Βιβλίο δεύτερο: Περιφλεγέθων, Ουριήλ
I. Μυσταγωγία
Δε θα το αρνηθώ
«Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει μετάνοια. Ο πόνος με καταβαράθρωσε»
«Με ανάγκασαν να επιλέξω. Έτρεξα»
«Προσπάθησε να με βοηθήσει να καταλάβω πόσο εγωιστής ήμουν»
Ουράνιο, Βιβλικό θυμίαμα
«Εύχομαι να ήμουν στη θέση του. Χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει»
«Πλήγωσα και πληγώθηκα. Αξίζω ό,τι έπαθα»
Σ’ ακούω μα δε σε βλέπω
«Της χαμογέλασα• δεν πήρα καμία απάντηση…»
«Μακάρι να γυρνούσα πίσω σ’ εκείνη την ημέρα»
«Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετίσω. Έπρεπε να ήμουν εκεί»
Ας γίνει
«Ο Θεός μάς φροντίζει γιατί εμείς φαίνεται να μην ξέρουμε πώς»
S.709
IΙ. Βιοσφαίρα
Παραγωγές ανωνύμων από τρεις ηπείρους.
*
ο πολτός από σύννεφα περιφέρεται στα ουράνια
κοντοστέκω
για να σκουπίσω τη σποδό από τα μάτια μου
παγοκρύσταλλοι ολισθαίνουν σε κύκλους οκνηρίας
καθώς κάθε βήμα επιφέρει σφάλμα
η γης κατάστικτη
κι ο βοριάς που συμπαρασύρει τις κηλίδες
ω όψη της απολύτου ελπίδας εμβάπτισέ με
στην αδιόρατη μεγαλοπρέπειά σου
θώπευσέ με κατά την προέλασή σου
χέρια που τρέμουν στην αναμονή
όταν διστακτικά σε απελευθερώνω
από τα δεσμά
ευλογημένος να είναι ο νεανίας που σκόρπισε
στο διάβα μου νομίσματα απάθειας
γιατί απόψε ταξιδεύω κι εγώ
με τον άνεμο
*
«Μελέτησα το ανθρώπινο χέρι για δώδεκα χρόνια. Με σαγήνευσε, καθώς σε συνδυασμό με το μυαλό, παρήγαγε κάθε τεχνούργημα του ανθρώπου».
Ένα χέρι εξελίχθηκε
από πέλμα ικανό να σκάβει
σε αγκαλιά για το μήλο
κι όμως στο ημίφως
ένα γυναικείο χέρι σήκωσε
μια σκεβρωμένη καλαμιά
και τη βύθισε στη λάσπη
σημαδεύοντας την απλή πρωτίστως
ανταλλαγή πέντε καφετιών αιγών του συζύγου της
για μάρκες
αφήνοντας έτσι χώρο στο βούρκο
για να γράψει το αίμα
του φύλου της
*
Μετά την ισοπέδωση του σκοταδιού
διάλεξαν την ατραπό προς το μεδούλι του πνεύματος
διάλεξαν την κένωση
την ολοκλήρωση στη λάμψη της αμορφίας
ποταμοί λησμοσύνης
ταξιδευτές που γύρισαν
πριν προλάβουν να χαιρετηθούν με δάκρυ
διάλεξαν την αυταπάρνηση
*
Αφουγκράζομαι τη συγκίνηση
των ανέμων σας
βλέπουμε τους πέτρινους αρχαγγέλους να γονατίζουν
φειδωλά ερείπια παράδρομων
τα κοράκια κατοικούν στο μυαλό
ακούω την ηχώ της ιδικής μου ομιλίας
η σκιά μου προπορεύεται
αγγίζω το παρελθόν
γλιστρώ
καθώς μάχομαι
γεύομαι το αίμα
και το ατσάλι στα χείλη
μια υπόσχεση ξεσκίζει το δρόμο της
από τα βάθη
οι ήρωες κοιμούνται
φαντάσματα
και όλα ξεκινούν απ’ την
αρχή
*
«Μετά την καταιγίδα, κάθε ρείθρο είναι ένας χάρτης
του σύμπαντος κόσμου»
Δώρα προσέρχονται με τη ροή του αέρα
και του αίματος
χωρίς αντίτιμο. Απλώς συμβαίνει.
Το ένα είναι ο θόρυβος της υπάρξεως.
Ένα ακόμα είναι η παύση τούτου του θορύβου.
Όταν πέσει η αυλαία
του προσωπικού θεάτρου•
μόλις παιχτεί το έργο ξανά
η μουσική
παραμένει αργή σιωπηλή.
Τότε ακούς…
Η σκέψη δημιούργησε
τις αλυσίδες
την τυφλότητα. Όταν
μια από τις πύλες πέσει
απελευθερώνονται δώρα
δίχως ανάσα
ή
αίμα.
*
Τίποτα δεν είναι τόσο απαλό και εύκαμπτο όσο το νερό
και τίποτα με την ιδιότητα της σκληρότητας
δε μπορεί να συγκρουστεί μαζί του
είναι αχαλιναγώγητο
το απαλό κατανικά το σκληρό
οι αδύναμοι τους δυνατούς
στάσου•
πόσοι χρησιμοποιούν τούτη τη γνώση;
Όσοι απαρνήθηκαν τον εαυτό τους
γι’ ανώτερα μυστήρια
δήλωσαν:
«διάλεξε το άρωμα του κλαμένου
να μην δοξαστείς ποτέ
έτσι γεννιούνται πραγματικοί βασιλείς»
Η αλήθεια ερωτοτροπεί με το παράδοξο
ΙΙ. Χαίρετε Άνεμε & Πελεκήτη Δρυ
Υπάρχει πάντα ένας λύκος που προσμένει την Αποκάλυψη πλησίον τού
φανοστάτη
υπάρχει πάντα μια γυναίκα της οποίας λησμονήθηκε το όνομα
τ’ αρμάρι νοτισμένο• ο Κάφκα χαμογελά
πόσο αληθινό –ο νόστος
απροσμέτρητο θάλπος στο βάθος της ζωής
