Top menu

Γιώργος Μπακλάκος: "Στη ζωή τίποτα δεν είναι εύκολο"

Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο

Ο Γιώργος Μπακλάκος γεννήθηκε το 1992 στον Χολαργό. Μεγάλωσε στην Άσκρη Βοιωτίας, πατρίδα του αρχαίου επικού ποι­ητή Ησίοδου, πατέρα του διδακτικού έπους. Από νεαρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τα βιβλία και το διάβασμα. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα. Το «Ημιυπόγειο» αποτελεί το πρώτο του βιβλίο.
 
Σε πρώτο πρόσωπο για το «Hμιυπόγειο»…
Είναι το πρώτο μου βιβλίο. Αποτελείται από ποιήματα που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τα δύο πρώτα μου φοιτητικά χρόνια, από τα 18 έως τα 20 μου. Γι' αυτό και μ' αρέσει να τα αποκαλώ “ανήλικα”. Ίσως είναι δείγματα μιας πρώιμης φάσης για τη γραφή μου αλλά είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτικά της περιόδου που γράφτηκαν, των θεμάτων που με απασχολούσαν, με απασχολούν καθώς και της γενικότερης κατάστασης στην οποία βρισκόμουν. Τα ποιήματα αυτά, όπως και όλα όσα έχω γράψει είναι προϊόντα ανάγκης.

Η έμπνευση στα χρόνια της κρίσης…
Δεν αναζητώ την έμπνευση. Πιστεύω πως η επιτηδευμένη προσπάθεια εκμαίευσής της καταλήγει σε αδιέξοδο. Σε βρίσκει η ποίηση, όπως έχει γράψει ο Τίτος Πατρίκιος. Η δική σου δουλειά, η δική σου ευθύνη είναι να έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου, να είναι έτοιμος να τη δεχτεί, να συμμετάσχει στη δημιουργία και στη διαμόρφωσή της. Αυτή όμως η προετοιμασία είναι δύσκολη. Θέλει δουλειά, συνεχή άσκηση, υπομονή και αγώνα. Όσον αφορά την εποχή, «τα χρόνια της κρίσης» πιστεύω πως για τις τέχνες αποτελούν ευκαιρία και όχι τροχοπέδη. Ίσως και για την κοινωνία συνολικά. Ζούμε σε μια καμπή  του χρόνου που ίσως αμφισβητηθούν οι σαθρές βάσεις στις οποίες χτίζουμε τις σχέσεις μας και οι ανούσιες αξίες που εκπορεύουν τις πράξεις μας. Εκεί η τέχνη μπορεί να προσφέρει αμφισβήτηση, ενίσχυση της κριτικής μας ικανότητας αλλά και προτάσεις για βελτίωση. Το σημαντικότερο είναι πως σε τέτοιες εποχές η τέχνη λαμβάνεται υπ' όψιν σε μεγαλύτερο βαθμό, ενδιαφέρεται, ψάχνει ο κόσμος. Γιατί δεν είναι μόνο σημαντικό τι γράφεται, πάντα γράφεται σπουδαία ποίηση, ακόμα σημαντικότερο είναι τι (δεν) διαβάζεται.
 
Η σχέση με τη λογοτεχνία…
Κομβική θα έλεγα για το σχηματισμό του χαρακτήρα και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Από μικρός έδειξα μεγάλη αγάπη για τα βιβλία και το διάβασμα, μου άρεσε να διαβάζω ώρες ατέλειωτες. Έβρισκα, έχτιζα και γκρέμιζα κόσμους, έφτιαχνα ιστορίες και ήρωες στο μυαλό μου, οργίαζε η παιδική μου φαντασία. Κάθε φορά που διάβαζα κάτι ένιωθα πως μαθαίνω, πως καταλαβαίνω κάτι παραπάνω. Νομίζω πως  η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης ήταν καταλυτική για να αγαπήσω τη λογοτεχνία. Μ' έκανε να καταλαβαίνω. Αργότερα, πάλι μέσα από τη λογοτεχνία συνειδητοποίησα πως για καθετί που καταλάβαινα γεννιούνταν άλλα δυο - τρία που δεν ήξερα, που έπρεπε να τα παλέψω, να πέσω μέσα τους βαθιά να τα καταλάβω. Αυτό με συναρπάζει ακόμα περισσότερο!Το γράψιμο ξεκίνησε γύρω στα δεκαπέντε μου. Ανάγκη, έβγαινε αβίαστα, με ένταση, σχεδόν παραληρηματικά, το χέρι μου δεν προλάβαινε το νου. Συνεχίζουμε έτσι.

Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;
Αν ήταν έτσι οι φιλόλογοι θα είχαν εξασφαλίσει θέση στη Βασιλεία των Ουρανών!Φυσικά όχι. Θα ήταν πολύ εύκολο και στη ζωή τίποτα δεν είναι εύκολο. Μπορεί όμως να αλλάξει μικρά πράγματα, να οξύνει τη σκέψη και το νου μας, να ξεκλειδώσει και να καλλιεργήσει πτυχές του εαυτού μας που δεν τους δίνουμε σημασία. Ένα καλό βιβλίο μπορεί να καλλωπίσει την ψυχή και να μας πάει παραπέρα.
 
Επόμενα συγγραφικά σχέδια…
Αυτή την περίοδο είμαι αφοσιωμένος στο «Ημιυπόγειο». Συνεχίζω βέβαια να γράφω και θέλω μελλοντικά να εκδοθούν όλα μου τα ποιήματα. Όμως αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει προσεκτικά, σταδιακά και μεθοδικά. Για μένα η σταθερότητα και η συνέπεια είναι ζητούμενα. Με τον πεζό λόγο δεν έχω ασχοληθεί. Νομίζω πως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ποτέ μη λες ποτέ, αλλά πιστεύω πως η ποίηση είναι ο τρόπος μου, η γλώσσα μου. Οψόμεθα.