Ο Γιώργος Λαμπράκος μ’ αυτήν του τη νουβέλα, τις Αναμνήσεις από το ρετιρέ, έκανε την πρώτη του εμφάνισή του στη λογοτεχνία. Γεννημένος το 1977 στην Αθήνα, ασχολείται με τη μετάφραση, ενώ εξέδωσε άλλα δύο βιβλία μετά τις Αναμνήσεις', το 2010 τον Αγνοούμενο και το 2012 την Υπογείωση.
Οι Αναμνήσεις από το ρετιρέ είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μηδενιστικό, εγώ όμως το ένιωσα ως ένα καθαρά ρεαλιστικό ανάγνωσμα, τουλάχιστον ως προς το συναίσθημα που μου έβγαλε. Το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες, με «ανάγκασε» όμως να το διαβάσω και πάλι και ξανά και ξανά και να σταματώ σε διάφορα σημεία, να τα νιώθω σε βάθος, να ανατρέχω σε κάποιες άλλες φράσεις και στην πορεία να προχωρώ στη συνέχεια της ιστορίας.
Εκ πρώτης όψεως ένα βιβλίο μικρό, μαύρο και… συμπαθητικό. Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του, σίγουρα θέλεις να συνεχίσεις, να ανακαλύψεις την εξέλιξη όλου του ηλεκτρονικού μανιφέστου, αν και η αίσθηση που σου δίνεται είναι ότι η νουβέλα αυτή ξεκινά από το τέλος… ή μήπως την αρχή του ήρωα;
Ένας ήρωας που γνώρισε τη μοναχικότητα στην ουσία της και από επιλογή, αφού δε ταίριαζε με κανέναν άλλο.
Η μουσική του δωματίου του στο ρετιρέ του πρώτου ορόφου, ο ήχος του πληκτρολογίου του υπολογιστή. Η ζωή του όλη γύρω από το διαδίκτυο, τα πάντα αγορασμένα από εκεί, οι συναλλαγές όλες πίσω από μία οθόνη. Το δωμάτιο δε καθαρίστηκε ποτέ, επισκέπτης κανένας πέρα φυσικά από τους άντρες της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος.
Η νουβέλα του Λαμπράκου, από εμένα διαβάστηκε με αχνό χαμόγελο, λόγω της ειρωνείας που μου έβγαζε. Εξαιτίας της ωμής πραγματικότητας που περιέγραφε; Δεν το προσδιόρισα, σίγουρα όμως είναι ένα βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ποια πορεία και ποιο τέλος θα μπορούσε να έχει η ζωή ενός παιδιού που το «μόνο ταξίδι που γνώρισε ήταν η γραφή»; Που «οι λέξεις ήταν ανέκαθεν οι πιο πιστοί του φίλοι»; Που «μαζί μουντζουρώνανε τον κόσμο» και που «ως στόχο ζωής είχε την περάτωσή της»;
Φόβο για τον ήρωα… αποτελεί μοναχά το μέλλον.
