…Πόσο πολύ αγάπησε ο Βακαλόπουλος τους Kinks; Tί σήμαιναν οι Kinks για τον ίδιο; Ποια θέση κατείχαν, κατ’ εκείνον, στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα ή, ακόμα, και σ’ όλο τον χώρο της Τέχνης; Τις απαντήσεις τις δίνει ο ίδιος ο Βακαλόπουλος μέσα από τα γραπτά του, δοκίμια και λογοτεχνικά κείμενα:
Ο αναγνώστης μπορεί αντί να διαβάσει αυτό το βιβλίο να ακούσει οποιοδήποτε δίσκο του Μπομπ Ντύλαν ή των Κινκς και να δει οποιαδήποτε ταινία του Νίκολας Ραίη, του Ζαν Ρενουάρ ή του Φριτς Λανγκ. Εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση.
Ούτε κι εγώ. Κι είναι θαυμαστός ο τρόπος που ο Βακαλόπουλος συνδέει ένα συγκρότημα της δεκαετίας του ’60, της εποχής της αμφισβήτησης των πάντων, με σκηνοθέτες του Μεσοπολέμου, και ιδίως το κλασικό βρετανικό ροκ με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Ήταν η διάθεση για εξωτερίκευση των πάντων, η νοσταλγία για τις ταινίες των πρωτοπόρων κινηματογραφιστών ή η προσπάθεια να αποδοθεί η ενότητα (κι η ισότητα) της μουσικής, του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας ως εκφραστικών μέσων; Δεν μπορώ να το γνωρίζω. Ίσως τίποτ’ απ’ όλα αυτά, κι ίσως πάλι όλα μαζί. Εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι απ’ τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα και σ’ όλη τη δεκαετία του ογδόντα κανείς, πλην του Βακαλόπουλου, δεν μιλούσε για τους Kinks, όλοι είχαν «ξεσκαρτάρει» τα πολύ καλά κι αναγνωρίσιμα συγκροτήματα της χρυσής εποχής του ροκ (Beatles, Rolling Stones, Doors κ.λπ.), κι απλώς αναζητούσαν στις νέες τάσεις, στα νέα συγκροτήματα το επόμενο βήμα (στο πανκ, στο νιου γουέιβ –για να μην πω και στη ντίσκο)...
Ο Φώτης Μπατσίλας, μελετητής του κινηματογραφικού και συγγραφικού έργου του Βακαλόπουλου, καθώς και άξιος αρθρογράφος πολλών κειμένων (όπως εκείνο για τα μελοποιημένα ποιήματα του Καββαδία), καταγράφει με τη βοήθεια του Σωτήρη Κακίση, τη σχέση Βακαλόπουλου-Kinks που "έμεινε" στα ραδιοφωνικά ιστορικά των δεκαετιών 1970 και 1980 στην Αθήνα. Κείμενα γνώμης, απομαγνητοφωνημένη η εκπομπή του Βακαλόπουλου για τους Kinks, ολόκληρα τα τραγούδια του συγκροτήματος, όπως και το βιογραφικό του σημαντικού αυτού καλλιτέχνη, σε αυτή την όμορφη (κυπριακή) έκδοση. [Νέστορας Πουλάκος]
Nominati, Κείμενα, Γαβριήλ Ναχμίας, Απλές Εκδόσεις, 2010
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ανθολογία νεότερης και σύγχρονης
ελληνικής ποίησης
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
Κατάλογος ανθολογουμένων ποιητών
ΤΟΜΟΣ Α΄ (Α - Λ)
Σελ.
Αβούρης Παύλος 29
Αβρααμίδου Χριστιάνα 30
Αγγελάκη-Ρούκ Κατερίνα 31
Αγγελάκης Ανδρέας 32
Αγγελάκης Μιχάλης 33
Αγγελάκης Χρήστος 34
Αγγελής Δημήτρης 35
(...)
(Νοminati)
Αν η αλήθεια αρχίζει με Δύο, είναι γιατί αρχίζει να μετρά. Κι όταν τα Δύο γίνουν Ένα, εκεί τελειώνει· γιατί το Ένα δεν έχει τι να μετρήσει, ούτε με τι να μετρηθεί. Κι εκεί που τελειώνει η αλήθεια, αρχίζει το παραμύθι.
Μετά την ένωσή τους, ο Όφης κι ο Λύγκας ξεφορτώθηκαν τα ονόματά τους. Ύστερα πέταξαν από πάνω τους μάτια, αυτιά, πόδια και χέρια που περίσσευαν: δυο απ’ το καθένα τούς ήταν αρκετά. Αυτά, μαζί με ό,τι άλλο περιττό, τ’ άφησαν στην ακρολιμνιά κι έπεσαν στο νερό. Κανείς δεν τους ξανάδε από τότε – κι όσους κι αν έχω ρωτήσει, ορκίζονται πως δεν τους ξέρουν.
Χρόνια μετά, στην όχθη αυτής της λίμνης, όπου βρέθηκα ακολουθώντας τη μνήμη του νερού (αναπολώντας, ως συνήθως, άλλες όχθες), βρήκα τα άχρηστα μέλη – τυχαία, είναι η αλήθεια, όπως τυχαία βρίσκεται κάποιος εκεί που πρέπει, ή που δεν πρέπει, κι όπως τυχαία βρίσκει κάτι που έχασε ή πέταξε κάποιος άλλος, κι όπως τυχαίο είναι αν αυτό που βρήκε είναι άχρηστο, χρήσιμο ή πολύτιμο. Κι όπως κάνει αυθόρμητα καθένας, όταν βρίσκει τα κατάλληλα υλικά, έβαλα τα μέλη σε τάξη: τα μάτια και τ’ αυτιά, τα χέρια αντικριστά στους ώμους, την καρδιά και το συκώτι μέσα στον κορμό, κι έστησα τον κορμό πάνω στα πόδια. Και μόλις στερέωσα πάνω στους ώμους το κεφάλι, το πλάσμα άνοιξε τα μάτια, με κοίταξε και χαμογέλασε. Άπλωσε τα χέρια και μου χάιδεψε το μέτωπο, πέρασε τα δάχτυλά του μέσα απ’ τα μαλλιά μου και είπε: «Στο εξής, θα σε λένε Γαβριήλ».
Έτσι γνώρισα τον Όφη κι έμαθα την ιστορία του.
{Όφης και Λύγκας)
Στα τέλη του 2010, ο Γαβριήλ Ναχμίας εκδίδει δυο βιβλία, άκρως ενδιαφέροντα. Αφενός το "Nominati", μια συλλογή κειμένων σάτιρας, μαύρου χιούμορ, με έντονο σαρκασμό και φαντασία στο έπακρο. Αφετέρου το "Όφης κα Λύγκας", ένα παραμύθι για μεγάλους θα το ονομάσω εγώ, που σε συνεπαίρνει με τις σχέσεις στοργής και μίσους που χτίζονται και γκρεμίζονται εντός του. [Νέστορας Πουλάκος]
Τετραπληγία, Ποίηση, Γιάννης Δημητρόπουλος, Γιώργος Καραντώνης, Δημήτρης Κουταρέλλης, Μανόλο, Εκδόσεις Ατέρμονο, 2011
Αν δεν ονειρευτούμε θα χάσουμε κι αυτό που έχουμε.
(Γιάννης Δημητρόπουλος)
Οι εθελοντές δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν.
(Δημήτρης Κουταρέλλης)
Όταν το παρελθόν έχει μεγάλο μέλλον,
τότε το παρόν δεν έχει μέλλον!
(Γιώργος Καραντώνης)
Πίσω από τον καθρέφτη
που κοιτάζεις το πρόσωπό σου
βρίσκεται ο τοίχος
που δεν μπορείς να σπάσεις.
(Μανόλο)
Οι τέσσερις πληγέντες από την ανία της καθημερινότητας βγήκαν σεργιάνι για να βγάλουν τα εσώψυχά τους στον κόσμο με τρόπο άλλοτε χιουμοριστικό κι άλλοτε σαρκαστικό. Ένωσαν τις δυνάμεις τους, την τρέλα τους, βγήκαν από την φυλακή τους και θέλουν να σφηνώσουν μέσα σε κάθε κρεβατοκάμαρα να προσφέρουν το αντίδοτο της λογικής τους. Λογοπαίγνια πολύ έξυπνα αλλά και ενίοτε αρκετά καυστικά, δεν διστάζουν να θίξουν και το πιο ιερό και όσιο (αν υπάρχει). Αν καταφέρεις να γελάσεις τότε μάλλον έχεις μπει στην ψυχολογία τους, αν πάλι καταφέρεις και κλείσεις το βιβλίο από τα νεύρα σου, τότε ίσως πραγματικά είσαι υπεύθυνος για την κατάντια και την μίζερη ζωή σου. Τα σκίτσα δένουν απίστευτα με τα κείμενα ή τις σκέψεις που διατυπώνονται. Το μόνο λοιπόν που έχεις να κάνεις για να γλιτώσεις από αυτούς είναι να αφήσεις την τρέλα τους να σε παρασύρει, και μπορεί να βρεις και το δίκιο σου. [Τάσος Ρήτος]
POSTHUMOUS (Δεκεμβριανά 2008), Κείμενα, Δημήτρης Θ. Γκότσης, Εκδόσεις Ενδυμίων, 2011
Άνοιξε τα μάτια του κάποια στιγμή και του ήρθαν στο μυαλό, όλα τα εκείνα χαμόγελα, οι περίπατοι, τα φιλιά κι οι έρωτες στα στενά της Αθήνας. Έκλεισε τα μάτια του κολλημένος σε αυτό το όνειρο. Όταν τα ξανάνοιξε, διότι πιθανό τον ενόχλησε κάποιος θόρυβος της γειτονιάς, αντίκρισε όλα εκείνα τα βρώμικα παιχνίδια, την αηδία, την αγανάκτηση, τον μόχθο που αιωρούνται στους δρόμους της μεγαλούπολης. Δυστυχώς ουδείς μπορεί να ξεφύγει μέσα από τον βούρκο.Έρχονται χρόνοι δύσκολοι, ωστόσο ο συγγραφέας με γλώσσα σχεδόν καθαρεύουσα αναζητεί την γλυκάδα της εποχής, που καθόλου δεν μοιάζει με την εποχής μας. Αρκετά ώριμος περιπλέκεται σε στενά των αναμνήσεων του μέσα στις γειτονιές και ξεθάβει τις μνήμες του, αλλά δεν ξεχνάει ότι τώρα βρίσκεται κάπου αλλού. Δείχνει να μην αισθάνεται άνετα. Αυτό που του απομένει είναι να αναπολήσει και να κατακρίνει δίκαια αυτό που συμβαίνει. [Τάσος Ρήτος]
Η μικρή Ζεραλντίν είναι κορίτσι της σύγχρονης πόλης. Μεγαλώνει με αστική πολυτέλεια, με πατέρα μεγαλοδικηγόρο και μητέρα διευθύντρια περιοδικού μόδας. Γύρω της άφθονα υλικά αγαθά και ειλικρινής οικογενειακή αγάπη, αλλά καμία προϋπόθεση για ονειρεμένα φαντασιακά πετάγματα. Ευτυχώς που υπάρχει στη ζωή της ο επαρχιώτης παππούς. Δίπλα από το εξοχικό του απλώνεται μια ωραία λίμνη, γεμάτη μύθους και μυστήρια… Έτσι οι διακοπές κοντά του μετατρέπονται σε μαγική φυγή σε έναν κόσμο παραμυθένιας ομορφιάς. Ανάμεσα ονείρου και πραγματικότητας θα παρελάσουν ολοζώντανα στοιχειά και ξωτικά και νεραϊδομορφές, βασίλισσες του ποταμού, πριγκίπισσες σειρήνες των φυκιών και χίλιες δυο νερένιες άυλες υπάρξεις, που δίνουν άμετρη ορμή στη φαντασία του παιδιού για ασυνόρευτα ταξίδια…
Το δεύτερο παραμύθι της Εύας Λιανού, πολύχρωμο, χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο προσφέρει διασκέδαση στα μικρά παιδιά και ζωντάνια στην καθημερινότητα τους. [Ν.Π.]
