Δάκρυμα, Ποίηση, Ιωάννης Καλκούνος, Εκδόσεις Δρόμων, 2011
Σε κρατάω
εγκλωβισμένη στο καλοκαίρι
που πέρασε
-σε μια φωτογραφία.
Μακριά από τις παραλίες
και τη σκηνή μας.
Νηστική.
Ποτέ δε θα μ' αφήσεις-
όσο και αν το θες.
Ο σαδισμός μιας φωτογραφίας
ή του φωτογράφου.
Σημείωμα (του Νέστορα Πουλάκου)
Νέος ποιητής, φρέσκιοι στίχοι, και μια ορμή κι ένα πάθος που ξεχειλίζει από τα, αν και, μινιμαλιστικά ποιήματα αυτής της πρώτης περιόδου. Ο Καλκούνος, στα 23 του μόλις χρόνια, αποτυπώνει στο χαρτί αυτές τις πρώτες σκέψεις του, κάνοντας μας κοινωνούς συναισθημάτων, και στιγμών που έχει ζήσει.
Στα σίγουρα, η ποίηση του Καλκούνου θέλει παίδεμα, δουλειά, διαβάσματα, προσλαμβάνουσες, κι ερεθίσματα. Δεν αρκεί η ζωή για να εμπνεύσει την τέχνη. Παρολαυτά, από τα πρώτα του αυτά ποιήματα διαφαίνεται μια στόφα που έχει μέλλον, και σίγουρα όρεξη για μια πολύ αξιόλογη πορεία στα γράμματα. Πάνω απ' όλα, αυτό που μετρά είναι το πάθος. Και υπάρχει.
