Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 11

Βακχικόν πρωινόν - Αναστασία Γκίτση

Bακχικόν πρωινόν 

Καθάρισε το βλέμμα σου από την επιφάνεια της θάλασσας!
ν’ αγγίξω βυθό και όχι πάτο
έτσι σαν θα αρμυρώνεις Θεσσαλονικιότικα χαράματα. 


Η σκηνή υπήρξε επιβλητική και ανυπεράσπιστα
γοητευτική λόγω της ανοίκειας συνάντησης
και της ντροπαλής στάλας αλμύρας
που πέταξε ο Θερμαϊκός
εντελώς τυχαία φυσικά!

-τίποτα σκηνοθετημένο δεν συνάδει σε βακχική έκσταση που στήνει η ψυχή μας!
έλεγες σοβαρός με το βλέμμα
κύματα ενάλια μακριά
να φτάνει ίσαμε την αρχαιότητα

μα το χέρι σου δευτερόλεπτα άκοπα σιμά μου,  
ανάσας ψαριού έξω από το νερό
ν’ αγγίζει την αλμύρα του δικού μου
μαγκωμένο ανάμεσα σε ε… και α…
της πιο άναρθρης σιωπής του κόσμου,
κι εκείνος ο φλύαρος καφές με την κρυσταλλωμένη ζάχαρη.

-και από όλα τα κρασιά εκείνο των Ναϊάδων που Θεούς κι ανθρώπους μεθά να προτιμάς!
και χαμογελούσε το είναι σου στάλες διονυσιακών ενθυμήσεων
σαν αποστράγγιζες από λίμνες και ποτάμια να απιθώσεις τις νύμφες
στου νυγμού σου το απροσδόκητο.

Να μη μεθάς με το κρασί, αλλά με θάλασσα να διαολίζεσαι!
όσο ο Διόνυσος από άλαλο χορό σε κηρόχυτη γραφή θα εγκιβωτίζει εαυτόν και περίγραμμα
σου ψιθύρισα, όσο ορίζοντα εγκόλπωνα σε δυο σταγόνες βλέμμα,
το πιο καθάρια γαλάζιο.

*

Σφίγγα

Δύο… Δύο ήπειροι μας χωρίζουν.
Μία… Μία θάλασσα να μας ενώνει.

Ο Βόλος ξαναγυρίζει
στην παλιά του σάρκα
μέσα μου.
Κι’ όμως,
σκόνη ακόμη στα βλέμμα.

Κι ένας Παγασητικός απέραντος
σαν έρημος

κι η Σφίγγα,
φάρος μνήμης να εγκεντρίζει την αιγυπτιακή
στην ελληνική πλημμυρίδα αναμνήσεων.

Ανάστροφη πορεία η κατίσχυση του χρόνου
σαν τον αμμώδη βυθό που ανάποδα θαλάσσης
έρημος απλώνεται,
έρημος που ερημιά δεν θυμίζει.

*

Εκκρεμείς αναπαύσεις

Με το εκκρεμές του Φουκώ αγκαλιά
αποκοιμήθηκε η θλίψη μου σήμερα…  

Μην κομματιάζεις τη μνήμη!
μου είπες…
Κοιτώ τα ψιχία των στιγμών
να προεκτείνω αιωνιότητα
σου ‘λεγα…

Στο εκκρεμές αναπαύσου
μου είπες…
τούτο είναι το ταξίδι της ψυχής.

Το βιβλίο του Φουκώ θαρρώ ακόμη
δεν το τελείωσες…

και το ελβετικό ρολόι των φοιτητικών σου χρόνων
ακόμη αντηχεί στους χτύπους της καρδιάς σου.

Πήρε όπου λες το κατηφόρι η θύμηση και δεν γυρίζει πίσω…
Στο μεταίχμιο στιγμών τί να προφτάσεις να σώσεις;
Σώθηκε η στιγμή,
δικαιώνεται η νοσταλγία…

Στο εκκρεμές αναπαύσου
μου είπες…
τούτο είναι το ταξίδι της ψυχής.

Απήλαυσα κι εγώ εκκρεμότητες
μήπως και παρατείνω ζωή!

Η Αναστασία Γκίτση είναι ποιήτρια. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : "Ξέρω! Είναι κάπως αργά..." (εκδ. Παρατηρητής, 2000), "Κορίτσι των σκοτεινών δασών" (εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2010).