της Ανίσσας Χασίμ & της Ανθής Ντάρδη
Ήταν ένα από τα πιο ζεστά βράδια του Αυγούστου, περπάτησα προς το ξενοδοχείο ακολουθώντας την συνηθισμένη διαδρομή. Χαιρέτησα 2 - 3 τύπους που κάθονταν στο πεζοδρόμιο και ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον πρώτο όροφο, και από ‘κει στο δωμάτιο. Μπήκα και άναψα την κίτρινη λάμπα που βρίσκονταν δίπλα στη πόρτα. Έβγαλα τα ρούχα μου, τύλιξα μια πετσέτα γύρω από την μέση μου, και κατευθύνθηκα προς το αμυδρό φως, που άφηνε εκτεθειμένο η μισάνοιχτη πόρτα του κοινόχρηστου μπάνιου… Ο χρόνος που μεσολάβησε μέχρι την είσοδο του στο δωμάτιο μου χώρεσε ανάμεσα σε δύο τσιγάρα. Έκλεισε την πόρτα πίσω του εγκλωβίζοντας τον αέρα στους τέσσερις τοίχους. Περπάτησε προς τη μεριά του κρεβατιού μου με το θάρρος του αγνώστου που δεν έχει να χάσει τίποτα. Ξάπλωσε δίπλα μου και κάρφωσε το βλέμμα του στην ταινία που έπαιζε στο DVD. Δεν θυμάμαι τι ώρα ακριβώς με πήρε ο ύπνος, θυμάμαι όμως σίγουρα ότι κοιμόταν δίπλα μου. Ξύπνησα από την ζέστη γύρω στις τέσσερις το ξημέρωμα, άνοιξα τα μάτια μου και τον βρήκα να κάθεται στην μοναδική καρέκλα του μισοάδειου από έπιπλα δωματίου. Ξεχώρισα μέσα στο σκοτάδι την καύτρα του τσιγάρου που συγκρατούσε ανάμεσα στα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Άπλωσα το χέρι μου για να πιάσω το παντελόνι μου, ψαχούλεψα τις τσέπες του… ελπίζοντας για κάποιο μικρό τονωτικό… δεν πειράζει γίνεται κι έτσι!
«Δεν συστηθήκαμε, με λένε N, είμαι 42 χρονών, είμαι οροθετικός και γύρω στα δώδεκα ανακάλυψα ότι είμαι ένας άντρας που του αρέσουν οι άντρες. Έχω τελειώσει την Καλών Τεχνών αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα δουλεύοντας ως σεφ. Στην Ομόνοια που με συναντάς εσύ τώρα μένω τα τελευταία δύο χρόνια. Από παιδί περιπλανιέμαι σε διαφορετικές «γειτονιές», αναζητώντας κάθε φορά κάποιο κατάλυμα που θα γινόταν για λίγο το σπίτι μου. Είμαι το μεσαίο παιδί μιας ανομοιογενούς οικογένειας εκπαιδευτικών. Το ταμπεραμέντο μου το πήρα από την μεριά της μάνας μου, γεννημένη στην Αίγυπτο καλοαναθρεμμένη, ήρθε στην Ελλάδα πιτσιρίκα και βρέθηκε ξαφνικά με οικογένεια. Μέχρι πριν από 4 χρόνια που σταματήσαμε να μιλάμε είχαμε μια εξαρτημένη σχέση μίσους - πάθους. Όταν εκείνοι χώρισαν έμεινα με τον πατέρα μου. Θυμάμαι ένα πρωί, χαράματα δηλαδή, γύρισα στο σπίτι κομμάτια, έπεσα στο κρεβάτι με το ένα παπούτσι ακόμα στο πόδι μου και το παντελόνι μισοκατεβασμένο. Κάποια στιγμή το μεσημέρι ένιωσα τον πατέρα μου να κάθεται δίπλα μου, είχε ακουμπήσει το χέρι του στο κεφάλι μου και μου χάιδευε τα μαλλιά, μου ζητούσε να σηκωθώ για να φάμε και να παίξουμε τάβλι. Παρ’ όλο που είχα ξυπνήσει, συνέχισα να προσποιούμαι ότι κοιμάμαι για να τον κρατήσω όσο περισσότερη ώρα γινόταν εκεί! Αυτό ήταν το ωραιότερο στιγμιότυπο της ζωής μου. Λίγο καιρό μετά εκείνος αυτοκτόνησε. Τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας μου μαζεύτηκαν γύρω από ένα τραπέζι - τουλάχιστον κάπως έτσι το φανταζόμουν πάντα - κι αφού αθώωσαν όλους τους υπόλοιπους κατηγορούμενους, αποφάσισαν ότι υπεύθυνος για τον θάνατο του είμαι εγώ. Μετά έκλεισαν τον φάκελο μου, τον ξανάβαλαν στο ράφι και κατέληξαν ότι η ζωή συνεχίζεται!
Θα απορείς γιατί στα λέω όλα αυτά, είναι που όταν άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα να κάθεσαι απέναντι μου θα ορκιζόμουν ότι είσαι ο Β! Με αυτό που ονομάζουν έρωτα έχω συναντηθεί δύο φορές στην ζωή μου. Η πρώτη στάση ήταν με τον Β, ήμασταν 19 χρονών όταν τον έχασα από λευχαιμία. Μετά από χρόνια γνώρισα τον Μ, έναν άγγλο που ήθελε να με πάρει να ζήσουμε μαζί. Έχω γεμίσει πολλά βράδια, με παρουσίες που κάποιων τα βήματα έσβηναν χωρίς σημάδια, όταν άνοιγα τα παντζούρια μου στο πρώτο φως της αυγής, και κάποιων που τα ίχνη τους έχουν νοτίσει την καρέκλα που κάθεσαι εσύ τώρα. Πριν από δύο χρόνια ερωτεύτηκα ένα από τα «παιδιά της πλατείας», ήξερα ότι είναι ναρκομανής κι ότι πληρώνεται για να κάνει έρωτα με άντρες, ήξερε ότι είμαι γκέι και οροθετικός παρ’ όλα αυτά όποτε με συναντούσε με αγκάλιαζε από τους ώμους και με φίλαγε στο στόμα. Τον πήρα να μείνει μαζί μου, επί δύο μήνες μοιραστήκαμε το ίδιο κρεβάτι χωρίς να τον αγγίξω ούτε μια φορά. Μα επειδή το σώμα μου δεν άντεχε παραπάνω κακοποίηση, την τελευταία φορά που με έστειλε στο νοσοκομείο του ζήτησα να φύγει. Ναι, ξέρω… η απάντηση μου στην ερώτηση σου είναι ότι τον κράτησα γιατί πάντα πίστευα ότι συναντάς στιγμές, που οι αποστάσεις που χωρίζουν τα κτήνη από τους ανθρώπους μηδενίζονται, εγώ θέλω να εξακολουθώ να ανήκω στους ανθρώπους.
Δώσε μου δύο λεπτά, πρέπει να σταματήσω για λίγο, αλλάζω συνέχεια φάρμακα κι ο οργανισμός μου δεν έχει προλάβει να συνηθίσει τα καινούργια… «we’re talking about a big disease with a little name» θυμάσαι τον στίχο από το τραγουδάκι; Η ατμόσφαιρα αυτού του ξενοδοχείου δεν μου επιτρέπει να υπολογίζω με σιγουριά ηλικίες, αλλά πρέπει να ήμουν πάνω κάτω στην δική σου όταν το πρωτάκουσα. Τότε σχεδόν κανείς δεν μίλαγε γι’ αυτή την αρρώστια με το μικρό όνομα. Κανείς δεν μας έμαθε ότι υπάρχουν μορφές του έρωτα που κρύβουν στον πυρήνα τους τόσο από θάνατο. Να θυμάσαι πάντα όταν αναμειγνύεις τον έρωτα με τον θάνατο να υπολογίζεις σωστά τις δόσεις! Δεν επεδίωξα ποτέ να ξανασυναντήσω εκείνον που με κόλλησε, οι εξηγήσεις ήταν αυτό που με ενδιέφερε λιγότερο. Όταν μου το ανακοίνωσαν οι γιατροί μου κόπηκαν τα γόνατα. Από τότε έχω βάλει ξυλάκια με σπάγκους γύρω από τα γόνατα μου! Ένας πιτσιρικάς με ρώτησε τις προάλλες τι είναι AIDS, ήθελα να του φωνάξω ότι το μόνο που έχει σημασία, είναι να αντέχεις να κοιτάς το πρόσωπου του οροθετικού, του καρκινοπαθούς, του διαβητικού που βαδίζουν δίπλα σου στις πανομοιότυπες λεωφόρους αυτής της πόλης.»
Βγήκα στο μπαλκόνι και άναψα τσιγάρο, μου έκανε εντύπωση που δεν άκουσα ούτε βήματα , ούτε το τρίξιμο από την χαλασμένη σανίδα στο πάτωμα παρά μόνο το θόρυβο της πόρτας που έκλεινε. Ξαναγύρισα μέσα και στάθηκα μπροστά στην άδεια καρέκλα, ακούμπησα το χέρι μου στην ιδρωμένη πλάτη της που μύριζε καπνό και φθηνό σαπούνι… «Θα ξανάρθεις;»
Το πρόσωπο που αφηγείται την ιστορία είναι υπαρκτό και τα περιστατικά που περιγράφονται έχουν συμβεί στην πραγματικότητα.
