Γράφει η Αναστασία Γκίτση
Ακατάλληλο, ποίηση, Δήμος Χλωπτσιούδης, εκδόσεις Μανδραγόρας 2016
Σε κασελάκι ξύλινο / κλείδωσα
όνειρα παιδικά / πλούσιος σαν ήμουν.
Το ακατάλληλο εισχωρεί με την ίδια ευκολία που εισχωρεί και το κατάλληλο στις λέξεις του πρώτου ομότιτλου ποιήματος. Η διττή διάσταση κόσμου και χρόνου παρατάσσεται πλάι στο διττό επίπεδο του “εγώ” κι “αυτοί”.
Ακατάλληλο / μου έλεγαν / όταν ήμουν παιδί
[…]
Ακατάλληλο μου λεν / τ’όνειρο για ενήλικο / και κρυμμένος /
πίσω από σάρκες / ονειροπολώ
49 φωνές του ενός στόματος αντηχούν στην ποιητική συλλογή “Ακατάλληλο” των εκδόσεων Μανδραγόρας. 49 ποιήματα του προσώπου που ταλανίζεται σ’αλλεπάλληλα στρώματα νίκης και ήττας του ανθρώπου μέσα στα στενά πλαίσια της κοινωνίας. Η εποχή της συλλογής είναι εποχή σύγχρονη και ο άνθρωπος της, ο σύγχρονος άνθρωπος που αδυνατεί να σηκωθεί στα δυο πόδια. Μπουσουλάει ακατάπαυστα ψάχνοντας ισορροπία ανάμεσα στο δίκαιο και μη, της κάθε μέρας, της κάθε εποχής, της κάθε πράξης. Τα όνειρα προσδίδουν την ύλη και την αξία του ανθρώπινου στοιχείου. Ο ακρωτηριασμός επιτελείται σταδιακά έως ότου το άτομο καταλήξει σκιά του τότε εαυτού του.
Παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν / στην έρημο ίχνη / απολιθωμένων ονείρων / απόδειξη πως κάποτε / οι άνθρωποι ονειρεύονταν
Με ύφος σύμμεικτο, αλλού με ευαίσθητες χορδές κι αλλού με εικόνες σκληρών συνειρμών, με αλληγορίες προσφιλείς προς διευκρίνιση αμφίσημων εννοιών, ο ποιητής απογυμνώνει τα επίπλαστα και καταδεικνύει την αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου. Το “φαίνεσθαι” δηλώνει και παρόν και αξίωση.
Φαντάσματα τρομάζουν / την Κασσάνδρα / μα συμφορά /
κανείς δεν την πιστεύει. /Και μετά όλοι γίνονται / σωτήρες / και μοιρολογούν
Η πραγματικότητα καταγράφεται και το αυτονόητο του πραγματιστή εκλαμπρύνεται στον αυτοσκοπό της όποιας διεφθαρμένης σκέψης. Το κέρδος έχει παραγκωνίσει επικίνδυνα το πρόσωπο της δικαιοσύνης και ο πραγματιστής αυτοεπιβεβαιώνεται μόνο κατά βούληση.
Σκότωσα το παιδί / που μέσα μου έκρυβα / τα όνειρα πυρπόλησα
/ σε μία διαδήλωση. / τώρα πια / ελεύθερος μπορώ / να μιλώ για θυσίες / άλλων / και να επαινώ / το κέρδος
Με τις λέξεις “όνειρα” και “πρόσφυγας” να συνυπάρχουν πολλάκις στα ποιήματα του, ο Δήμος Χλωπτσιούδης τόσο με δηκτική διάθεση, όσο και κριτική τοποθέτηση στέκεται ακίνητος φάρος, στέκεται, ως αντιληπτικό όργανο κατά τον Vimél Flusser, και διηγείται τα ανεκδιήγητα των υγρών τάφων.
Βροχή καρφιά / σταυρώνουν όνειρα / θόρυβος πνίγει λαμαρίνες /
σε τρύπιο φουσκωτό.
Πρόφυγας ανήλικος / δίχως αδιάβροχο / η δικαιοσύνη
Αναμφισβήτητα η συλλογή αυτήν δεν αφορά στο προσωπικό ακατάλληλο του ποιητικού υποκειμένου αλλά το ακατάλληλο του κάθε αναγνώστη που απευκταία μεγαλώνοντας
-όχι κατ’ανάγκη και ωριμάζοντας- εξώθησε τα όνειρα σε μια θέση παρατηρητή τόσο μακρινή και απλησίαστη που πια δεν του ανήκουν.
Όνειρα πνιγμένα / στη νικοτίνη /
παρατηρούν άοκνα βαγόνια / με θόρυβο να αναχωρούν
Η ύλη του παρελθόντος εξάλλου είναι πάντα η ίδια ύλη που θα κουβαλά ο άνθρωπος στο ταξίδι του προς το μέλλον και ο θόρυβος εσαεί θα του τρυπά τ’αυτιά σαν ξεχασμένοι πόθοι ανεκπλήρωτοι στοιβαγμένοι με συνδετικό κρίκο της ελπίδας το βάρος. Εύλογο επομένως το ερώτημα τρυπάει και τα δικά μας αυτιά:
Πόσα πρόσωπα κρύβονται / σ’έναν πρόσφυγα;
