Γυάλινες βάρκες / Χαμένες ευκαιρίες, Ποίηση, Γιώργος Νικολόπουλος, Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2010 / 2011
Απόλυτη ησυχία. Ο άνεμος ακούγεται απαλά, σαν το χάδι στο σβέρκο. Σκόνη και μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα. Στο βάθος μαύρα κοράκια μουγκά τσαλαπετούν, κι πολλά νεκρά σώματα στο έδαφος. Μυρίζει σάρκα, βρωμάει το αίμα.
Στην γωνία στέκεται ένας σκηνοθέτης αρκετά χαρούμενος που έφτιαξε αυτό το τοπίο, ο οποίος αντιπροσωπεύει το σήμερα. Λίγο πιο πέρα στέκεται ένας ζωγράφος με ένα πινέλο στο χέρι και ένα τεράστιο χαμόγελο. Κι αυτός χαρούμενος γιατί η ζωγραφιά αυτή προσδιορίζει την εικόνα της εποχής. Ακόμα πιο πέρα βρίσκεται κι ένας βασιλιάς, που είναι υπεύθυνος για την μεγάλη καταστροφή.
Τέρμα στο βάθος αχνο-φαίνεται, καθιστός, σε μια πέτρα ο συγγραφέας Γιώργος Νικολόπουλος, σκιαγραφώντας όλες τις λεπτομέρειες του τοπίου στο λευκό χαρτί του. Άλλοτε στρέφει το βλέμμα του στην άλλη μεριά και ταξιδεύει στο παρελθόν, στο μέλλον, στο παρόν. Άλλοτε στροβιλίζει την σκέψη του στα απολεσθέντα πρόσωπα, που χάθηκαν στην μάχη της ζωής. Άλλοτε εξοργισμένα πατάει γερά και ταπεινώνει το ψεύτη εχθρό. Πάντα όμως βρίσκεται κάπου. Είτε είναι αιωρούμενος, είτε βρίσκεται στα σκαλοπάτια της καταστροφής προσεγγίζοντας τα πρόσωπα και τα έργα, είτε βρίσκεται σκυφτός στα λαγούμια της καθημερινότητας.
Στις «Γυάλινες Βάρκες» ο Γιώργος Νικολόπουλος παίρνει τα μπαγκάζια του και ταξιδεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη για γνωρίσει και να μας εξιστορήσει. Ιστορίες του δρόμου, του ανέμου και του πόθου. Ιστορίες ασπρόμαυρες και λιτά στολισμένες με το πνεύμα της όποιας εποχής βρίσκεται. Συνωστίζεται μέσα στον κόσμο και δίνει την δικιά του μάχη για την δικαίωση που φέρνει την γαλήνη στην ψυχή.
Στις «Χαμένες Ευκαιρίες» ο συγγραφέας – ποιητής προσπαθώντας να βγει ζωντανός από τον βούρκο, γεμάτος εμπειρίες, κοντοστέκεται στην άκρη του τοπίου και σκιαγραφεί. Αναρωτιέται βέβαια πως φτάσαμε εδώ και αυτοσχεδιάζει τον επόμενο στόχο του.
Τάσος Ρήτος
