Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 11

Αφήνοντας τα δάκρυα πίσω - Απόστολος Τζώτζης

Η Συντεχνία των βουνών
Πολλά υποσχόμενη η τέχνη της σιωπής
ορίζει ατέρμονα τις Μοίρες
λαξεύοντας
με έμπνευση αθάνατη
το οδοιπορικό των δωρικών ταγών
της τάξης του απολύτου
Πέτρα πάνω στην πέτρα
με ιδρώτα αλμυρό
αρμοί φλεγόμενοι απ’ το Φοίβο
παίρνουν σχήμα
υπερβατικό
κάτω από νερά κελαρυστά όπου γελούν αμέριμνα οι Μούσες

Συντεχνία αρχετυπική
των κατασκευαστών του Ονείρου
με πράξεις εύγλωττες
οικοδομούν πεπρωμένα απόκεντρα
πάνω στα αγέρωχα ρεύματα
ανέμων κλασσικότροπων

Εχέμυθοι τεχνίτες
στιχουργοί σε μέτρο ρωμαλέο
με μνήμη αίματος
κ αριστοτέλεια κάθαρση
πλέκουν μοιρολόγια για τις κρύπτες θησαυρών χαμένων
απόκρυφα
ενδόμυχα
εξομολογούνται

Τεχνίτες παρνασσικοί
οικειοθελών συμβόλων αναζητητές
μεθυσμένοι από γητεία ρομαντική
υμνητές του ειδώλου
ενθυμούμενοι
εχέγγυα αθανασίας

Ιεροί Μύστες
ιεροφάντες λατρείας αλησμόνητης
κάτω απ’ τον λαμπρό Αποσπερίτη
ψάλτες βιβλίων σκονισμένων
στις κοίτες των ποταμών
σε κάμαρες παράνομων παθών
άφεσης αμαρτιών
αρνητές

Εύγλωττη η Σιωπή της Συντεχνίας
των πέτρινων στίχων του μεσημεριού
κ της μελωδίας των φαραγγιών
αδιάσπαστης στη σκέψη
της εμβριθούς ροής
μορφών αέρινων
που ενσαρκώνονται
με αίμα
προφητεία
κ θάνατο


*

Βαβυλώνα
Ακούω τον άνεμο
Να φυσάει ανάμεσα στα δέντρα
Καθώς το σώμα μου εξαϋλώνεται
Φωνές…
Ψίθυροι γεμάτοι υποσχέσεις
Στο δρόμο μας για τη Βαβυλώνα
Την πιο ηδονική πόρνη που περπάτησε στη γη
Μια σημαία
Ένα όνειρο
Και το ράγισμα του θείου
Το πιο όμορφο χαμόγελο
Πίσω από έναν άδειο καθρέφτη
Ποιες ατραπούς να ακολουθήσω;
Ποια πέτρα να σηκώσω από κάτω;
Οι ριπές του ανέμου
Δίνουν ρυθμό στα βήματά μας
Και το θρόισμα των φύλλων
Γλυκό όπιο στην καρδιά μας
Σκιές…
Φαντάσματα που μετακινούνται κυκλικά
Γύρω από τα αγάλματα των ναών
Κι ο δρόμος συνεχίζει
Πάνω από στεριές και θάλασσες
Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Βαβυλώνα
Η σαγήνη σου με καθηλώνει
Και το κάλεσμά σου
Βαλτώδες και αιθέριο συνάμα
Σε κάθε σκοτεινό σοκάκι
Στην κάθε προσευχή του ιμάμη
Στον ψηλότερο τρούλο
Στην πιο βρώμικη φυλακισμένη καταβόθρα
Στην αιμάτινη μυρωδιά της σάρκας
Ψυχές…
Ίσκιοι που χάσανε την ελευθερία τους
Για χάρη μιας μακάριας βολής
Βαβυλώνα
Ο απαγορευμένος καρπός
Που θα γευτώ ως το μεδούλι
Ποια η ελευθερία
Όταν κάθε μονοπάτι οδηγεί στο αδιέξοδο;
Σηκωνόμαστε στα γόνατα
Και όρθιοι σερνόμαστε
Στα κάλλη σου υποταγμένοι
Προσκυνώντας τους αρχαίους βωμούς
Που φέρουν το όνομά σου
Βαβυλώνα
Μια υπόσχεση που απέμεινε να την κουβαλούν
Οι στάχτες και η σκόνη
Η τελευταία στροφή
Πριν το τέλος των ημερών
Και το ουρλιαχτό του ζητιάνου στο σκοτάδι
Ο βιασμός της παρθένας κόρης
Και ο φόνος του μωρού στα σπάργανά του
Βαβυλώνα
Ο θάνατος του θεού
Και το κάψιμο κάθε διαθήκης
Το ξέφρενο γλέντι
Και το αχόρταγο όργιο
Προτού βουτήξουμε στο αίμα…


*

Ορφέας και Ευρυδίκη
Απόψε συναθροιζόμαστε
για να τιμήσουμε
κ να αποδώσουμε σπονδές
στην υπέροχη αγάπη του Ορφέα
που έχασε το λατρεμένο ταίρι του
στο κέντρο του σκοταδιού
μέσα σε μια ματωμένη ανατολή
καθώς παραδόθηκε άνευ όρων
στα βήματα της αγαπημένης του Ευρυδίκης.

Είμαστε εδώ
έτοιμοι να μονομαχήσουμε
με τα σουβλερά νύχια του απόκοσμου Άδη
για να υπερασπιστούμε
την καρδιά που διψάει για ευτυχία
ευτυχία που κρύβεται
πίσω από το ραγισμένο γυαλί του καθρέφτη μας
φορώντας τα σκοτεινά της πέπλα
κρατώντας μια λύρα και μια λεπίδα στα δυο της χέρια
ζητώντας τη λύτρωση ή την απώλεια
μέσα στη μαύρη τρύπα του Ερέβους…

Εσάς λοιπόν τιμούμε,
Ορφέα και Ευρυδίκη
που πλησιάσατε τόσο κοντά
έτοιμοι να πιαστείτε χέρι χέρι
πέρα από το παγωμένο νεκρικό φως του Ταρτάρου
όταν αόρατα δαιμόνια σβήσαν ξαφνικά
την αιώνια φωτιά σας
κ οδήγησαν την αγάπη σας
στο έλεος του Κερβέρου
καταδικάζοντάς σας σε θάνατο
την ώρα που γεννιόταν μια καινούρια μέρα.
Προσευχόμαστε σε σας
Να μας δώσετε τη δύναμη
Για την ποθητή υπέρβαση των λογικών ορίων
Και του μισητού συμβιβασμού της νέκρωσης των πόθων μας,
Χτίζοντας μια γέφυρα
Που θα ενώνει τα χωριστά
Στο Ένα και Αδιαίρετο της Ολοκλήρωσης.

Κι όπως ο ήλιος
Θα καλπάζει ξέφρενα στον ουρανό
Θα νικήσουμε την υποταγή στο Μάταιο
Και θα στεφανωθούμε με τον αδαμάντινο
Κότινο της νίκης
Αφήνοντας τα δάκρυα πίσω
Ως το τελευταίο νερό
Που θα γευτεί ο Πλούτων
Καθήμενος στον ατίμητό του θρόνο
Χαϊδεύοντας τον ψυχορραγώντα Κέρβερο…

Αναμένουμε
Την ήττα του τέλους
Που θα σημαδευτεί από τα βήματα
Της εκστατικής Ευρυδίκης
Πάνω στη γη
Με τον ερχομό της Άνοιξης
Κ το σμίξιμό της με τον αρμονικό Ορφέα
Μέσα σε νότες αιθέριες
Που θα γιατρέψουν τις πληγωμένες ηλιαχτίδες
Κ θα ηρεμήσουνε τ’ αφηνιασμένα κτήνη…

Ο Απόστολος Τζώτζης ζει στη Θεσσαλονίκη

.