Μεταφράζει ο Αναστάσιος Δρακόπουλος
- διαβάστε τα προηγούμενα μέρη -
Αδιαφανείς ιστορίες που αφηγείται ο τρελός γέροντας για να μην λησμονηθεί.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Τι μας κρατά ζωντανούς, τι μας επιτρέπει να υπομένουμε;
Πιστεύω πως είναι η ελπίδα του να αγαπάς
ή του να αγαπιέσαι.
Άκουσα ένα παραμύθι κάποτε, πως ο ήλιος ξεκίνησε ταξίδι
για να βρει τον γεννήτορά του, ενώ το φεγγάρι έκλαιγε
απαρηγόρητο χωρίς του εραστή του
τη θερμή ματιά.
Κλαίμε όταν το φως δεν αγγίζει την καρδιά μας. Μαραζώνουμε
όπως θα μαράζωναν οι αγροί
όταν δεν έχουμε κάποιον να μας περιλούζει
με συμπόνια.
Μάιστερ Έκχαρτ
ΡΩΤΗΣΕ ΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ
Κι όταν μου απευθύνθηκε η θεότητα
πρότεινε:
«ρώτησέ με οτιδήποτε»
Με καρδιά και σώμα σκέφτηκα βαθύτατα•
τότε ρώτησα:
«πότε;»
κι ο Κύριός μου υπέδειξε το εσωτερικό μου.
Εισήλθα στον εαυτό μου όταν αντιλήφθηκα
τη χρηστότητα.
Διδαγμένος, λοιπόν, τη συμπόνια
αποφάσισα η ψυχή μου
να γαληνεύσει.
Θωμάς Ακινάτης
Τ’ ΟΝΟΜΑ, Η ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ
Επιτέλους, έμαθα τ’ όνομά μου
κι αυτό είναι:
το διηνεκές παιχνίδι του Θεού.
Επιτέλους, έμαθα την ηλικία μου
κι αυτή είναι:
μια σελίδα απ’ την αιωνιότητα.
Επιτέλους, κατάλαβα ποια είναι η πατρίδα μου•
πατρίδα είναι οπουδήποτε η φλόγα της καρδιάς μου ταξιδεύει.
Επιτέλους, κατάλαβα.
Σρι
ΕΦΙΑΛΤΕΣ
Κάποτε θα κάνουμε τον απολογισμό μας
και θα γελάσουμε με τους εαυτούς μας.
Δε θα πιστεύουμε πως κοιμόμασταν για αιώνες.
Πώς ξεχάστηκε η αλήθεια –
γελοίο να πιστεύουμε πως
η λύπη κι η ασθένεια δεν είναι παρά
εφιάλτες.
Τζελαλεντίν Ρουμί
IΙ. Η χύτευσις των αιώνων
«άνοιξε πύλη άνθρωπε βγες
έξω
τον αέρα ανάσανε και τη σιωπή»
Κάφκα
Μέσα απ’ το γυροσκόπιο, η στιχουργία ενός κόσμου εικονικού.
Ω ΘΑΝΑΤΕ
Ω Άγγελε του θανάτου,
Ω Θάνατε,
θα μου χαρίσεις άραγε άλλον ένα χρόνο
ζωής;
Μα τι είναι αυτό, το αδιόρατο,
που με τα παγερά του άκρα μ’ αγγίζει;
Όταν ο Θεός απομακρύνεται
κι ο αλάστωρ δαίμων ριζώνει,
ποιος θα δείξει έλεος
στην ψυχή σου;
Ω Θάνατε!
«Καμία περιουσία ή συντρίμμι δε με ικανοποιεί
παρά μόνον η ψυχή σου!
Τ’ όνομά μου Θάνατος,
κανείς δεν ξεχωρίζει,
είμαι ο κλειδοκράτωρ
Κολάσεως και Παραδείσου.
Το τέλος πάντα πλησιάζει.»
Τζεν Τίτους
ΒΡΩΜΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
Τράβηξε τον δρόμο σου
Θα πάρω το μακρύ μονοπάτι,
Θα βρω τον δικό μου δρόμο για την πτώση,
Όπως και θα έπρεπε.
Μην αποστρέφεις το βλέμμα
Υπάρχει όπιο στο άγγιγμα του Μίδα
Ένα ευφυολόγημα στον τρόπο που σκουριάζουμε
Και συνεχίζουμε ν’ αναπνέουμε.
Θ’ ανακαλύψεις την απώλεια
Και θα φοβηθείς το εύρημα σου αυτό
Όταν ο καιρός έρθει
Ισοπεδώνοντας.
Θα υπάρξει βρώμη στο νερό
Θα υπάρξουν πτηνά στη γη
Ερωτήσεις που δεν τη ρώτησες
Ω πώς σε κατατρώγουν τώρα!
Τράβηξε, λοιπόν, τον δρόμο σου
Θα διαβώ το μακρύ μονοπάτι,
Θα βρω τον δικό μου δρόμο για την πτώση,
Όπως και θα έπρεπε.
Μπεν Χάουαρντ
ΗΡΑΝΘΕΜΟ
περιμένοντας ακόμα
το πρόσωπο που δεν ήρθε
το ηράνθεμο
στέκει απαρηγόρητο
αυτό το σούρουπο
το φεγγάρι φαίνεται
να μη θέλει
να επιστρέψει
Γιούμεζι Τακέχισα
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ
στην άκρη των κρημνών ο αέρας είναι αραιός
γι’ αυτό θα βρούμε ένα μονοπάτι προς τον γήλοφο
συνάντησέ με εκεί που τρέχει το λιωμένο χιόνι
εκεί ψυχή μου θα ξεκινήσουμε απ’ την αρχή
παίζοντας με βότσαλα πλέκοντας
σκονισμένο κέρας ελάφου σηματοδοτεί το μονοπάτι
(δείξε μας τον δρόμο της επιστροφής)
έχω έναν φίλο που ζει στου ποταμού την κοίτη
γνωρίζει πως του βιολιού η οιμωγή είναι ένας παμπάλαιος ήχος
ένα μοναχικό δοξάρι
το ρυάκι κι οι ελεγείες των άδειων σπιτιών
είναι τραγούδια που ρέουν σαν τη βροχή
ανεμοδαρμένα κτίρια λασπώδες έδαφος
η ορμή του νερού μπορεί να κατακρημνίσει
(δείξε μας τον δρόμο της επιστροφής)
όταν οι αψηλοί λόφοι γίνουν γλαυκοί
και τα κύματα απλωθούν εκεί όπου κάποτε τα παιδιά μεγάλωναν
όσα γνωρίσαμε δε θα απομείνουν παρά μια αντήχηση
των ημερών τής αμώμου αγάπης
φωνές δίχως ήχο
εκεί πιο πέρα
σιωπηλή επιφάνεια
όλων όσων απωλέσαμε
Αλέλα Νταϊάν
ΥΔΑΤΑ
συγκρατείς την κάθε σου ανάσα
αλλά η ζωή ανήκει στους ζώντες
νιώθεις την ανάγκη να τρέξεις
αλλά δεν έχεις πού να κρυφτείς
(εντός των υδάτων)
εναντίον της παλίρροιας μαχόμαστε
με χωμάτινο κορμί
για να κρατήσουμε το κεφάλι μας
στην επιφάνεια
και την καρδιά μας
πάνω απ’ το αιώνιο ψέμα
(εντός των υδάτων)
ορκίζεσαι με ζωή κι αίμα
αλλά αυτό δεν είναι το πραγματικό μας σπίτι
ελπίδα εδώ δε θα βρούμε
απλώς κράτα το βήμα σου σταθερό
(εντός των υδάτων)
όσους κι αν κρατούμε κοντά μας
δε θα συγχωρεθεί ποτέ η πράξη μας
μολυσμένο αίμα
τα μάτια του γεμάτα αγάπη
συν-χώρεσέ τους
απελευθέρωσέ τους
Άναντελ
Επιλογικό: Πέραν των δυο ψυχών
«Για τη μάχη που κερδήθηκε για τον άσωτο που επέστρεψε για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια»¹
Ένα ξημέρωμα για την Ιουδίθ
«Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε»²
