Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 11

Ανάμεσα στην άμμο και το χώμα - Ανάγνωση της Λένας Καλλέργη

της Μαρίας Ιωαννίδου

Κήποι στην άμμο, Ποίηση, Λένα Καλλέργη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010

Όταν άκουσα πρώτη φορά τον τίτλο της συλλογής της Λένας Καλλέργη, παρακούοντας πίστεψα ότι επρόκειτο για «Κύβους στην Αμμο». Μιλώντας της, μετά, της λέω, «Ωραίοι οι κύβοι σου», θεωρώντας ότι αφού είναι σχεδόν αδύνατον να δημιουργήσει κανείς κύβους με άμμο, είχε παίξει με τις λέξεις κάνοντας μια ωραία ανατροπή. «Τι;» με ρωτάει η ποιήτρια, «τι άκουσες; Τύποι στην άμμο;» Αλλά όταν τελικά τα ποιήματα βρέθηκαν μπροστά μου τυπωμένα σε χαρτί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, με το δέντρο που αντί για ρίζα έχει μία άγκυρα στο καλαίσθητο εξώφυλλο, τότε κατάλαβα ότι καλά είχα καταλάβει, καλά είχε απαντήσει και η δημιουργός.

Οι «Κήποι στην Αμμο», θα μπορούσαν να είναι και «κύβοι» αφού ο σουρεαλισμός τους, η μαγεία και οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν. Όπως θα μπορούσαν να είναι και «τύποι», όπως το πάρει κανείς, και μαθηματικοί αλλά και ανθρώπινοι. Στημένοι με σκηνικό την ρευστότητα της άμμου που ξεφεύγει απ΄ τα χέρια, ριζωμένοι στους κήπους της φαντασίας.

Με άλλα λόγια η βιολόγος-γλωσσολόγος Λένα Καλλέργη έχει καταφέρει να συνδυάσει στα ποιήματά της, που δεν αποτελούν απλά μια συρραφή στιγμών αλλά μια σαφή διήγηση και διαδρομή στο χρόνο, τη μοίρα, το φύλο, αλλά και στο «σήμερα» που τα πλαισιώνει. Με τόλμη και  αυτοσαρκασμό περίσσιο.

Έτσι λοιπόν, ακροβατώντας ανάμεσα στον μυστικισμό και τη μαγεία, διαπερνά κάποια «ρεμπώδη» και δασωμένα τοπία για να βρεθεί στα  φευγαλέα πλάνα του αμείλικτου σήμερα, ανάμεσα στη θάλασσα και στον κήπο που της δόθηκε, ισορροπώντας ανάμεσα στην θετική επιστήμη που σπούδασε και την θεωρητική που αγάπησε, ανάμεσα στη φούρια της νιότης της και στο διαχρονικό που φιλοδοξεί να καταγράψει. ‘Ετσι τα δένει όλα η Λένα.

Καθώς συνομιλεί, «Αυτό μου απαντά η σιωπή σας, λουλούδια».

Καθώς  γράφει, «Έχοντας μάθει τακτικά να σώζω/Στον υπολογιστή τα κείμενά μου/Κάθε λίγα λεπτά το δάχτυλό μου/Αυτόματα/Να κατευθύνω στο εικονίδιο/Με τη μικρή δισκέτα/Ελπίζω να μη με ξεχάσω/Να μη σε χάσω/Μέσα σου».

Ρίχνοντας βαθιές κι οξείες ματιές στην καθημερινότητα, «Κάτι πρέπει να ξέρουν οι πωλήτριες/Στο βασίλειο των πάγκων/Δροσερές».

Τσιμπώντας ανάμεσα απ' όλα αυτά τα καθημερινά μία πνοή αθανασίας.

«Γιατί όπως συντονίζεσαι στο οικείο
Νιώθεις πως φεύγουν τα πουλιά
Και τα προδίδεις».