πνιχτά
χαιρόντουσαν κρυφά
που δεν είχε έρθει ακόμα η σειρά τους
Κάποιοι προέβαιναν σε πράξεις αριθμητικής
– και δη εκείνης της διαιρέσεως
να μάθουν τι και πόσο τους αναλογεί
από το βιος του πεθαμένου
Μόλις η σεμνή τελετή έλαβε τέλος
όταν και ο τελευταίος υποκρινόμενος παρευρισκόμενος
σκούπιζε το τελευταίο δάκρυ από τα μάγουλά του,
το πλήθος κατευθύνθηκε πρώτα στο καφενείο του χωριού
δια την πόσην του καθιερωμένου καφέ
κι έπειτα στη ταβέρνα όπου τους περίμενε
γεύμα πλουσιοπάροχο
συνοδευόμενο από κρασί σοδειάς του μακαρίτη
Εκεί κάποιες καμπουριασμένες θειες
τάχατες μαυροντυμένες και πενθούσες
ξεστόμιζαν κουβέντες
που αφορούσαν
το ελλιπές αλάτισμα του κρέατος
και το λάσπωμα του ρυζιού
μα πάνω από όλα
την παταγώδη αποτυχία των κολλύβων
Την ίδια στιγμή στο κοιμητήριο του χωριού
ο νεκρός,
λησμονημένος ήδη από τους ζωντανούς
έγειρε μονάχος του για τελευταία φορά
καταδικασμένος πια αιώνια
στην μοναξιά του εκλιπόντος
Ο Στάθης Ιντζές ζει στη Λάρισα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Συνωμοσία ταυτοχρονισμού (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2011).
