Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο
Συνομιλήσαμε με τον συγγραφέα Γιώργο Αράπογλου με αφορμή την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος "Reunion", από τις εκδόσεις Ownbook (2016).
Mιλήστε για το πρώτο σας μυθιστόρημα, το "Reunion".
Το "Reunion" είναι η ολοκλήρωση μιας προσωπικής διαδρομής μέσα από τις λέξεις, τις εσωτερικές αναζητήσεις και την ανάγκη να αφηγηθώ μια όμορφη ιστορία. Στις σελίδες του ανταμώνουν δυο μεγάλες μου αγάπες: η γραφή και η μουσική, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής. Είναι μια «βουτιά» στις μελωδίες που συντροφεύουν τις αναμνήσεις των ηρώων, από τα εφηβικά χρόνια και τα όνειρα που έκαναν όταν ήταν μαθητές, μέχρι την ηλικία της ωριμότητας, όπου φτάνουν να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, γνωρίζοντας ήττες που τους φέρνουν πιο κοντά στο να αναθεωρήσουν τη ζωή τους και να ακολουθήσουν νέα μονοπάτια. Στο τέλος, όλοι ανακαλύπτουν τις σκοτεινές πλευρές τους, ενώ κανένας δεν θα βαδίσει στον ίδιο δρόμο που ακολουθούσε μέχρι τώρα. Όπως περίπου γίνεται και στην πραγματική ζωή. Πολλές φορές αυτό που βλέπουμε, δεν είναι και αυτό που συμβαίνει μέσα μας. Κάνοντας μια ενδοσκόπηση στα όνειρα που κάναμε μικροί, φτάνουμε πολλές φορές να ανακαλύπτουμε ότι ζούμε μια ζωή που κατά βάθος δεν επιθυμούσαμε να ζήσουμε. Κατά κύριο λόγο, αφήνουμε την ίδια τη ζωή να μας κατευθύνει και να μας οδηγεί όπου εκείνη θέλει και όχι εκεί που εμείς θα θέλαμε. Και πολλές φορές χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ – στην περίπτωση του "Reunion" ο θάνατος ενός αγαπημένου συμμαθητή – για να ψάξουμε πιο βαθιά μέσα μας και να αναζητήσουμε τις προσωπικές μας αλήθειες. Ελπίζω οι αναγνώστες να βιώσουν αυτή την αναζήτηση και, με αφορμή την ιστορία των ηρώων του βιβλίου, να ταξιδέψουν και οι ίδιοι μέσα από τις δικές τους αναμνήσεις.
Γιατί αποφασίσατε να γράψετε αστυνομική λογοτεχνία, έστω και ως υβρίδιο είδους όπως συμβαίνει στο "Reunion";
Η αστυνομική λογοτεχνία είναι το αγαπημένο μου είδος. Περίπου το 70% της προσωπικής μου βιβλιοθήκης αποτελείται από αστυνομικά μυθιστορήματα, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Είναι ένα είδος που, ενώ παλαιότερα δεν έχαιρε της εκτίμησης που του άρμοζε, τελευταία δείχνει πως έχει μια άνθιση και αυτό με χαροποιεί πολύ. Ως συγγραφέας, ένιωσα πιο κοντά στο να γράψω μια ιστορία με αστυνομική χροιά. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήθελα ή δεν ένιωθα απόλυτα έτοιμος να γράψω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, μολονότι, έχει όλα τα στοιχεία μιας νουάρ ιστορίας. Η χτυπημένη από την οικονομική και κοινωνική κρίση Αθήνα, ήρωες που ακροβατούν μεταξύ νομιμότητας και παραβατικότητας, μοιραίες γυναίκες που καθορίζουν την πλοκή, αλκοόλ, μουσικές που δημιουργούν μια σκοτεινή και μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Η βάση του είναι ξεκάθαρα μια αστυνομική ιστορία, αφού στόχος είναι η εξιχνίαση μιας δολοφονίας, όμως, η αστυνομική έρευνα έρχεται σε δεύτερη μοίρα και πρωταγωνιστούν οι «μάχες» που δίνουν οι ήρωες με τον εαυτό τους στην αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας. Το αν η συνταγή είναι επιτυχημένη, το αφήνω στην κρίση του ίδιου του αναγνώστη.
Περιγράψτε μας τους ήρωές σας και με τι κριτήρια τους επιλέξατε;
Οι κεντρικοί ήρωες είναι δύο. Ο πρώτος, ο πιο διάσημος ροκ σταρ της εποχής του, Νίκος Χρήστου, ο οποίος βρίσκεται δολοφονημένος στο καμαρίνι του μετά από μια σειρά επιτυχημένων συναυλιών. Ο δεύτερος, ο αστυνόμος Γιώργος Φάκας, ο οποίος προσπαθεί να αναρρώσει έπειτα από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό που του άφησε βαθιές πληγές όχι μόνο στο κορμί, αλλά κυρίως στην ψυχή του. Οι δυο τους υπήρξαν φίλοι από τα μαθητικά χρόνια, συνιδρυτές του συγκροτήματος, με το οποίο αργότερα ο πρώτος έκανε μεγάλη καριέρα, αλλά και αντίζηλοι, αφού διεκδίκησαν την καρδιά του ίδιου κοριτσιού. Η αστυνομική έρευνα ταξιδεύει μέσα στη μουσική και τις εφηβικές αναζητήσεις, με το θύμα να επανεμφανίζεται πλέον μόνο ως ανάμνηση και ως «ρυθμιστής» της ιστορίας με βάση την επιρροή του στην πορεία της ζωής των υπόλοιπων ηρώων. Δεν μπορώ να πω ξεκάθαρα τα κριτήρια, με τα οποία τους επέλεξα. Περισσότερο πιστεύω ότι ήρθαν και… με βρήκαν! Σαν βάση υπήρχε πάντα η ανάγκη μου να αφηγηθώ μια ιστορία που να πρωταγωνιστεί η μουσική και οι εμπειρίες μου από τη θητεία μου σε ροκ μπάντες από τα μαθητικά μου ακόμα χρόνια, μέχρι και σήμερα που διατηρούμε το δεκαπενθήμερο ραντεβού μας σε ένα προβάδικο. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η ρετρολαγνεία μου και η συνεχής αγωνία μου να μην χαθούν οι αναμνήσεις από οτιδήποτε έχει σχέση με το παρελθόν μας, όπως και να μεταφράζεται: πρόσωπα, μουσικές, γεγονότα, σχέσεις κλπ. Τέλος, η πρόσφατη είδηση του θανάτου ενός παλιού φίλου και συμμαθητή, ήταν εκείνο που με συγκλόνισε περισσότερο. Ήρθα αντιμέτωπος με την απώλεια ενός σημαντικού κομματιού της ζωής μου, όπως ακριβώς και οι ήρωες του βιβλίου. Μέσα από αυτές τις συνθήκες, άρχισε να δημιουργείται η βάση της ιστορίας. Τα υπόλοιπα ήρθαν με την εξέλιξή της.
Πώς αναζητάτε την έμπνευση μες στα χρόνια της κρίσης;
Η Αθήνα ως μητρόπολη της κρίσης αποτελεί από μόνη της μια ανεξάντλητη πηγή. Δεν θα έλεγα πηγή έμπνευσης, αλλά προβληματισμού. Πάντα σε περιόδους κρίσεων παρατηρείται μια άνθιση στη λογοτεχνία και τις τέχνες εν γένει. Αυτό που το διαχωρίζει στη σημερινή εποχή, είναι ότι πια η λογοτεχνία, δεν μπορεί να προλάβει την ίδια τη ζωή. Τα πάντα εξελίσσονται με τέτοιους ρυθμούς που η φαντασία δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό από μόνο του μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα για να καταγραφούν εικόνες της σύγχρονης εποχής, μέσα από τη ματιά ενός δημοσιογράφου και, βεβαίως, ενός συγγραφέα. Θα ήθελα, ωστόσο, το σκηνικό να ήταν λιγότερο, σκοτεινό, αλλά είμαι αισιόδοξος πως κάποια στιγμή – ελπίζω σύντομα – η εικόνα μέσα από το κάδρο θα γίνει περισσότερο φωτεινή.
Ένα καλό βιβλίο μπορεί να "σώσει" την ψυχή μας;
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Για να γίνει αυτό, πρέπει εμείς οι ίδιοι να είμαστε διατεθειμένοι να το παλέψουμε. Μιλώντας από την πλευρά του συγγραφέα, θέλω να καταθέσω το εξής: Το αγώνισμα της γραφής είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Χρειάζεται χρόνο, κόπο, υπομονή, θυσίες. Πολλές φορές όλο αυτό είναι βασανιστικό. Όμως, μέσα από αυτή τη διαδικασία, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Για να είσαι καλός, πρέπει πρώτα να μοχθήσεις πολύ. Να δοκιμαστείς, να εκτεθείς, να νιώσεις τη συντριβή μέσα σου και να ανοίξεις τα δικά σου μονοπάτια. Αυτό δεν σταματάει εκεί. Είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αν ο ίδιος έχεις καταφέρει να «εξαγνιστείς», να σώσεις την δική σου ψυχή, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να σταθείς με ειλικρίνεια και ευθύτητα απέναντι στον αναγνώστη, τότε έχεις ελπίδες να το πετύχεις. Δεδομένου ότι πρώτα και κύρια παραμένω πρωτίστως αναγνώστης, τολμώ να πω ότι αυτό που ζητώ από ένα βιβλίο είναι να μου δώσει τα ερεθίσματα να ταξιδέψω μαζί του, να ταυτιστώ ή να μισήσω τους ήρωές του και στο τέλος να αναζητήσω τις αλήθειες, όπως τις έχω βιώσει μέσα από τις σελίδες του. Αυτή η διαδικασία από μόνη της είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο, ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύθηκα πολύ να φτάσω στο τέρμα γι’ αυτή την πρώτη μου απόπειρα. Μου πήρε αρκετά χρόνια να ξεπεράσω τις συστολές μου και να αποφασίσω να ολοκληρώσω μια ιστορία, να εκτεθώ και να τεθώ στην κρίση του αναγνωστικού κοινού. Νιώθω ότι έκανα το πρώτο βήμα και πλέον μπορώ να προσπαθήσω να βελτιωθώ. Σίγουρα υπάρχουν ιδέες που τις δουλεύω και ελπίζω να εξελιχθούν σε ένα καινούριο μυθιστόρημα. Προς το παρόν, εργάζομαι στο να ολοκληρώσω ένα πειρατικό παραμύθι. Θα ήθελα να είναι το πρώτο μου «δώρο» στον γιο μου που θα έρθει στον κόσμο σε λίγες μέρες. Είναι ένας καινούριος ρόλος που σίγουρα θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου, αλλά δεν αποκλείω να μου ανοίξει και έναν άλλο δρόμο στη γραφή. Παράλληλα, προσπαθώ να «γνωρίσω» τους επόμενους ήρωές μου για μια ιστορία που έχει επίσης τη βάση της στην Αθήνα της κρίσης. Δεν ξέρω αν θα είναι και αυτή μια αστυνομική ιστορία. Ελπίζω στο τέλος της, οι πρωταγωνιστές να χαμογελούν λίγο περισσότερο. Μέχρι τότε, θα απολαύσω το ταξίδι του "Reunion" και ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με τους αναγνώστες!
