Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 21

Για Μένα, ο Φώτης

Γράφει ο Σωτήρης Κακίσης
 
Μέσα σε δέκα μέρες, τον Ιανουάριο που πέρασε, έχασα από αιφνίδιο θάνατο δύο αδελφικούς μου τα τελευταία χρόνια φίλους. Πρώτα τον Φώτη τον Μπατσίλα, κι ύστερα τον Χρόνη τον Μπερτόλη, τον γιατρό. Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλήσεις για ζωές ολόκληρες με λόγια μόνο. Ιδίως όταν καθημερινές παρουσίες εξαφανίζονται απρόσμενα, και στο τηλέφωνο δεν ξανακούγεται η φωνή τους, από τη μια μέρα, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ο Φώτης Μπατσίλας πέθανε στις 17 Ιανουαρίου, την ημέρα των γενεθλίων του Χρήστου Βακαλόπουλου, του άλλου μου φίλου που είχε χαθεί ακόμα πιο νέος σε ηλικία κι από τον Φώτη, 20 χρόνια πριν. Ο Φώτης έφυγε ενώ μόλις είχε εκδοθεί από τον Βάσο στην Κύπρο ένα ακόμα βιβλίο, μικρό αντίδωρο για τον Χρήστο, σε δική του επιμέλεια, κι ενώ ετοιμαζόμασταν για μια βραδιά αφιέρωμα στον Βακαλόπουλο στο About. Παράξενα πράγματα, που μας ξεπερνάνε τελείως.Ο Φώτης για μένα υπήρξε πνευματικός σύντροφος υψηλού επιπέδου, άνθρωπος με ήθος, είδος εν ανεπαρκεία σ’ εποχή εντελώς αντίθετη για κάτι τέτοιο. Το blog του, το oxy-moron, παραμένει γεμάτο εύστοχα κείμενα, διαύγειας μοναδικής και τρυφερότητας εξαίρετης. Το ότι είχε πολλά ακόμα να πει και να δώσει ο Φώτης είναι σαφές. Προσπάθησε άλλωστε κι αυτός σε μια ζωή μέσα όλα να τα προλάβει, και τα νομικά, και το σινεμά, και το τραγούδι, και τα γράμματα, και τους δικούς του, και τους φίλους του, και τους έρωτες.

Σαν αφιέρωση, λοιπόν, κι εγώ, εδώ στο Vakxikon.gr όπως μου ζητήθηκε από τον Νέστορα, θα ‘θελα να τελειώσω με μια παλιά φράση του Σταύρου του Τσιώλη που πολύ άρεσε στον Φώτη, όπως μου την είχε μεταφέρει ο Βακαλόπουλος, για μένα τότε, χωρίς να το πολύ-αξίζω: «-Φώτης Μπατσίλας: ασταμάτητη προσφορά! Ε, Χρήστο;» …

Υ.γ. Ο Φώτης με τον Γιατρό γνωρίζονταν. Από τελείως διάφορες πολιτικές μεταξύ τους γωνίες ανησυχούσαν κι οι δύο πολύ πια, πολύ ειλικρινά για την Ελλάδα. Γιατί ήσαν παιδιά με καρδιές, που πήγαιναν πολύ πιο πέρα από τη ζωή τους.