Άβε Μαρία - Πέτρα
Μήτρα Πανδώρας
χαραγμένη στην πέτρα,
ωδίνες κυμάτων
λαξεύουν τη γη.
Μαχαιριά και στήριγμα
σε κλαδί ματωμένο
Κραυγές που σωπαίνουν,
σιωπές που θρηνούν.
Η πρώτη σου ανάσα
της φάλαινας κλάμα,
σε ουράνια κοιτίδα
το βλέμμα γυρνάς.
Αρχέτυπη θάλασσα
τους φόβους σου πνίγει,
με εβένινο μίτο
υφαίνεις πανί.
Αβυσσαλέος ο πόνος,
της κάθαρσης αίμα,
καρτέρι θανάτου
στην πηγή της ζωής.
Πού είσαι, επιτέλους
– Τετέλεσται –
Άβε Μαρία;
Πεπρωμένο
Καταδικασμένη να περιπλανιέσαι
στις όχθες του Αχέροντα
Από τότε που ξενύχτησες
σε κατώφλι θανάτου
τα χείλη προσκύνησαν
την ανάσα του πάγου,
από τότε που χαιρέτησες
τον βαρκάρη του ερέβους,
κρύβοντας τα μάτια
σε φαρμακωμένο μαντήλι,
όπως κι αν διαβαίνεις
αν συναντάς τη μοίρα σου
ή αν την αποφεύγεις
στο τέλος
πάντα μιλάς
τη γλώσσα των νεκρών.
