Άδεια νύκτα
Θεέ που κατοικείς
Στον κοίλο και κυρτό ναό
Της χριστουγεννιάτικης μπάλας
Που ρυθμίζεις τα μικρά τελετουργικά
Το βούρτσισμα του γιλέκου
και των φρεσκοβερνικωμένων λουστρινιών,
το θερμόμετρο στη γαλοπούλα
Που «εκπολιτίζεις» το μαύρο διάνυσμα
με νηπιαγωγεία, σιδηροδρομικούς σταθμούς
συσσίτια απόρων
που φροντίζεις για την «πράσινη ενέργεια»
τη δυνητική πραγματικότητα, τα υπό εξαφάνιση είδη
και άλλα τέτοια μυθικά όντα
κρύβοντας προσεχτικά την ου-χρονία, την ουτοπία
την α-λεξία, την α-νοησία
Όταν το βράδυ, φορώντας τις πυτζάμες μου,
μες στον καθρέπτη μ’ αντικρύσει το σκοτάδι
χωρίς σπιτάκι πια και καμινάδα
και τ’ άλλα ζώα που τα λεν' οικογένεια
Τότε θα πω
Σ’ ευχαριστώ θεέ μου για το ντεκόρ
Τ’ αγάπησα σαν αληθινό
Πως ν’ αγαπήσω τώρα το αιώνιο μαύρο που είμαι
Εγκώμια
τρέμει κανείς για τ’ ανθη τέτοιες μέρες
ως κι οι υπόνομοι ευωδιάζουν
σα μνήμα Αγίου που αναστήθηκε
-βλασταίνουν βρύα στους κορμούς
στο χείμαρρο φουσκώνει το ψοφίμι
οριστικοί γίνονται οι χωρισμοί
δε δίνουν τα χέρια στις κηδείες
ένας καφές ένα κονιάκ ένα ανέκδοτο
η λήθη βρόχινη κουρτίνα
αναρωτιέσαι φευγαλέα αν θα χρειάζεται ομπρέλα
κι αν θα μυρίζουν νεραντζιές τα ρείθρα
τη μέρα που σκοτεινό νερό θα διασχίσεις
μετά ξαναγυρνάς στο σταυρόλεξο
και την εφημερίδα
Το θείον πάθος
στείλε θεέ μου επιτέλους αυτή την πόρνη την αγάπη
όλα τ' ανθίζει και τα ματώνει
ανάλαφρα περνάει ανάμεσα μας
τυφλότερη κι απ' τη δικαιοσύνη
σε άμβωνες και θόλους θρονιασμένη
αγάπη ουσία παραμυθητική και λαλημένη
κι είμαστε όλοι εδώ λιπόθυμοι για αγάπη
πιετά αφροδίτη χιονάτη παναγία, νεκρούς μας μεγαλώνεις
σε αγκαλιά μαρμαρωμένη χειροτεχνία ευλαβική
σε σχήμα αγκυλωμένο, γραφικό και εσταυρωμένο
ποιος διάολος την εφηύρε Θεέ μου
μέχρι κι εσένα εξαπάτησε
κι έστειλες τον Μονογενή
Αυτόχειρα να σταυρωθεί
σε λιτανείες φραγγελώτων βασανίστρια
πένθιμων μαρς ορχήστρας διευθύντρια
απίστευτος ο Κόσμος και το δειλινό
και ο θάνατος ο Μέγας Εκπολιτιστής
πιο απίστευτος ακόμα
να σβήσω πως ένα ηλιοβασίλεμα
να λησμονήσω έστω ένα χαμομήλι
κι εγώ τι πλάσμα νάμαι
λατρεύω την ανυπαρξία που με φτιάχνει
στείλε την επιτέλους κύριε μου να μας ξεκάνει,
την πόρνη την αγάπη
Κατάθεση στεφάνου (πικροδάφνες)
Σ’ εθνικές οδούς
στεφάνια για πεσόντες επιβάτες
Σε πλαζ δημοτικές
γερόντων ανιαρών λουλούδι
Διεκπεραίωση εσωτερικής ομοιομορφίας
αρχιτεκτονική κήπου για νεκροταφεία
Ανώφελα κοσμείς το καλοκαίρι,
Η μυρωδιά σου μυγοχεσμα και φρεάτιο
η επικράτηση του ροζ στα κίτρινα των σπάρτων,
έγκλημα κοινοτοπίας
Κακή υποκρίτρια
ως και η πίκρα σου είναι κίβδηλη ανία
Της αδελφής σου δάφνης, φθονερή
ομοιοτυπία
Της Παναγίας
Φεγγάρια μου βγάλανε τα μάτια
πρώτα εκείνο το μικρό σα νύχι
με τις απραγματοποίητες ευχές
ύστερα του αίματος, με τ' αθέλητα παιδιά
μεμβράνες σκοτεινές που έκρυβαν κρίματα
μεγάλωνε σαν καρκίνος, πολύδυμη η σελήνη
γέμισε ο ουρανός Βενετία και ανδαλουσιανούς σκύλους
το Μεγαλείο φάνταζε εύκολο,
κι έμενε χωρίς άνθρωπο η σκιά μου
Πανσέληνε
χάθηκες σαν τη φυματική αρραβωνιαστικιά
ξερίζωσα την κάρδια μου και την πέταξα στον ελαιώνα
αμέσως σάπισε ο καιρός και μύρισε πυρήνα ο κόσμος
σε μονοπάτι θαλασσινό, βρήκα σταυρό με τ' όνομα μου
Η Αντιόπη Αθανασιάδου έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Τέττιξ ο ψιθυριστής (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
