Θυμάμαι έναν άνθρωπο σχεδόν πάντα προς εμένα χαμογελαστό.
Τον ίδιο άνθρωπο, που πολλές άλλες στιγμές ήταν εσωστρεφής, σε κόσμο πολύ ιδιαίτερο, τελείως απομονωμένο, τελείως δικό του.
Όπου οι γραμμές των κτιρίων του με γραμμές επουράνιες φαντάζομαι θα συνόρευαν. Εκεί όπου τα έργα του τα αρχιτεκτονικά κι η καθημερινή της καρδιάς του επιτόπια παρουσία, του μυαλού και του βλέμματός του η εντυπωσιακή λιτότητα, ο της πανάρχαιας Σάμου του ο μέσα του συμπυκνωμένος και στην καλύτερή του έκφραση πολιτισμός και τρόπος.
Ο Κυριάκος Κρόκος, ο αρχιτέκτονας ο μοναδικός, ζωγράφος όλη του τη ζωή παράλληλα έργων ιδανικών υπήρξε, σαν απλοποίηση των σχεδίων του για τον κόσμο όλον, σαν επιχρωματισμός καίριος στων έργων του μέσα το φως, οι πίνακες, η επιπλέον ματιά του. Κι ενώ ο αρχιτέκτονας για πολύ παραπάνω μοιάζει με το νου να θέλει, να ξεκινάει συνεχώς να πάει, στον ίδιον άνθρωπο εντός ένας ίδιος αλλά κι άλλος άνθρωπος αλλιώς, όσο γίνεται πιο ταπεινά μπορούσε να εκφράζεται, να ξανασημαίνει.
Οι πίνακες του Κυριάκου Κρόκου σαν όνειρα επί της Γης για μένα ακριβέστατα, της ψυχής του η πιο σαφής επιπλέον αξία. Και σπίτια πολλά, δωμάτια αγρών, στέρνες τόπων στη θάλασσα δίπλα το ίδιο επιβλητικές ξαφνικά εν τη μεγαλοσύνη τους, σύννεφα άλογα στα πιο σωστά των σκοπών του σημεία.
Γιατί ο Κρόκος εξίσου υπέροχος παντού. Ιδιαίτερα στα τελείως δικά του όσο υπήρχε, και πέρα κι από τη ζωή του εννοείται, πράγματα.
Σωτήρης Κακίσης
