Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 25

Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά του Νίκου Ερηνάκη

Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, ποιήματα, Νίκος Ερηνάκης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013

 

Με τον εμπνευσμένο τίτλο, «Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά» μας συστήνει τη δεύτερη ποιητική του συλλογή ο Νίκος Ερηνάκης. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ίδιος επεξηγώντας τρόπον τινά τον εν λόγω τίτλο: « Ο άξονας είναι αμφίσημος, βρισκόμαστε είτε στο σκοτάδι είτε στη λεπτή λωρίδα ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, δηλαδή στο φως. Δεν τίθεται θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, νίκης ή ήττας. Αρκεί μόνο το πρόταγμα ενός πρωτόγνωρου ανοίγματος προς το μέλλον. Δεν είναι σίγουρο αν τις λέξεις του βιβλίου χαρακτηρίζει περισσότερο ένας επαναστατημένος έρωτας ή μία ερωτική επανάσταση. Όπως και να ‘χει, μάλλον θα πρόδιδαν τη δεύτερη για τον πρώτο.»

Η εν λόγω ποιητική συλλογή είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη. Το πρώτο μέρος τιτλοφορείται «η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον» και περιλαμβάνει ποιήματα φιλοσοφικά, εγκεφαλικά, διερευνητικά. «Λέει ο δυνάμει τυφλός / Στον ήδη τυφλό / Εγώ που δε γνώριζα τίποτα τη σταμάτησα / Εγώ με τη σοφία μου μόνο / Σαν τα λόγια μοιράρηδων / Που καλούν κουτσούς δαίμονες». Με αφετηρίες δυάδες – δίπολα – δίστιχα – δίπτυχα και αφορμή τη μνήμη, το βίωμα, τον άνθρωπο αναδύεται ένας ρομαντισμός ο οποίος παραπέμπει στην αναζήτηση του ιδανικού, στην ολοκλήρωση ενός κύκλου, στη μαρτυρία ενός τυφλού. «Μας πληγώνει ακόμα / Η απουσία της τέλειας αλήθειας / Και δεν είναι η ελπίδα της που μας ωθεί / Αλλά η αδιαφορία της».

Το δεύτερο μέρος τιτλοφορείται «θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος» και περιλαμβάνει, υπό μια έννοια, πιο ερωτικά, απολογητικά, αισθαντικά ποιήματα. «Για την ώρα όμως σαν ωκεανοί χωρίζουμε / Απέραντοι ανάμεσα σε ηπείρους / Καταδικασμένοι ποτέ να μην αναμιχθούμε ξανά / Με μόνη ελπίδα κάποτε τα σύννεφα να σε βρέξουν επάνω μου.» Με ευαισθησία ως προς τις χίμαιρες και τις ανθρώπινες πλάνες και μια προσέγγιση του πόθου αμιγώς λεπτεπίλεπτη αλλά καθόλου ψυχρή, το δεύτερο μέρος της εν λόγω ποιητικής συλλογής συμπληρώνει το πρώτο μέρος και δημιουργεί προσδοκίες για το επόμενο.

Κατά αυτόν τον τρόπο, το τρίτο μέρος τιτλοφορείται «η λάμψη θα μας συναντήσει όπως χορεύεις την κραυγή» και περιλαμβάνει πιο επιθετική ποίηση, με υπόγεια νοήματα και παραπομπές σε πιο αντισυμβατικές προσεγγίσεις. «Μοιχευτήκαμε / Για όσα σχεδόν θα ζήσουμε / Παρεκτραπήκαμε / Προς το μοναδικό νήμα / Μέχρι η ελευθερία να μας ικετέψει / Για όσα σπαθιά δεν κρατήσαμε / Για τη θλίψη του θαύματος / Όπως φιλιούνται οι εχθροί / Όπως αναβλύζουν τα μάτια σου μέσα από ό,τι αντικρύζω / Ο κόσμος μιας μέρα θα διαλυθεί / Όχι από εμάς αλλά για εμάς». Το τρίτο και το τέταρτο μέρος με τίτλο «δεν είμαι έτοιμος για όμορφες μέρες» συνομιλούν μεταξύ τους και με τα προηγούμενα και ολοκληρώνουν ένα πολύ ενδιαφέρον και πολυδιάστατο «σώμα» ως ποίημα το οποίο φτιάχνει τοπιογραφία χώρων, συναισθημάτων και συλλογισμών.

Με δικό της ρυθμό ο οποίος στην αρχή μπορεί να ξενίζει αλλά αργότερα σαφώς παρασύρει, η ποίηση του Νίκου Ερηνάκη είναι βαθιά υπαρξιακή και ιδιαίτερη με στυλ στην γραφή, στους συνειρμούς, στους συνδυασμούς των εννοιών και στην προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης όπως φανερώνει αναμφίβολα και ο εναρκτήριος στίχος του βιβλίου: «Το ιερό κρύβεται στο νέο / Η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον».

Τζούλια Γκανάσου