Μεταφράζει ο Στάθης Ιντζές
- διαβάστε το α' και το β' μέρος -
Raul Gonzalez Tunon
Η Αισιοδοξία της Ιστορίας
Εγώ ξέρω ότι όλα αλλάζουν,
τίποτα δεν μένει ακίνητο,
ούτ’ ένα δέντρο ακίνητο δεν μένει
και η πέτρα ακόμα ταξιδεύει.
Η μοναξιά δεν υπάρχει,
ο κόσμος είναι συντροφιά.
Μήτε ο θάνατος δεν είναι μόνος.
Ό,τι υπάρχει, είναι μάχη.
Είμαι αθάνατος γιατί προσπερνώ.
Μόνο το άγαλμα στέκει ακίνητο
μα ακόμα κι αυτό μετακινείται.
Μάταια επιμένετε
να ανακόψετε την ιστορία.
Ξέρω ότι θα ξημερώσει η μέρα.
Αυτό το ξέρει και ο ήλιος!
Τρία ποιήματα του Hugo Mujica
Πιο βαθειά
Υπάρχουν ζωές
στις οποίες η ψυχή
ανθίζει
πιο βαθειά
από εκείνες που πάλλονται,
ανθίζει σαν αστραπή
δίχως ουρανό μήτε βροντή,
σαν μια πληγή δίχως στέρνο
ή σαν μια άβυσσο
όπου ομορφιά είναι η αυγή.
Άσπρος καπνός
Από έναν θυελλώδη ουρανό
πέφτουνε οι πρώτες
σταγόνες
και μια φωτιά σιγοσβήνει μάυρη,
πεθαίνει και γίνεται καπνός.
Η απουσία
είναι πάντοτε μαύρη,
διάφανη είναι μονάχα η βροχή, και μερικές φορές
μόλις μερικές φορές
κι ο θάνατος το ίδιο.
Αγάλι αγάλι
1
Χωρίς ρούχα γεννιέται,
βλασταίνει
γυμνός καταλήγει•
αγάλι αγάλι
2
Το ότι δεν έχουμε προς τα πού να πάμε
δεν είναι επειδή κανένας δεν μας περιμένει,
είναι ότι δεν έχουμε πού να επιστρέψουμε•
θάνατος είναι να γεννιέσαι μακριά.
Raul Gustavo Aguirre
Πια δεν θα σε καρτερώ
Πια δεν θα σε καρτερώ, σίγησε η μουσική
που μέσα της θαρρούσα πως υπάρχεις.
Ήτανε άμμος ή κρύσταλλα θρυμματισμένα, δεν ξέρω ακριβώς•
εγώ περπάτησα και κατάλαβα.
Κατάλαβα και με το παραπάνω ότι ο χρόνος
διαστελλόταν
απελπισμένος δίχως νόημα
και ότι εγώ δεν ήμουν κανένας
παρά αυτός που σε εγαπά.
Ήταν κρύσταλλα θρυμματισμένα ή πέτρες,
ήταν πελώρια σώματα ή στάχτες, δεν ξέρω.
Εγώ περπάτησα και κατάλαβα.
Jorge Calvetti
Τα σκουπίδια
Βγάζω τα σκουπίδια στο δρόμο
τυλιγμένα με φροντίδα και χαρτί.
Μένουν εκεί ανάκατα υπολείματα ζωής,
φλούδες του χρόνου και αποκόματα ψυχής.
Τα αφήνω στο πεζοδρόμιο με θλίψη
γιατί είναι κατάλοιπα τροφής, φρούτων
και λογοτεχνίας
με τα οποία
κάποιος έζησε ή θαρρούσε πως υπάρχει.
Κι επίσης γιατί ακόμα και χωρίς να το ξέρουμε,
κάποιος να μας έχει τυλίξει
με ουρανό και σύννεφα
και κείμαστε στην όχθη του σύμπαντος
και κανείς δεν μας αποχαιρετά.
Βγάζω τα σκουπίδια, τα αφήνω στο πεζοδρόμιο
και τους λέω: Αντίο.
